Emma Michell. Del 1. Drypp, drypp. Det renn sakte ned. Ned frå hennar svarte, blanke auge.

Transkript

1 Emma Michell Del 1 Drypp, drypp. Det renn sakte ned. Ned frå hennar svarte, blanke auge. Gardinet var lyseblått og grått. Det hadde grå blomar. Sperra sola ute. Spegelen på veggen var lang og smal. Inni spegelen kunne ein sjå den andre sida av rommet. Der stod det gamle leiker. Ein gong var det nye, vakre, dyre ting som eigaren verdsette høgt. To senger var klemde saman. Eit bord med blomar på stod framfor sengene og det var to blå sofaer i rommet. Rommet var kaldt. På golvet var det eit grått, trist teppe. Taklampa hang lågt. Så lågt at ein uoppmerksam person kunne gå rett på han. Ved den blå døra stod ei lampe med tre skjermar i forskjellige fargar. Langt, svart hår hang slapt nedover skuldrer. Augo var svarte og blanke. Eit ansikt bleikt og vått. Ein lang, stor, raud jumper dekkja ein liten shorts. Emma Michell satt i sofaen. Auga var retta mot døra. Auga lysa. Ikkje bare av sorg. Dei lysa av sinne, av eit mørkt sinne. Emma Michell og foreldra skulle på ferie. Dei skulle til tante Amalie som budde i Hellas. Emma Michell ville ikkje dit. Ho ville til venninna, Anna, som hadde flytta til USA for to år sidan. Emma Michell kunne ha fått reist for å besøkja henne i to veker, men ho hadde ikkje fått lov. Foreldra ville ha ho med til Hellas. Ho let blikket falla på dørhandtaket. Ho høyrde eit svakt knirk. Hjartet hennar dunka fortare. Ho høyrde lyden av pusting. Dørhandtaket rørte seg, først bare litt, så gjekk det heilt ned. Inn kom det ein mørk skikkelse. Emma Michell gispa. Skikkelsen var ei jente. Jenta var ein nøyaktig kopi av henne sjølv. Jenta gjekk sakte mot henne. Kven er du? spurte Emma Michell. Ho var redd. Jenta stoppa opp. Eg er Emma, svarte jenta. Og du heiter Michell. Nei, eg er Emma Michell, svarte Emma Michell forvirra. Den andre jenta såg på henne. Eg er tvillingen din, Michell

2 den ukjende tvillingen din. Nei! ropte Emma Michell. Jo, svarte jenta. Mor og far venta to barn, haldt ho fram. To jenter. Emma og Michell. Du bare lyg for meg! Nei, Michell. Det eg seier er heilt sant. Korleis kan du vita dette? spurte Emma Michell. Det gjekk heilt rundt for henne. Eg har fått vita det på sjukehuset, sa den andre. Det var ei rik dame, Mia, som fødde eit barn den same dag som du og eg vart fødde. Barnet hennar døydde, og mannen hennar betalte sjukepleiarane for å fortelja mor vår at den eine tvillingjenta hennar var død. Det var meg dei gav vekk til Mia. Mia fekk aldri vita at ho hadde mista barnet sitt. Ho trur at eg er hennar barn, og eg trudde at ho var mi mor. Det var bare det at ingenting stemte. Eg oppsøkte sjukehuset og klarte å finna ut det eg har fortalt deg nå. Det er ikkje sant. Mor og far hadde fortalt meg det viss eg hadde hatt ei tvillingsyster. Korfor skulle dei fortelja deg det? Dei trudde jo at eg var død. Tenkte at det var best for alle å ikkje tenka meir på det døde barnet. Dei hadde fortalt meg det. Eg trur deg ikkje! Viss dette hadde vore sant, hadde eg visst det. Eg lyg ikkje, sa den andre jenta. Nå vil eg ha mor og far tilbake. Du har hatt dei i 16 år. Nå er det min tur. Det går ikkje, dei er mine foreldre. Nå er det din tur til å bu hos Mia! Aldri i livet. Eg og foreldra mine skal til Hellas i to veker nå! Eg kan reisa til Hellas. Ho tok fram ein kniv. Gå til Mia du. Nå er eg Emma Michell. Emma Michell rygga bakover. Jenta kom mot henne. Plutseleg høyrde dei lyden av ytterdøra. Foreldra var komne heim. Emma Michell sparka til den andre, som mista kniven. Ho tok kniven opp att. Ho stakk i rein desperasjon. Ho klarte akkurat å skubba liket inn under senga før døra til soverommet gjekk opp.

