Molde Domkirke Konfirmasjonspreike

Størrelse: px

Begynne med side:

Download "Molde Domkirke 2016. Konfirmasjonspreike"

Ulf Aamodt
8 år siden
Visninger:

1 Molde Domkirke 2016 Konfirmasjonspreike Så er altså dagen her. Den store dagen. Dagen eg trur mange av dykk har gleda seg til lenge. Og det er lov å kjenne litt sommarfuglar i magen og både glede og grue seg litt slike dagar. Men no er vi her altså. Og eg har lyst å starte med å ta dykk med tilbake. Tilbake til i fjor haust. Til den første gongen de var her inne i kyrkja som konfirmantar. Då sa vi at de skulle finne dykk ein stad for dykk sjølve i kyrkja og sette dykk der. Og eg sa: Ver heilt stille. Rett opp ryggen din. Kjenn pusten din. Og kjenn etter: Korleis er det å vere deg, og sitje her, i ei kyrkje? Med dine tankar og dine følelsar? Kanskje kjenner du deg litt ny her inne. Eller kanskje har du vore her mange gongar før. Men du høyrer til her. Dette er ditt hus. For du er Guds barn. Hugsar de dette? Det er omtrent ni månadar sidan no. Og kanskje er dette dagen for å kjenne etter igjen. Rette opp ryggen og kjenne etter: Korleis er det å vere deg og sitje her i dag? Kva har skjedd med deg i løpet av desse månadane? Kjenner du at dette huset er ditt hus no? At du har din plass her inne? Det skjer så mykje i løpet av eit konfirmantår. Kanskje kan vi samanlikne det med eit jazzstykke. Mykje er planlagt - men så kjem det slike augneblinkar der vi bevegar oss utanfor det planlagde - der verken vi eller de har visst heilt kva som kom til å kome, fordi det er improvisasjon og blir til der og då. Og eg har lyst å ta fram eit par slike episodar. Det var nemleg den same dagen, den første dagen de var her i kyrkja som konfirmantar. Vi stod rundt døypefonten som vi hadde plassert i midtgangen, og vi snakka om dåpen, dette som for dei fleste av dykk skjedde då de var små, og som for eit par av dykk skulle skje dette året. Og Knut stilte eit spørsmål der ved døypefonten. Eit ope spørsmål: Korleis er det å stå her? Det vart stille. Det var eit spørsmål som var så ope, og vi kjende dykk den gongen så lite, at det kunne vere litt flaut å svare skikkeleg. Og eg lurte på

Til den første gongen de var her inne i kyrkja som konfirmantar. Då sa vi at de skulle finne dykk ein stad for dykk sjølve i kyrkja og sette dykk der. Og eg sa: Ver heilt stille. Rett opp ryggen din.

2 kva som kom til å kome no. Men så var det ein av dykk som svara, heilt skikkeleg: «Det er litt spesielt. På ein fin måte.» Det var eit nydeleg svar. Og det var modig. Og eg trur han sette ord på det mange av oss kan kjenne på her i kyrkja, og som ikkje er så lett å setje ord på. At det er spesielt å vere her, på ein fin måte. Kanskje fordi vi her anar han som er større enn oss. Litt etterpå sat vi framme rundt altarringen. No var det eg som stilte spørsmål. Og eg trur eg må ha spurt omtrent slik: Kvifor er altarringen ein halvsirkel, kvifor er den open framover? Og igjen skjedde det noko. For eg hugsar godt svara dykkar. Det var to som svara, nesten samtidig. Ei sa: «Det er fordi det er ei opning inn til Gud.» Og ein sa: «Det er fordi Gud fyller ut sirkelen.» Eg forstod der og då at dette kom til å bli eit spennande år. Dette var jazz. Dette stod ikkje i notane. Dette vart til her og no, svar som eg ikkje hadde venta, og som eg ikkje kunne formulert like godt sjølv. Den usynlege delen av altarringen som ei opning inn til Gud. Og at sirkelen eigentleg er heil, fordi Gud fyller ut den delen vi ikkje ser. Svara dykkar er ei preike i seg sjølv. Og eg synest dei seier veldig mykje om kva kyrkja er. At det er spesielt å vere her, på ein god måte. Og kanskje kan vi seie at ikkje berre altarringen, men heile kyrkja er ei opning inn til Gud. At det er noko som blir heilt i oss her inne, fordi Gud fyller ut den delen av sirkelen som vi ikkje ser. Og eg trur de har merka det. Vi stilte nokre spørsmål på slutten av året om korleis det hadde vore å vere konfirmant. Og mellom anna spurde vi «Kva veit du no, som du ikkje visste då du kom hit?» Og nokre hadde skrive: «Eg veit at eg er kristen.» Så utruleg fint skrive. Og slik trur eg ofte det er. At å tru ikkje er noko heilt nytt som skjer. At det heller er noko veldig gammalt. At vi oppdagar noko som på ein måte alltid har vore der. KVIFOR ER DU HER? Det er Gud som spør Elia i forteljinga vi høyrde i dag. Og kanskje er spørsmålet til oss også: Kvifor er du her? Kva førte deg hit? Kvifor vart du konfirmant i kyrkja? Eg trur vi har mange svar. Kanskje til og med svar som vi enno ikkje

Kanskje fordi vi her anar han som er større enn oss. Litt etterpå sat vi framme rundt altarringen. No var det eg som stilte spørsmål.

