Avgjerd etter klage på vedtak om landbruksveg i Vik kommune i Sogn og Fjordane «Stølslivegen»

Transkript

1 Sakshandsamar, innvalstelefon Stein Byrkjeland, Vår dato Dykkar dato Vår referanse 2015/ Dykkar referanse 13/ Vik kommune Boks Vik i Sogn Avgjerd etter klage på vedtak om landbruksveg i Vik kommune i Sogn og Fjordane «Stølslivegen» Grunneigarane i Hedlali og Bjergane får løyve til å byggje landbruksvegen «Stølslivegen» frå Nestestølen til Valsvikstølen, men ikkje vidare frå Valsvikstølen til Bjergane. Løyvet gjeld om lag 1,3 km enkel veg. Klage frå Naturvernforbundet i Sogn og Fjordane på ein i alt 4,8 km lang landbruksveg er såleis delvis teken til følgje. Bakgrunn for saka Sju grunneigarar i Hedlali og Bjergane i Vik kommune har søkt om å få byggje ein enkel landbruksveg frå Nestestølen i Framfjorden til Bjergane på Vikafjellet. Hovudføremålet med vegen er jordbruk og beite. Løyve til bygging vart gjeve av formannskapet i Vik den 11. desember Vedtaket er i utgangspunktet påklaga av tre instansar; Fylkesmannen i Sogn og Fjordane, Nordfjella og Fjellheimen villreinnemnd og Naturvernforbundet i Sogn og Fjordane. Fylkesmannen sin klage vart etter kort tid trekt tilbake, av di ein kom til at fylkesmannen ikkje lenger har klagerett på vedtak etter landbruksvegforskrifta. Klagen frå villreinnemnda vart avvist av kommunen. Klagen frå Naturvernforbundet vart ståande, men ettersom det er stilt spørsmål ved Fylkesmannen i Sogn og Fjordane sin habilitet i denne saka har ein oppmoda Kommunal- og moderniseringsdepartementet om at det vart oppnemnt settefylkesmann for handsaming av klagesaka. I brev frå departementet av 7. mai 2015 vart Fylkesmannen i Hordaland oppnemnt som settefylkesmann. Fylkesmannen i Hordaland fekk saka 11. mai Traseen vart synfart av Fylkesmannen 23. oktober 2015, der også to av grunneigarane var til stades. Saka er handsama etter landbruksvegforskrifta, men ettersom vegen også går inn i eit villreinområde, er også utkast til interkommunal kommunedelplan for Fjellheimen villreinområde eit relevant dokument i saka. Statens hus Kaigaten 9, 5020 Bergen Telefon: Telefaks: Miljøvern- og klimaavdelinga Postboks 7310, 5020 Bergen Org.nr: E-post: postmottak@fmho.no Internett:

2 Søknaden Dei sju grunneigarane i Hedlali og Bjergane v/asle Liljedahl har søkt om løyve til å byggje ein enkel veg frå Nestestølen i Framfjorden via Valsvikstølen til Bjergane på Vikafjellet. Traseen følgjer i hovudsak stølsvegen til Valsvikstølen og vidare eit stykke i retning Valsvikdalen. Ein av søkjarane er med i Arnafjord Samdrift. Hovudføremålet med vegen er å lette arbeidet med å føre husdyr som sauer og storfe til og frå fjellet og tilsyn med dyra på utmarksbeite. Terrenget opp frå Framfjorden er i utgangspunktet bratt og ulendt, og fyrsteinntrykket er at dette er eit særs krevjande landskap å byggje veg i. Like fullt går det køyreveg om enn av låg standard i dag fram til det fråflytta gardsbruket Hellane. Frå Hellane til Nestestølen går eit køyrespor som innimellom vert nytta for transport med ATV. Traseen er bratt og ikkje breiare enn den må vere for slike køyrety, og med litt utbetring er det denne standarden søkjarane ser for seg for heile landbruksvegen. Søknaden gjeld ein slik veg frå Nestestølen fram via Valsvikstølen til Bjergane. Også her er det stadvis bratt, særleg i ei trong «klype» innmed ein høg bergvegg nedanfor Valsvikstølen. På dette punktet vil det vere naudsynt med noko sprenging og tilpassing av landskapet, men elles kan vegen realiserast utan dramatiske landskapsinngrep. Ovanfor Valsvikstølen flatar terrenget meir ut, og ein er her om lag på høgd med tregrensa. Veglengde er etter søknaden 4,8 km frå Nestestølen til Bjergane. Den opphavlege søknaden etter ein noko annan trase var lenger, 6,3 km. Traseen frå Nestestølen til Valsvikstølen er om lag 1,3 km lang etter vår utrekning. I søknaden er det kryssa av for både traktorveg klasse 7 