Team Hareid Trygg Heime Hareid i fugleperspektiv fotografert frå Holstad-heia. Hareid er ein kystkommune med litt i overkant av 5000 innbyggarar. I areal er det ei lita kommune, med kommunesenteret Hareid, og utkantgrendene Brandal, Bigset og Hjørungavåg. Hareid grenser til Ulstein kommune, og har ferjesamband med Sula, og hurtigbåtsamband til Ålesund og Valderøy. Til læringsnettverket for velferdsteknologi vart det peika ut følgande gruppe frå Hareid kommune: Monica Småge Skeide, Elisabeth Myrene, Unni Bergdal og Ottar Grimstad. Monica Småge Skeide er sjukepleiar og einingsleiar for somatisk avdeling ved Hareid sjukeheim. I perioda 2008-2012 var ho einingsleiar i heimetenestene. Tilsett i kommuna sidan 2008. Elisabeth har vore kommuna sin ergoterapeut sidan 1999. Unni Bergdal er sjukepleiar og einingsleiar for heimebaserte tenester sidan 2012, men har jobba i Hareid kommune sin omsorgssektor sidan 1995. Ottar Grimstad er kommuneoverlege og sjukeheimslege. Byrja som allmennpraktiserande lege på Hareid 1975. Kven er vi? 1
Problemstilling Utgangspunktet vårt for arbeidet var eit behov for nye tryggleiksalarmar. Vi har alarmar basert på gammal analog teknologi som er i ferd med å bli fasa ut. Mottakssentralen vår er gammal og lar seg ikkje lenger reparere dersom den skulle verte øydelagd. Det er stadig fleire brukarar som ikkje har analog telefonlinje, mellom anna fordi mange flytter frå bustaden sin og inn i nye leiligheitskompleks. Dette medfører at dei ikkje kan gjere seg nytte av dei tryggleiks alarmane Hareid kommune i dag kan tilby. 2
Tryggleiksalarm og mobil Samtlege tryggleiksalarmar Hareid kommune administrerer kan kun nyttast på analog linje. Dette skaper utfordringar når trenden er at stadig fleire velger vekk fasttelefon til fordel for mobil. Prosess for å finne løysinga: I prosessen med nye tryggleiksalarmar har vi ønska å sjå framover til ei berekraftig løysing som kan løyse tryggleiksbehov utover det å kunne trykke på ein alarmknapp i eigen heim. Vi har tatt utgangspunkt i situasjonen til pasientar som kan kome i situasjonar med hjelpebehov der dei ikkje kan varsle sjølv via vanleg tryggleiksalarm. Vi har drøfta behov i gruppa ut frå konkrete pasientar vi kjenner i eiga kommune. Ut frå dette har vi utarbeidd ein presisering av behov som er drøfta i heile leiargruppa i område for velferd. Behovet er definert ut frå fire perspektiv: Pasientane har behov for å kunne tilkalle hjelp, og å få oppdaga at dei treng hjelp også når dei ikkje er i stand til å sende bod på hjelp sjølv. Dei har også behov for å kunne bevege seg utanfor eigen bustad og kunne tilkalle hjelp der dei befinn seg. Pårørande og nærmiljø har behov for å føle seg trygge for sine, at dei får hjelp når dei treng det. Hjelparane/personalet har behov for å vite at dei blir varsla når ein pasient har behov for dei. Dei har behov for å føle seg trygge når dei må forlate ein pasient aleine. Kommunen har behov for at ressursane blir utnytta så godt som mogleg. Dei som treng hjelp må få det, men ein må unngå unødvendige besøk. Ein må også skape så stor tryggleik i heimane at ein slepp unødig bruk av institusjonsplassar. Ut frå dette har vi kome fram til følgande krav til den løysinga vi skal velje: Tryggleiksalarmane må vere uavhengig av eksisterande analoge telefonnett Dei må kunne tilkoblast anna relevant tryggleiks- og overvåkingsutstyr Dei må følgje nasjonale standardar med IP-basert teknologi Det må vere eit tilbod på utstyr som også kan nyttast utanfor huset, eventuelt med GPS-sporingsteknologi. 3
Desse krava er også drøfta og testa opp mot leiargruppa og kommunalsjef via Power pointpresentasjon med utfyllande kommentarar. Utbyte på kort og lang sikt: I første omgang blir utbyttet å kunne oppretthalde eit ordinært tryggleiksalarmtilbod i ein situasjon med raskt endra teknologiske føresetnader. For mange pasientar er tryggleiksalarm heilt naudsynt for fortsatt å kunne bo i eigen heim. Med dette vonar ein på sikt truleg få mindre press på vidare utbygging av sjukeheimsplassar. I neste runde kjem muligheita for å kunne gi tilbod til brukarar som har eit auka tryggleiksbehov i eigen hage eller på turar utanfor heimen. Vi ser også at ein skal kunne unngå unødige tilsynsbesøk, særleg på natt, der faren for å vekke pasienten og dermed skade, er til stades. Gevinsten blir såleis ein kvalitetsgevinst for brukarane, og ein framtidig økonomisk gevinst for kommunen ved å redusere presset for å bygge ut kostbare alternative omsorgstilbod. Eigenevaluering: A) Vi meiner at det er dei rette personane som har vore med i gruppa. Vi har, etter siste samling også fått med IT-avdelinga i eit møte med gruppa. Dette har vore svært nyttig, men det har vore urealistisk å kunne ha dei med i gruppa på dei fylkesvise samlingane. B) Kommunestyret har innvilga ressursar til innkjøp/investering i nytt utstyr, og vi har hatt god støtte frå kommunalsjef for velferd til arbeidet. Dette gjeld fornying av tryggleiksalarmar. For den framtidige utvidinga av perspektivet med anna overvåkings- og alarmutstyr, vil det vere nødvendig med nye forankringsprosessar både i forhold til politisk nivå, personale og brukarar. C) Dei krava vi stiller til ei løysing, har vore rimeleg klare for oss heile tida, og vi synes ikkje prosessen vi har gjennomført, har tilført så mykje. Det har meir hatt preg av naudsynte øvingar ut frå oppgåvene i læringsnettverket, enn ein genuin prosess som endrar på mål og resultat. Det som har vore nyttig, er å få diskutere ymse problemstillingar med dei andre deltakarane i læringsnettverket. D) Vi synes læringsnettverket, for vår del, har stansa opp når vi no kjem til det som verkeleg er vanskeleg: Kvar går vi vidare for å finne ei løysing i samsvar med dei krava vi stiller? Kva må vi i gang med for å finne relevante leverandørar og gjennomføre gode innkjøpsprosessar? Korleis skal vi forhalde oss til uklare og til dels motstridande signal frå sentralt hald («Kjøp tryggleiksalarmar no, men dei må vere digitale og ikkje 4
kjøp digitale mottakssentralar enda fordi standarden ikkje er klar»). Kva interkommunale samarbeid bør vi nytte eller utvikle? Til slutt må vi få lov til å rose Helen og hennar «gjeng» for ståpå-vilje, entusiasme og engasjement i dette viktige arbeidet. 5