3 Er du klar til å reisa? Me har lagt tinga dine ut i bilen, sa mor. Ja, eg er snart klar, Må bare ordna noko først. Me set oss i bilen! Greitt, eg kjem så fort eg kan. Kor har du fått den kvite Tskjorta og det rosa miniskjørtet frå? Å, det ja. Eg kjøpte det i går. Mor lukka døra. Ho gjekk bort til senga og drog fram liket. Ho rulla den livlause kroppen inn i eit teppe. Ho såg under senga. Der var det ein stor blodflekk. Ho drog liket ut til det rommet der fryseboksen stod. Ho tok maten ut av fryseboksen, la liket oppi, og la maten tilbake over den døde kroppen. Dei sat i bilen og kjørte ut frå gardsrommet deira i Blomstervegen. No klarte ikkje Emma Michell å halda smilet tilbake lenger. Endeleg hadde ho fått mor og far sin tilbake. I seksten år hadde ho venta. Endeleg var ho saman med dei ekta foreldra sine. *** Natta etter dei to vekene i Hellas gjekk Emma Michell ut i hagen. Ho fant fram ei spade og byrja å grava. Ho grov så djupt som ho orka før ho gjekk inn og opna fryseboksen. Ho tok ut matvarene, og klarte å få ut liket utan å vekka foreldra. Holet var ikkje djupt nok. Ho måtte grava meir. Ho haldt på heilt til klokka fire om natta. Då orka ho ikkje meir. Ho la den døde kroppen ned i holet og grov over jorda. Til slutt la ho pinnar og steinar tilfeldig oppå grava.

4 Del 2 Mørkt, mørkt Kaldt og mørkt Vind og kulde og mørke Kathleen flyttar inn. Ho får det same rommet. Kald luft slår mot ansiktet hennar då ho går inn i rommet. Gardinene er trekt for. Det ser ut som om ingen har vore inne på rommet på minst femti år. Rommet er dystert og mørkt. Ho går bort til gardinet for å sleppa sola inn. Då ser ho at vindauget er spikra igjen. Her blir det ikkje lett å sleppa inn luft. Det ligg ei avis på golvet like ved vindauge. Ho tek avisa opp og les. 16-år gammal jente døydde i Blomstervegen 14 natt til 16.august. Kathleen ser nærmare på avisa, som viser seg å vera frå Ho les vidare: Jenta hoppa ut av vindauget i tredje etasje. Begge foreldra vakna av eit skrik frå dottera sitt rom. Då dei kom dit inn fann dei vindauget ope, og dottera låg livlaus utanfor på bakken. Politiet reknar med at ho ville ta sitt eige liv, men angra for seint, og skreik så høgt at foreldra vakna. Kathleen ser forskrekka opp frå avisa. Blomstervegen 14. Det er her. Soverommet hennar ligg i 3.etasje. Det må vera her jenta hoppa ut. Det gjenspikra vindauget, å vera det jenta hoppa ut i frå. Ho tek med seg avisa og spring ned til foreldra. Stakkars jente, seier mor. Eg vil flytta. Eg vil ikkje bu i dette huset! ropar Kathleen. Det går ikkje å flytta her i frå nå, seier far. Nei, nå må det nok vera som det er, seier mor. Me har betalt masse for dette huset, og flytta langt. Det er urettferdig! Er det?

5 Kathleen ser ned slik at det brune håret skjuler auga. Ho veit at ein av grunnane til at dei kjøpte dette huset er at ho vart mobba der dei budde før. Kathleen er tvungen til å sove på rommet i 3.etasje, men ho vil ikkje pakke ut tinga sine. Ho ligg i senga og studere rommet. Fleire kasser stod att. Foreldra til jenta hadde ikkje tatt seg bryet med å ta med seg tinga som hadde vore jenta sine. Dei hadde ikkje rydda eller vaska. Det ser ut som om dei hadde flykta i all hast. Kathleen opnar eit skap. Det var stappfullt av klede. Ikkje eingong kleda hadde foreldra teke med seg. Nei, dette klarer ho ikkje. Det er framleis sommarferie, og Kathleen har bestemt seg for å fjerna tinga etter den døde jenta. Ho hadde tenkt å bare kasta alt, men no klarer ho det ikkje. Ho kan ikkje la vera å sjå gjennom alt. Dagen etter har Kathleen kasta over halvparten av tinga. Då oppdagar ho ei lita skoeske. Kathleen opnar eska. Der er det eit avisutklipp og ei lita slitt dagbok. Ho les avisutklippet. Etterlyst Ina Storhaug er meld sakna. Foreldra Mia og Tom Storhaug såg dotter si siste gong den 1.august. Ho har langt svart hår og svarte auge. Då ho forsvann hadde ho på seg kvit T-skjorte og rosa mini-skjørt. Kathleen legg frå seg avisutklippet og tek opp dagboka. Emma s dagbok står det utanpå. Kathleen opnar dagboka. Ho finn automatisk fram datoen 1. August, og les. 1.august 2004 Kjære Dagbok Det er siste gongen eg kjem til å sjå det kvite huset til Mia. Nå skal eg til dei ekte foreldra mine. Etter gårsdagens opplevingar, så veit eg kor dei bur. Kathleen blar ei side bakover og les: 31.juli 2004 Kjære Dagbok