og enkel veg. Frå saksdokumenta er det tydeleg at det for fleire har vore uklart kva som er meint med enkel veg, og kva vegbreidde dette måtte medføre. Såleis har det også vore reist tvil om kostnadar, nytteverdi og i kva grad dette kan reknast som ein landbruksveg med dei føringar som ligg til grunn for ein slik definisjon. Dette er forståeleg, for Fylkesmannen stilte seg sjølv dei same spørsmåla i ein tidleg fase av klagevurderinga. Synfaringa i oktober 2015 vart for oss svært klargjerande, og også avgjerande for utfallet av saka. Dersom landbruksinteressene, inklusiv skogbruk, er under 50 prosent kan ikkje ein slik veg handsamast etter Forskrift om bygging og godkjenning av landbruksveier, men må i staden handsamast etter plan- og bygningslova. For Stølslivegen er interessefordelinga gjeve opp til 10 prosent skogbruk, 70 prosent seter/beite og 20 prosent anna. Kommunen har ut ifrå dette vore klare på at vegen er å sjå på som ein landbruksveg. Fylkesmannen vil meine at 10 prosent skogbruk synest å vere i overkant, og det er uklart kva som skjuler seg under omgrepet «anna», men er uansett samd i at landbruksføremål utgjer meir enn halvparten av føremålet og handtering etter landbruksvegforskrifta er såleis riktig. Grunneigarane som står bak søknaden har i dag sauer. Ein av søkjarane er med i Arnafjord Samdrift, som legg fram stor interesse for vegen. Samdrifta har i dag om lag 50 storfe på sommarfjellbeite. Under visse føresetnader kan det bli aktuelt med 100 fleire storfe på beite. Dyra kan førast til beite og også haldast tilsyn med ved hjelp av anleggsvegen til Kvilesteinsvatnet og Bjergane, men dette er ein lang omveg, er upraktisk og kortar ned beitesesongen ein del på grunn av sein brøyting. Søkjarane meiner at realisering av Stølslivegen vil gjere driftstilhøva vesentleg lettare. 2

3 Kommunen si handtering av saka Saka vart sendt på ordinær høyring frå Vik kommune 24. juli Det er noko uvisst kor mange instansar som fekk saka til høyring, men i alle fall Fylkesmannen i Sogn og Fjordane, Sogn og Fjordane fylkeskommune og Nordfjella og Fjellheimen villreinnemnd ga uttale. Fylkeskommunen si tilbakemelding resulterte i ei kulturminneregistrering langs traseen. Kommentarar frå dei andre partane gjorde at søkjar endra planane noko, ved at traseen vart noko lagt om og også kortare. Desse endringane gjorde tiltaket mindre omfangsrikt, og kommunen såg ikkje grunnlag for å sende saka til ny høyring ettersom dei meinte nye planar ikkje førte til nye konfliktpunkt. Kommunen gjorde så vedtak om å godkjenne tiltaket den Igjen er det noko uvisst kven som har blitt orientert om vedtaket, men det kan sjå ut til at dette gjeld dei tre instansane nemnde i førre avsnitt. Det er på det reine at Naturvernforbundet i Sogn og Fjordane ikkje vart underretta på ordinært vis. Dei har såleis klaga på vedtaket etter at fristen var ute. Kommunen har godkjent dette og akseptert klagen. Det er ei riktig vurdering. Naturvernforbundet i Sogn og Fjordane er heilt klart ein naturleg uttalepart med klagerett i ei sak av denne karakter, og burde utan tvil vore høyringsinstans frå starten av. Det same kan truleg seiast om Den Norske Turistforening (DNT), som heller ikkje ser ut til å ha blitt orientert korkje om saka eller utfallet. Traseen er i dag ein sti merka med raude T-ar, utan at dette treng bety at stien inngår i det ordinære løypenettet til DNT. Men friluftsinteressene i Stølsheimen er sterke og rutene folk går er mange og ulike, så DNT og Naturvernforbundet bør takast inn som høyringsinstansar i slike sakar, som eit minimum. Også villreinnemnda har klaga på vedtaket, men denne klagen har kommunen avvist med bakgrunn i at villreinnemnda er eit offentleg utval som i ei slik sak ikkje har rettsleg klageinteresse. Det er rett at klagerett i saker etter landbruksvegforskrifta ikkje følgjer automatisk etter villreinnemnda sine oppgåver slik dei er skildra i Forskrift om