Grip teksten Vg2. SF - Tekstbanken. Soga om Volsungane

Transkript

1 Soga om Volsungane Soga om Volsungane er ei fornaldersoge som truleg blei skriven på Island omkring Soga inneheld forteljingar som vi kjenner frå fleire stader i Europa og frå eddadikta. Volsungane er slekta til kong Volsung, som var far til Sigmund, som igjen var far til Sigurd Fåvnesbane. I desse utdraga frå soga møter vi Volsung, Sigmund og Sigurd, og vi får høyre om kva som skjer etter at Sigurd har drepe draken Fåvne. Sigurd får eit kjærleiksforhold til Brynhild, men han må gifte seg med Gudrun Gjukesdotter. Du kan lese meir om desse forteljingane i Epos lærebok for VK1 side 17 og 34. Volsung vert fødd 2. Det er no å fortelje at dronninga snart merka at ho kanskje var med barn. Det gjekk slik ei lang tid at ho ikkje kunne føde barnet. Då hende det at Rere skulle fare i leidang, som sedvane er for kongar, for å frede landet sitt. I denne ferda bar det til at Rere vart sjuk og døydde. Han tenkte å gjeste Odin, og det var mange som hadde hug til det i den tida. No gjekk det på same måten som før med dronninga, at ho ikkje fekk fødd barnet. Det heldt fram i seks vintrar at ho hadde denne sjukdomen. No merka ho det at ho ikkje kom til å leve lenge, og bad dei skjere barnet ut or livet hennar. Og det vart gjort slik som ho bad om. Det var eit gutebarn, og guten var stor av vekst da han vart fødd, som venteleg var. Det er fortalt at guten kyste mor si før ho døydde. Han fekk no namn, og vart kalla Volsung. Han vart konge over Huneland etter far sin. Han vart tidleg stor og sterk og djerv i det som syntest vere mannsprøve og manndom. Han vart ein stor hærmann og sigersæl i dei slaga som han hadde på hærferdene. Sigmund vert fødd Då han var fullvaksen, sende Rimne han Ljod, dotter si, som er nemnd før, då ho fór med eplet til Rere, far til Volsung. No tok han henne til kone, dei var lenge saman, og samlivet deira var godt. Dei fekk ti søner og ei dotter. Den eldste sonen deira heitte Sigmund, og dottera Signy. Dei var tvillingar, og i alle ting var dei dei fremste og emnelegaste av borna til kong Volsung, og endå var alle dugande, slik som det lenge har vore omtala og vorte eit gjetord, kor ovmodige volsungane har vore og framom dei fleste menn som er nemnde i dei gamle sogene, både i kunnskap og dugleik og allslags kappelyst. Det er fortalt at kong Volsung lét gjere ei gjæv hall og på den måten at det stod eit stort tre i halla. Greinene på treet stod med fagre blomar ut om taket, men stamma stod ned i halla. Det kalla dei barnstokk. Sigmund vinn sverdet 3. Siggeir heitte ein konge. Han rådde over Gautland. Han var ein mektig konge og hadde mykje folk. Han fór til møtes med kong Volsung og fridde til Signy. Dette tok kongen vel opp, og sønene hans likeins. Men ho sjølv hadde lita lyst til dette. Ho bad likevel faren sin råde i dette som i alt anna som galdt henne. Kongen syntest det var rådeleg å gifte henne bort, og ho vart fest til kong Siggeir. Og då bryllaupet skulle stå, skulle kong Siggeir fare til veitsle hjå kong Volsung. Kongen budde seg til veitsla det beste han var i stand til. Og då alt var klart til denne veitsla, kom gjestene åt kong Volsung og kong Siggeir dit på den fastsette dagen. Kong Siggeir hadde mykje gjævt folk med seg. Det er sagt at det vart gjort store eldar langsetter halla. Og midt i halla stod den store apalen, som før er nemnd. No er det sagt at då folk sat ved eldane om kvelden, kom det ein mann inn i halla, og ingen kjende han. Denne mannen hadde slik bunad at han hadde ei flekket ermelaus kappe Side 1 av 7