3 kjenner. Men denne forteljinga om Elia på fjellet er ei av dei eg likar aller best i heile Det gamle testamentet. Fordi den seier så mykje om korleis det er å vere menneske. Og fordi den seier så mykje om Gud. Elia er på flukt, og han har lagt seg til ei dagsreise ute i ørkenen under ei gyvelbusk og vil døy. «No er det nok, Gud. Ta livet mitt.» Han er fortvila. Det er då vi ber slike bøner. Og eg trur desse bønene er viktige. At vi må setje ord på det som er vondt inne i oss. Viss ikkje kjem det til å setje seg fast der inne. Og Gud svarar på bøna, men på ein annan måte enn Elia venta. For ein engel rører ved Elia og seier. «Stå opp og et.» Og eg synest denne delen av forteljinga er så uendeleg vár og fin. Ein engel rører ved Elia. Nesten som ei mor som forsiktig rører barnet sitt når ho vil vekkje det. Og Elia vaknar og får auge på eit brød, baka på glødande steinar, og ei krukke med vatn. Det er nesten så vi kjenner lukta av nysteikt brød. Og Elia et, men han er så trøytt at han berre et og legg seg igjen. Og slik er det vel med oss også av og til. Gud var der, vi åt, men vi var så slitne at vi berre sovnar igjen. Og i denne forteljinga verkar det som det er heilt i orden. At når Gud vil oss noko, så har han god tid. At han kjem til å kome igjen. For engelen rører igjen ved Elia og seier: «Stå opp og et. Elles vert vegen for lang for deg. Då står Elia opp og et. Og så går han altså 40 dagar og 40 netter til Guds fjell. Vi veit ikkje heilt kva slags stad dette er, men nokre stader er slik at det verkar som Gud er nærare. Eller kanskje er vi meir mottakelege. Og eg trur kyrkja er ein slik stad. I alle fall legg Elia seg i ei hole på fjellet, litt slik som de som er konfirmantar har lagt dykk ned på golvet i kyrkja på slutten av undervisningane. Der søv Elia om natta. Og der talar Gud til han: Kvifor er du her, Elia? Og Elia svarar så best han kan. Slik vi kanskje svarar så best vi kan. Men orda våre strekk ikkje alltid til. Det er ikkje alt vi kan forklare. Vi berre veit at det er noko her. At det er spesielt, på ein fin måte. Det er då Gud seier til Elia: «Gå ut og still deg på fjellet for mitt ansikt, så vil eg gå forbi.» Det er som om Gud sjølv vil svare på spørsmålet som Elia enno ikkje kjenner svaret på. Først kjem ein sterk storm, som knuser fjell og klipper på vegen. Men Gud er ikkje i stormen. Så kjem eit kraftig jordskjelv. Men Gud er ikkje i jordskjelvet.

Det er då vi ber slike bøner. Og eg trur desse bønene er viktige. At vi må setje ord på det som er vondt inne i oss. Viss ikkje kjem det til å setje seg fast der inne.

4 Så kjem ein eld. Men Gud er ikkje i elden. Så kjem lyden av ei skjør stillheit. Då dreg Elia kappa for ansiktet sitt og stiller seg i holeåpninga. For då forstår han at det er Gud. Eg hugsar at eg fortalde ei forteljing om Mor Teresa då vi var på leir. Ein journalist spurde ein gong Mor Theresa: Kva seier du når du ber? Og Mor Teresa svara: Eg seier ingenting. Eg lyttar. Og journalisten spurde vidare: Men kva seier Gud då? Og Mor Teresa svara. Han seier ingenting. Han lyttar. Gud er ikkje alltid i det store og voldsame. Han var ikkje i stormen. Eller i jordskjelvet. Eller i elden. Men han var i stillheita. Denne stillheita som er annleis. Som på ein måte er fylt. Som vi av og til kjenner, kanskje her i kyrkja. Då går Elia ut i holeopninga. Og når Gud igjen spør: Kvifor er du her, Elia? så anar det meg at Elia ikkje lenger treng svare. At han veit kvifor han er der. Konfirmantåret er til ende no. Og eg håpar at de som er konfirmantar kanskje, i løpet av dette året, har byrja å forstå kvifor de er her. Sjølv om du kanskje ikkje visste det då du kom hit. Eg håpar at de i løpet av dette året har fått sett eit glimt av Gud. Han som alltid er større. Han som alltid lyttar. Han som fyller ut den delen av sirkelen som er usynleg for oss. Han som varsamt rører ved oss, som ei mor som rører barnet sitt, og seier: Stå opp og et, viss ikkje blir vegen for lang for deg. Han som sjølv ER brødet, baka på glødande steinar. Difor: Gå ut av kyrkja i dag. For Gud er der ute. Og kom alltid tilbake hit. For Gud er her inne. Amen.

Og journalisten spurde vidare: Men kva seier Gud då? Og Mor Teresa svara. Han seier ingenting. Han lyttar. Gud er ikkje alltid i det store og voldsame. Han var ikkje i stormen. Eller i jordskjelvet.

Like dokumenter

Treeiningssøndag. Ståle Aklestad. Preike Molde Domkirke 31.05.2015

Treeiningssøndag. Ståle Aklestad. Preike Molde Domkirke 31.05.2015 Ståle Aklestad Preike Molde Domkirke 31.05.2015 Treeiningssøndag Det er treeinigssøndag. Og vi skal langt bort. Og djupt ned i jorda. For i Roma, nede i ei av katakombane, som er tidlege, kristne gravplassar,