forvaltning av hjortevilt, men dette er ikkje tilstrekkeleg grunnlag til å avvise klagen i dette tilfellet. Det følgjer av forvaltingslova 28 at einskildvedtak kan klagast på av ein med rettsleg klageinteresse i saka. Knytt til rettsleg klageinteresse er det i Ot.prp.nr.38 ( ) på side 98 uttalt: «Enhver som har «rettslig interesse» i å få fastsatt om et forvaltningsvedtak er gyldig eller ikke, vil kunne anlegge søksmål, sml. tvistemålslovens 54. Det synes naturlig at alle som har denne søksmålskompetanse, også gis rett til å påklage vedtaket.» Det vert vidare uttalt på side 99 uttalt at «Det er meningen at kravet om «rettslig klageinteresse» skal motsvare kravet til «rettslig interesse» i tvistemålslovens 54.» Tvistemålslova er oppheva og er no erstatta av tvistelova. Dette inneberer at ein må sjå omgrepet rettslig klageinteresse i samband med tvistelova 1-3 og 1-4, som tilsvarar tidligare 54 i tvistemålslova. Det går fram av tvistelova 1-4 andre ledd at dei offentlege organa som har oppgåve om å fremme særskilte interesser kan reise søksmål innan rammene av føremålet til organet og det naturlege verkeområdet. Det er i Ot.prp.nr.51 ( ) på side 367 uttalt: «Annet ledd fastsetter en tilsvarende søksmålsadgang som etter første ledd for offentlige organer med oppgave å fremme særskilte interesser. Bestemmelsen vil ikke ha selvstendig betydning for tilsynsorganer i forhold til den lovgivning som de har til oppgave å håndheve. Den vil derimot 3

4 få anvendelse på organer som mer generelt skal ivareta bestemte interesser, for eksempel Forbrukerrådet.» Dette må sjåast i samband med kva for tilknytting vedkomande organ har til saka og verknaden til vedtak som er fatta, jf. tvistelova 1-3 punkt 2. Ordlyden tilseier at villreinnemnda etter dette vil kunne ha rettsleg klageinteresse i saker som vil kunne ha verknad for villreinen, etter forvaltningslova 28 første ledd, jf. tvistelova 1-4 punkt 2. Det vert i samband med dette vist til forskrift om forvaltning av hjortevilt 1 første setning, om at formålet med forskrifta er at forvaltninga ivaretar bestandenes og leveområdenes produktivitet og mangfold. Fylkesmannen har på bakgrunn av dette kome til at villreinnemnda har rettsleg klageinteresse i ei slik sak. Ettersom vedtaket faktisk er påklaga av Naturvernforbundet med utgangspunkt i villreininteressene, og denne klagen er akseptert, ser vi det likevel ikkje som naudsynt følgje opp dette punktet vidare i denne konkrete saka. Vik kommune har ikkje teke klagen frå Naturvernforbundet til følgje. Dermed går saka vidare til overordna instans for endeleg avgjerd. Ettersom Fylkesmannen i Sogn og Fjordane har reist tvil om at dei kan vere ugild, vert dette opp til Fylkesmannen i Hordaland som settefylkesmann. Fjellheimen villreinområde Villreinen er ein norsk ansvarsart, og omsyn til villreinen skal såleis stå sentralt og vektleggast sterkt ved planlagde inngrep inn mot og inn i villreinområda. I denne delen av Fjellheimen villreinområde er avgrensinga definert ved kote 700 m.o.h. Det planlagde endepunktet for landbruksvegen, Bjergane, ligg såleis inne i villreinområdet. Den planlagde landbruksvegen vil krysse grensa for villreinområdet eit stykke ovanfor Valsvikstølen. Interkommunal kommunedelplan for Fjellheimen villreinområde var til høyring hausten Dette er ein plan som 7 kommunar står bak, inkludert Vik kommune. Planen er enno ikkje formelt vedteken, men under retningslinene for planområdet står m a følgjande: «Det bør ikkje byggjast nye landbruksvegar eller oppgraderast eksisterande vegar i villreinområdet. Landbruksvegar bør vera stengd med bom, og bør berre nyttast til landbruksføremål». Den øvre delen av landbruksvegen er såleis i strid med dette punktet i den interkommunale kommunedelplanen. Kommunedelplanen var ikkje sendt til høyring då Vik kommune sende klagesaka frå seg, men denne planretningslina let seg vanskeleg ignorere når klagen endeleg skal handsamast. Isolert sett er neppe landbruksvegen til stor ulempe for villreinen i Fjellheimen slik situasjonen er i dag. Det skuldast i stor grad at nærområdet til Bjergane allereie er sterkt prega av ferdsle og tekniske inngrep, særleg i sommarsesongen. Difor er den aktuelle delen av villreinområdet no nytta av villreinen berre i avgrensa grad. Dertil kjem at Rv 13 representerer ein effektiv barriere som truleg i sterk grad påverkar villreinen sine høve til å nytte samanhengande fjellområde, ein faktor som er forsterka ved ei vesentleg mengd hytter som er 4