2 over seg, var berrføtt og hadde knytt linbrok om leggene. Han hadde sverd i handa og gjekk bort til barnstokken. Han hadde ein sid hatt på hovudet, var svært høg, gammal og einøygd. Han svingar sverdet og stikk det i stokken slik at det søkk i opp til hjaltet. Ingen helsar denne mannen. Då tek han til ords og seier: «Den som dreg dette sverdet or stokken, han skal få det i gave av meg, og han skal sjølv sanne det, at aldri bar han betre sverd i handa si enn dette er.» Etter dette går den gamle mannen ut or halla, og ingen veit kven han er eller kvar han går. No står dei opp og er ivrige etter å ta sverdet. Den synest vere best, som fyrst greier det. Sidan går dei gjævaste mennene fyrst fram, så den eine etter den andre. Det kjem ingen som greier det, for det rikkar seg slett ikkje når dei tek i det. No kjem Sigmund til, son til kong Volsung, og tek og dreg sverdet or stokken, og det var som om det hadde lege laust framfor han. Alle tykte dette våpenet var så godt at ingen syntest å ha sett eit jamgodt sverd, og Siggeir baud han tre gonger vekta i gull for det. Sigmund sa: «Du kunne ha teke sverdet likså vel som eg, der det stod, dersom det hadde høvd for deg å bere det. No får du det aldri, sidan det fyrst kom i mi hand, endå om du byd alt det gullet du eig.» Kong Siggeir vart sint for desse orda, og syntest han hadde vorte svara hådleg. Men fordi han var slik at han var eit svært falskt menneske, då lest han som om han ikkje brydde seg om denne saka. Men same kvelden tenkte han ut løn for dette, som sidan viste seg. Sigurd vert fødd 13. Det er no sagt at Hjørdis fødde eit gutebarn, og at guten vart ført til kong Hjalprek. Kongen vart glad då han såg dei kvasse auga han bar i hovudet, og sa at ingen kom til å verte hans like eller jamning. Han vart aust med vatn og fekk namnet Sigurd. Om han seier alle det same, at ingen var hans make i åtferd og vokster. Han vart oppfødd der hjå kong Hjalprek i stor kjærleik. Og når alle dei mest vidgjetne menn og kongar i fornsogene vert nemnde, då skal Sigurd gå fyrst i styrke og dugleik, stridshug og djervskap, som han har hatt framom alle i nørdre halva av verda. Sigurd voks opp der hjå Hjalprek, og kvart barn elska han. Hjalprek feste Hjørdis til kong Alv, og fastsette brudegåva til henne. Regin heitte fosterfar til Sigurd. Han var son til Reidmar. Han lærte han idrettar, tavl og runer og mange tungemål, som vanleg var for kongssøner i den tida, og mange andre ting. Ein gong begge var saman, spurde Regin Sigurd om han visste kor mykje gods far hans hadde ått, eller kven som tok vare på det. Sigurd svara og sa at kongane tok seg av det. Regin sa: «Trur du dei særleg vel?» Sigurd svara: «Det sømer seg at dei tek vare på det til det kjem til nytte for meg, for dei kan vakte det betre enn eg.» Ein annan gong kjem Regin til samtale med Sigurd og seier: «Underleg er det at du vil vere hestedreng for kongar og fare som ein røming.» Sigurd svarar: «Ikkje er det slik, for eg rår alt saman med dei. Og eg har fri rett til det som eg vil ha.» Regin seier: «Be kongen gje deg ein hest.» Sigurd svarar: «Det vil snøgt gå som eg vil.» Sigurd møter no kongane. Då seier kongen til Sigurd: «Kva vil du ha av oss?» Sigurd svarar: «Eg ville gjerne ha ein hest til å skjemte meg med.» Kongen seier: «Vel deg sjølv ein hest og anna som du vil ha av det vi eig.» Dagen etter fór Sigurd til skogs og møtte ein gammal mann med sidt skjegg. Denne mannen var ukjend for han. Han spør kvar Sigurd har tenkt seg. Han svarar: «Eg skal velje meg ut ein hest. Gje meg eit godt råd.» Mannen seier: «La oss drive hestane ned til den elva som heiter Buseltjørn.» Dei driv hestane ut på djupaste elva, og alle utan ein legg til lands. Den tok Sigurd. Han var grå av let og ung av alder, stor av vokster og ven. Ingen hadde kome opp på ryggen hans. Regin drikk Fåvnes blod 19. Etter dette kom Regin til Sigurd og sa: «Til lukke, herren min! Ein stor siger har du vunne med di du har drepe Fåvne. For før var ingen så djerv at han torde sitje i vegen hans. Og Side 2 av 7