6 I dag var eg på sjukehuset. Eg klarte å finna nokon som jobba der då eg vart fødd. Ei dame som jobba der braut saman og fortalde at Tom hadde betalt for at ho skulle seia at eg. Eg har ei tvillingsyster. Eg fekk adressa til foreldra mine. I morgon skal eg finna dei. Emma (Eg heiter ikkje Ina lenger) Kathleen blar framover i boka og les vidare. Nå er me i Hellas hos tanta mi. Her er det godt og varmt. Eg må legga meg. Ps. Michell ville ikkje reisa til Mia, så eg måtte kvitta meg med ho. Eg fekk rydda henne unna før me reiste. Emma Kathleen smeller igjen boka og legg ho ned i eska att. Kathleen blir oppmerksam på ein stor mørk flekk. Ho dreg dei to sengene frå kvarandre. Ein stor raudbrun flekk kjem til syne. Ho grøssar og skubbar sengene saman att. Som hypnotisert tek ho dagboka opp att og les vidare. 14.august 2004 Kjære Dagbok Me kom heim frå Hellas i dag. Eg hadde det kjempekjekt i Hellas og bada mykje. Mor og far synest eg har forandra meg veldig i sommar. Dei skulle bare visst Nå har eg vore ute og kvitta meg med Michell for alltid. Emma Kathleen klarer ikkje å fortelja nokon om det ho har funne ut. Ikkje endå. Ho forstår ikkje heilt sjølv korfor ho ikkje spring rett ned og fortel det. Det er midnatt. Kathleen får ikkje sove. Månen står høgt på himmelen. Det blir iskaldt i rommet. Ei kvitkledd jente står midt på golvet. Ho tek to steg bakover, snublar og dett ut av vindauge. Ho skrik. Drøymde du i natt? spør mor neste morgon. Eg syntes eg høyrte at du skreik. Det var bare ein draum, svarer Kathleen.

7 Kathleen tenkjer på draumen. Det måtte vera Emma ho hadde drøymt om. Kva var det ho rygga vekk frå? Same kveld ligg Kathleen under dyna. Ho har nettopp sett ein film, ein komedie, saman med foreldra sine. Det var ein fin film, men ho har ikkje klart å bli kvitt den uhyggelege følelsen ho har hatt heilt sidan draumen i går natt. Kathleen ser ei jente. Det er Emma. Emma ser ut av vindauget. Månen står høgt på himmelen. I løpet av eit sekund blir det kaldt i rommet. Emma snur seg og ser ei jente i raud shorts med ein stor raud jumper over. Michell, kviskrar Emma og tek eit steg bakover. Michell kjem nærmare. Ho har ein stor raud flekk på brystet på Tskjorta. Emma tek endå eit steg bakover. Ho mistar balansen og dett med eit skjerande skrik. Kathleen opnar auga. Michell hadde kome inn i rommet. Det hadde skremt Emma. Kathleen reiser seg og byrjar å gå rundt i rommet. Michell hadde vore kvit som eit spøkelse. Klokka er Rommet blir kaldt igjen. Døra glir opp. Heilt utan lyd. Inn kjem det ei jente. Kleda hennar er flekkete. Av jord? Emma kjem glidane mot henne. Kathleen ryggar mot senga. Ho vil ikkje gå mot vindauget. Kathleen kjenner noko kaldt gli inn i kroppen hennar. Emma glir inn i kroppen hennar. Kathleen dett på golvet. Handa hennar strekkjer seg mot skoeska der dagboka ligg. Ho prøver å vri handa unna, men handa grip tak i eska. Ho opnar eska og tek ut dagboka. Handa byrjar å riva dagboka sund. Kathleen prøver å stoppa, men ho klarer det ikkje. Ho kan ikkje styra hendene sine. Ikkje før sidene i boka er rivne i bitar klarer ho å stoppa. Kathleen veit at Emma er inni henne. Ho vil ha Emma ut av kroppen sin, men ho veit ikkje korleis. Ho prøver å tenkja henne ut. Skjønner snart at det ikkje går. Neglene hennar borar seg inn i huda hennar. Blodet byrjar å pipla fram, men neglene vil ikkje stoppa. Då blodet renn nedover armen, byrjar Kathleen å bite seg i handa. Handa slepp taket. Det gjorde så vondt, vondt overalt. Det er som om nokon prøver å riva innvolane ut av henne. Lungene pressar seg saman. Kathleen hiv etter pusten. Sjanglar seg opp på føtene. Det er så vidt ho klarer å stå. Ho tek fart og spring mot vindauget. Det knuser. Glasbetane skjer seg inn i huda hennar.

8 Kathleen dett mot bakken. Kulda forsvinn frå kroppen hennar. Dette framande glir ut av ho. Kathleen lukkar auga. Pusten blir slått ut av henne. Ho forsvinn inn i eit djupt mørke.