5 bygd spreidd i nærområda til vegen. Mange av dei har tydeleg kome til dei seinare åra. I sum vil vi meine at naturmangfaldlova 10 (prinsippet om samla belasting) allereie er overskride som det er i denne delen av villreinområdet. Det finst planar om å legge Rv 13 i ein lang tunnel gjennom dette fjellområdet i framtida. Desse planane manglar enno finansiering og detaljplanlegging, og i beste fall er det langt fram før dei vert realiserte. Om ein slik tunnel ein gong vert bygd, vil dette betre situasjonen for villreinen vesentleg, særleg vinterstid. I påvente av dette må det visast stor varsemd ved nye inngrep i området. Stølsheimen landskapsvernområde Landbruksvegen ligg fullt og heilt utanfor grensene for Stølsheimen landskapsvernområde, men på det næraste er den berre om lag 1,3 km unna, målt frå Valsvikstølen. Tiltaket vedkjem såleis ikkje verneforskrifta for landskapsvernområdet, sjølv om ei realisering av vegen kan gje indirekte verknader inn i dette verneområdet. Naturvernforbundet sin klage Naturvernforbundet i Sogn og Fjordane ser auka beiting i Stølsheimen og stølsområda som positivt for å stanse attgroing, men meiner at dette ikkje kan overskygge den pressa situasjonen som villreinstamma er i. For å unngå konflikt med villreinområdet meiner Naturvernforbundet det vere rimeleg at ein veg stoggar ved tregrensa, men manglande kartlegging av biologisk mangfald etter naturmangfaldlova, særleg i dei nordvende bekkekløftene, gjer at dei ikkje kan godta ei slik løysing. Naturvernforbundet framhevar særleg 5 punkt i klagen. Dette er: (1) Omsyn til villreinen. Ei vidare oppstykking av villreinområdet som eitkvart teknisk inngrep vil vere, fører til at villreinen får mindre og mindre plass å områ seg på. (2) Saka burde vore sendt til ny høyring då traseen vart totalt endra. Høyringsfråsegner til ein trase kan ikkje utan vidare verte overført på ein heilt annan trase som ikkje er nemnt i høyringsdokumenta til den opphavlege traseen. (3) Dei stiller seg undrande til at søknaden manglar nærare presisering av vegbreidde, og at nemninga «ATV-veg» er vanskeleg å finne nærare definisjon på. (4) Det er ikkje gjort særskilt kartlegging av biologisk mangfald langs traseen, særleg ikkje i nordvende bekkekløfter. (5) Naturvernforbundet i Sogn og Fjordane ber om å bli med på lista over høyringspartar i ein eventuell ny høyringsrunde. 5

6 Fylkesmannens vurdering av klagepunkta Vår generelle inntrykk er at kommunen har handsama denne saka grundig. Det hadde vore naturleg å vise til det pågåande arbeidet med interkommunal kommunedelplan for villreinområdet og korleis saka er vurdert etter dette planverket, men elles er saka godt opplyst. Utover tilhøve som er særskilt nemnt i klagevurderinga er også saksgangen kurant. Vi skal i det følgjande ta for oss dei konkrete klagepunkta som er sett fram i Naturvernforbundet sin klage. Omsyn til villreinen Vi gir klagar delvis medhald på dette punktet. Villrein er ein nasjonal ansvarsart i Noreg, og villreinstamma i Fjellheimen har over tid vore sterkt pressa direkte og indirekte av menneskeleg påverknad. Summen av ulike former for ferdsle og tekniske inngrep i dette fjellområdet har mest truleg innverka på reinsdyras åtferd og bruk av fjellet som det er. Terskelen for kva som kan aksepterast etter naturmangfaldlova 10 er etter vår meining mest truleg overskride som det er. Då