3 dette storverket vil verte hugsa så lenge verda står.» Regin stod lenge og såg ned i jorda. Så sa han brått med stor hugrørsle: «Bror min har du drepe, og eg er snautt utan skuld i det.» Sigurd tok sverdet Gram, tørka av det på graset og sa til Regin: «Langt unna gjekk du då eg gjorde dette verket. Eg røynde dette kvasse sverdet med mine eigne hender, og eg våga styrken min mot ormemakta, medan du låg i ein lyngbusk og ikkje visste av himmel eller jord.» Regin svara: «Denne ormen kunne ha lege lenge i bolet sitt dersom du ikkje hadde hatt gagn av det sverdet som eg laga for deg med mine eigne hender. Elles hadde ikkje du makta dette, og heller ikkje nokon annan.» Sigurd sa: «Når menn går til strid, er det betre med eit djervt hjarte enn med eit kvast sverd.» Då sa Regin til Sigurd med stor sut: «Du drap bror min, og eg er snautt uten skuld i det.» Då skar Sigurd hjartet or ormen med det sverdet som heiter Ridil. Regin drakk Fåvnes blod og sa: «Lov meg det eg bed om, og det er lite for deg. Gå til elden med hjartet og steik det, og gje meg det å ete.» Sigurd gjekk og steikte det på ein tein. Då det skumma av det, tok han med fingeren på for å kjenne om det var steikt. Han stakk fingeren i munnen. Då hjarteblodet til ormen kom på tunga hans, skjøna han fuglemål. Han høyrde at meisene kvitra i riset attmed han: Sigurd et ormehjartet 20. «Der sit Sigurd og steikjer Fåvnes hjarte. Det skulle han ete sjølv, då ville han verte visare enn nokon annan.» Ei anna sa: «Der ligg Regin og vil svike den som lit på han.» Då sa den tredje: «Han skulle hogge hovudet av han, så kunne han rå over alt dette gullet åleine.» Då sa den fjerde: «Han ville vere klok dersom han gjorde det som de har rådd han til, og så reid til Fåvnes bol og tok alt det gullet som er der, og sidan reid opp på Hindarfjell, der Brynhild søv. Der kunne han lære mykje visdom. Han hadde vore klok dersom han rette seg etter råda dykkar, og tenkte på det han sjølv treng. For når ein ser øyra på ulven, er han ikkje langt unna.» Då sa den femte: «Ikkje er han så klok som eg tenkte dersom han sparer han etter å ha drepe bror hans.» Då sa den sjette: «Dette hadde vore eit klokt råd dersom han drap han og rådde over godset åleine.» Då sa Sigurd: «Ikkje skal den ulukka hende, at Regin vert min bane. Heller skal begge brørne fare same vegen.» Han dreg no sverdet Gram og høgg hovudet av Regin. Så et han noko av ormehjartet, og noko gøymer han. Sidan sprang han på hesten sin og reid etter Fåvnes spor og til huset hans, og såg at det var ope. Alle dørene var av jarn, og alle dørkarmane. Av jarn var òg alle veggene i huset, og det var grave ned i jorda. Sigurd fann ovmykje gull der og sverdet Rotte, der tok han òg redselshjelmen og gullbrynja og mange andre kostelege eigneluter. Han fann så mykje gull der at han meinte at to eller tre hestar ikkje kunne bere meir. Alt dette gullet tek han og ber det i to store kister. Så tek han hesten Grane i taumen, men hesten vil ikkje gå, og ikkje hjelper det å jage på han. Sigurd skjønar då kva hesten vil, hoppar opp på ryggen og høgg sporane i han. Då spring hesten som om han var laus. Samtala mellom Sigurd og Brynhild 25. Då var Brynhild komen heim til Heime, fosterfar sin. Ho sat i ei kvinnestove saman med møyane sine. Ho var meir netthendt enn andre kvinner. Ho sauma på teppa sine i gull dei storverka som Sigurd hadde gjort: ormedrapet, skatteranet og Regins død. Ein dag er det fortalt at Sigurd reid til skogs med hundane og haukane sine og mykje folk. Då han kom heim, flaug hauken hans opp i eit høgt tårn og sette seg i ein glugge. Sigurd fór etter hauken. Då får han sjå ei fager kvinne, og kjenner henne att som Brynhild. Han tykkjer vel både om venleiken hennar og det ho gjer. Han kjem inn i halla, men vil ikkje more seg i lag med mennene. Då sa Alsvinn: «Kvifor er du så fåmælt? Denne åtferda di gjer meg og venene dine sorgfulle. Kvifor kan du ikkje vere glad? Haukane dine sturar, og det same gjer hesten Grane, og seint får vi bøtt på dette.» Side 3 av 7