kan ein vanskeleg argumentere for nye inngrep i det same fjellområdet, sjølv om landbruksvegen etter vår oppfatning ikkje er eit omfattande tiltak isolert sett. Kommunen har i si saksutgreiing argumentert for korleis ein har nytta miljørettsprinsippa i naturmangfaldlova, men vi meiner kommunen har undervurdert villreinen sine behov ved vurderinga etter 10. Den interkommunale kommunedelplanen for villreinområdet er rett nok ikkje formelt vedteken, men Fylkesmannen finn det uråd å overprøve planutkastet som har vore til høyring, når dette framhevar at nye landbruksvegar inn i villreinområdet ikkje bør tillatast. Dette kunne skapt uheldig presedens for vurdering av liknande vegar andre stader i villreinområdet i framtida, også i nabokommunane. Skulle saka vore sendt til ny høyring? Forvaltingslova 16 set krav om førehandsvarsling av einskildvedtak. Vi meiner det er urimeleg å krevje at saka skulle vore sendt til ny høyring i dette tilfellet, og klagar får ikkje medhald på dette punktet. Det er i prinsippet rett som det vert hevda at høyringsuttaler til ein plan ikkje utan vidare kan overførast når planen vert endra. I dette tilfellet er det like fullt slik at endringa fører til ein kortare trase med mindre tekniske inngrep, og vi kan ikkje sjå at ei ny høyring ville fått andre moment fram i lyset. Då vil vi meine at ny høyring er overflødig. Manglande presisering av vegbreidde m v Klagen vert avvist på dette punktet, ettersom det synest å basere seg på ei misforståing. Det er forståeleg at klagar, og også andre instansar reiser spørsmål om dette, for søknaden, høyringsskrivet og vedtaket kunne vore meir presise på kva standard vegen var tenkt å ha, og korleis dyra skulle drivast til fjells. Men kommunen har argumentert greitt for dette i sin handsaming av klagen. Manglande biologisk kartlegging Klagen vert avvist også på dette punktet. Biologiske førekomstar kunne med fordel vore betre kartlagt, men etter å ha synfart staden i felt er vi tvilande til at ei eventuell kartlegging ville påvist nye kvalitetar som hadde vore avgjerande for vurderinga om vegen kunne byggjast 6

7 eller ikkje. Naturinngrepet er etter Fylkesmannens meining av avgrensa karakter, og mellom Nestestølen og Valsvikstølen er andre trasealternativ ikkje realistiske. Ein stad går traseen tett innpå elva, i det som kan karakteriserast som ei nordvend bekkekløft. Slike bekkekløfter kan vere viktige veksestader for sjeldne artar av mosar og lav. Traseen går her på dei turraste partia, og er allereie prega av trakk og ferdsle. Sjølve vegtraseen er neppe den viktigaste veksestaden for slike artar her. Utan ei spesifikk kartlegging kan ein sjølvsagt ikkje vite dette sikkert, men under føresetnad av at vegbygginga i nett dette området ikkje vert meir omfattande enn det som er naudsynt for å gjere traseen framkomeleg for ATV, føler vi det ikkje rett å krevje at tiltakshavar skal ta kostnaden ved ei detaljert kartlegging av biologisk mangfald her. Høyringspart Det følgjer av Forskrift om bygging og godkjenning av landbruksveier 3-1 første ledd at kommunen skal «innhente de uttalelser som er nødvendige, jf. 1-1, og ellers sørge for at saken er så godt opplyst som mulig.» Dette må sjåast i samband med forvaltningslova 17 første ledd første setning om at forvaltinga «skal påse at saka er så godt opplyst som mulig» før det blir fatta vedtak. Det blir i Ot.prp.nr.38 ( ) på side 53 uttalt: «Her skal bare nevnes at myndighetene som ledd i saksforberedelsen i stor utstrekning vil innhente uttalelser hos andre forvaltningsorgan og hos sakkyndige.» Dette inneberer at kommunen bør sende saker til ulike organisasjonar når interessene til desse organisasjonane gjer seg gjeldande, slik at avgjerda blir fatta på eit godt grunngjeve grunnlag. Klagar får såleis fullt medhald. Naturvernforbundet og fleire andre ideelle organisasjonar representerer segment av ålmenta, og har ei viktig samfunnsoppgåve i å