4 Sigurd svarar: «Gode ven, høyr kva eg tenkjer på. Hauken min flaug opp i eit tårn, og då eg tok han, såg eg ei fager kvinne. Ho satt ved ein gullvev, og der vov ho inn dei verka som eg har gjort.» Alsvinn svarar: «Du har sett Brynhild Budlesdotter, som er den gjævaste av alle kvinner.» Sigurd svarar: «Det er nok sant. Men kor lenge har ho vore her?» Alsvinn svarar: «Det var ikkje lenge mellom at du og ho kom.» Sigurd svarar: «Dette har eg visst berre nokre få dagar. Denne kvinna tykkjer eg best om av alle i verda.» Alsvinn seier: «Ein slik mann som du er, skulle ikkje gje gaum etter kvinner. Det er vondt å sørgje over det ein ikkje kan få.» «Henne vil eg møte,» seier Sigurd, «og gje henne gull og vinne hennar venskap og kjærleik.» Alsvinn svarer: «Aldri har den funnest som ho lét få rom hjå seg eller gav øl å drikke. Ho vil vere med i hærferd og vinne allslags frægd.» Sigurd seier: «Ikkje veit eg om ho vil svare meg eller ikkje, og om ho gjev meg sess hjå seg.» Dagen etter gjekk Sigurd til kvinnestova. Alsvinn stod utanfor stova og skjefte pilene sine. Sigurd sa: «Signe deg, frue! Korleis står det til?» Brynhild svara: «Det står vel til med meg, frendane og venene mine lever, men uvisst er det å vite kva lukke folk har til dødsdagen.» Han sette seg hjå henne. Sidan kom det inn fire kvinner med store drikkestaup av gull og med framifrå vin, og stod framfor dei. Då sa Brynhild: «Dette setet vert gjeve til få, utan far min kjem.» Han svara: «No er det gjeve til den eg likar.» I rommet var det hengt opp dei gildaste tjelda, og heile golvet var dekt med klede. Sigurd sa: «No har det gått slik som du lova meg.» Ho svara: «Du skal vere velkomen her.» Sidan stod ho opp, og fire møyar med henne, og gjekk fram for han med eit gullstaup og bad han drikke. Han rette handa ut mot staupet, tok handa hennar med og sette henne hjå seg. Han tok henne om halsen, kyste henne og sa: «Aldri har det vorte fødd noka fagrare kvinne enn du.» Brynhild svara: «Eit klokt råd er det å ikkje leggje truskapen sin i kvinnevald, for dei bryt jamt lovnadene sine.» Han sa: «Det hadde vore den beste dagen for oss når vi hadde kunna leve saman.» Brynhild svara: «Ikkje er det så laga at vi to skal bu saman. Eg er skjoldmøy og ber hjelm saman med hærkongane, og dei må eg hjelpe. Og ikkje mislikar eg å gå i kamp.» Sigurd sa: «Då ville vi trivast best, om vi budde saman. Og verre er det å tole den sorga som kjem av dette, enn kvasse våpen.» Brynhild svara: «Eg skal mønstre hærmannsflokken, men du kjem til å få Gudrun Gjukesdotter.» Sigurd sa: «Ikkje skal noka kongsdotter dåre meg, og ikkje er eg tvilrådig om dette. Det sver eg ved gudane, at deg skal eg ha og inga anna.» Ho sa det same. Sigurd takka henne for desse orda og gav henne ein gullring, og dei svor no eidar på nytt. Sidan gjekk Sigurd attende til mennene sine og var der ei tid, og dei hadde det godt saman. Gudruns draum vert tydd av Brynhild 27. «Det drøymde eg,» seier Gudrun, «at vi gjekk frå stova, mange kvinner saman, og såg ein stor hjort. Han var mykje gildare enn andre dyr, og håra hans var av gull. Vi ville alle ta dyret, men berre eg greidde det. Eg tykte hjorten var betre enn alt anna. Sidan skaut du dyret framfor føtene mine. Det var så stor sorg for meg at eg knapt kunne bere det. Så gav du meg ein ulvunge. Han skvette blodet åt brørne mine ut over meg.» Brynhild