følgje med, og gje uttale, i slike saker. Dette er årsaka til at mange slike organisasjonar får driftsstønad direkte over statsbudsjettet. Det er vanskeleg for organisasjonar å heile tida halde seg orientert om relevante saker om ikkje offentlege instansar inkluderer dei på høyringslista. God forvaltingspraksis tilseier at organisasjonar som kan seiast å ha klagerett på eit eventuelt vedtak bør ha status som høyringspart, og skal også underrettast ordinært når vedtaket er fatta. Om kommunen ikkje har slik praksis i dag, bør dette etablerast i framtida i saker som gjeld utmarksforvaltning. Denne saka illustrerer trongen for slik praksis godt. Når Fylkesmannen ikkje har klagerett, og kommunen heller ikkje finn det rett å gje villreinnemnda slik rett sjølv om nemnda er genuint kritisk, er det avgjerande at andre instansar med klagerett vert orienterte om saka. Om ikkje Naturvernforbundet hadde oppdaga denne saka gjennom andre kanalar, ville utfallet blitt eit noko anna enn det no vert etter klagehandsaming. Samla vurdering Fylkesmannen innser at Stølslivegen kan representere ein vesentleg føremon når det gjeld framføring og tilsyn med dyr på fjellbeite i framtida. Ikkje minst kan beita nyttast tidlegare på sesongen enn i dag. Vegen er av enkel standard til landbruksveg å vere, og den kan realiserast ved relativt avgrensa terrenginngrep. Omsynet til villreininteressene i Fjellheimen gjer det like fullt vanskeleg å innfri ambisjonen om ny landbruksveg heilt fram til Bjergane. 7

8 Vi meiner at framføring av landbruksveg slik det er søkt om fram til Valsvikstølen bør vere lite problematisk for villreininteressene, samstundes som dette er det mest krevjande strekket for driving av beitedyr i dag. Dette er mindre enn ein tredel av traselengda, men frå Valsvikstølen og vidare innover mot Bjergane er terrenget langt mindre krevjande og også mindre kupert. Distansen frå Valsvikstølen til Bjergane er om lag 3,6 km. Om ein i framtida kan køyre med ATV til Valsvikstølen vil det bli vesentleg lettare å halde påkravd tilsyn med beitedyr i dette området enn i dag. Distansen vidare til Bjergane er ikkje lengre enn at ein må kunne gå i terrenget for å halde tilsyn med dyra. For transport av tyngre utstyr til denne stølen bør eksisterande anleggsveg til Kvilesteinsvatnet kunne nyttast, ettersom denne anleggsvegen går mest heilt fram til stølen på Bjergane. Etter vurdering av kommunens sakshandsaming etter Forskrift om planlegging og godkjenning av landbruksveier 3-2 og påkravd tilleggsvurdering etter naturmangfaldlova 7 fattar Fylkesmannen i Hordaland som settefylkesmann følgjande vedtak: 1. Grunneigarane i Hedlali og Bjergane ved Asle Liljedahl får løyve til å bygge landbruksveg av enkel standard for bruk til ATV frå Nestestølen til Valsvikstølen. Vidare innover mot Bjergane kan det gjerast mindre terrengtilpassingar for å lette drift av beitedyr, men ikkje innanfor Fjellheimen villreinområde, og arbeidet kan ikkje ha karakter av landbruksveg for ATV eller anna køyrety. 2. Eksisterande køyrespor frå Hellane til Nestestølen kan oppgraderast på kritiske punkt for å betre framkomst med ATV, men kan ikkje utvidast i breidda til bruk for andre køyrety. 3. Den nye landbruksvegen skal stengast med bom i nedre ende. Utover dette gjeld vilkår som er sett av Vik kommune i vedtak av 11. desember 2014 for den delen av vegen som er godkjend. Det omfattar også sluttgodkjenning av tiltaket. Vedtaket er endeleg. Med helsing Kjell Kvingedal miljøvernsjef Stein Byrkjeland ass. miljøvernsjef Brevet er godkjent elektronisk og har derfor inga underskrift. Gjenpart: Fylkesmannen i Sogn og Fjordane, fmsfpost@fylkesmannen.no Sogn og Fjordane fylkeskommune, kulturavdelinga, postmottak.sentraladm@sfj.no Nordfjella og Fjellheimen villreinnemnd, post@sbnatur.no Naturvernforbundet Sogn og Fjordane, Bjørnadikje 3, 6800 Førde Grunneigarane i Hedlali og Bjergane v/ Asle Liljedahl, 6893 Vik i Sogn 8