svarar: «Eg skal tyde draumen slik som det kjem til å gå. Sigurd vil kome til deg, han som eg valde meg til mann. Grimhild gjev han meinblanda mjød, og det fører til sorg for oss alle. Du vil få Sigurd, men misser han snøgt. Sidan får du kong Atle. Du misser brørne dine, og drep Atle.» Gudrun seier: «Det er ei stor sorg for meg å vite dette.» Dei fer no heim att til kong Gjuke. Det vert blanda gløymskedrykk for Sigurd 28. Sigurd reid no bort med alt gullet, og dei skildest som vener. Han reid Grane med heile hærbunaden og skatten sin. Han fór til han kom åt kong Gjukes hall. Der reid han inn i borga. Side 4 av 7

5 Det ser ein av kongsmennene, og seier: «Det trur eg, at her kjem ein av gudane. Denne mannen er utstyrt med berre gull. Hesten hans er mykje større enn andre hestar, og våpna er framifrå vene. Sjølv er han utan likemann og mykje gjævare enn andre menn.» Kongen går ut med hirda si, helsar mannen og spør: «Kven er du som rid inn i borga, noko som ingen torer gjere utan løyve frå sønene mine?» Han svarar: «Eg heiter Sigurd, og er son til kong Sigmund.» Kong Gjuke seier: «Velkomen skal du vere hjå oss, og her skal du få alt det som du vil ha.» Sigurd går inn i halla, og alle ser låge ut saman med han. Alle stod til teneste for han, og han var der i stor vørdnad. Dei reid saman, Sigurd og Gunnar og Hogne, men Sigurd var framom dei i allslags dugleik, endå om dei alle var gjæve menn. Grimhild la merke til kor mykje Sigurd elska Brynhild, og kor ofte han tala om henne. Ho tenkte med seg at det ville vere ei stor lukke om han vart verande der og fekk dotter til kong Gjuke. Ho såg at ingen kunne måle seg med han, og at han var til stor hjelp for dei. Han hadde òg ei mengd gods, mykje meir enn folk nokon gong hadde sett. Kongen var mot han som mot sine eigne søner, og dei vørde han meir enn seg sjølv. Ein kveld dei sat ved drikkebordet, stod dronninga opp, gjekk fram til Sigurd og helsa han og sa: «Vi er glade for at du er her, og vi vil gjere alt godt for deg. Ta mot hornet og drikk!» Han tok imot, og drakk ut. Ho sa: «Kong Gjuke skal vere far din, og eg mor di, og Gunnar og Hogne brørne dine. De skal alle sverje eidar, og då vil ingen vere dykkar likemenn.» Sigurd tok dette vel opp, og etter denne drykken hugsa han ikkje noko til Brynhild. Han vart no verande der ei tid. En gong gjekk Grimhild til kong Gjuke og la hendene om halsen hans og sa: «Her er no komen den største kjempa som finst i verda. Det ville vere stor hjelp i han. Gift bort dotter di til han med mykje gods og den makt han vil ha. Då ville han kanskje trivast her.» Kongen svara: «Uvanleg er det å by fram døtrene sine. Men det er større ære å by han enn at andre fridde.» Ein kveld skjenkjer Gudrun. Sigurd ser at det er ei ven kvinne og særs velseda. Fem halvår er Sigurd der, og dei vinn heider og lever i venskap. Kongane taler saman, og Gjuke seier: «Mykje godt gjer du for oss, Sigurd, og du ha styrkt makta vår storleg.» Gunnar seier: «Vi vil gjere alt til at du vert verande her lenge. Vi byd deg både rike og syster vår, som ingen andre ville få om han fridde.» Sigurd svarar: «De skal ha takk for det ærefulle tilbodet. Det vil eg ta imot.» Dei går no med eidar inn i brorskap, som om dei var fødde brør. No vert det laga eit framifrå gjestebod, som varar mange dagar. Og Sigurd held bryllaup med Gudrun. Der var det stor glede og morskap, og gjestebodet vart gildare for kvar dag som gjekk. Dei fór no vidt omkring, gjorde mange storverk og drap mange kongssøner. Og ingen andre utførte slike dådar som dei. Dei fór heim med mykje hærfang. Sigurd lét Gudrun ete av Fåvnes hjarte, og etter den tid vart ho mykje hardare og klokare enn før. Son deira heitte Sigmund. Ein gong gjekk Grimhild til Gunnar, son sin, og sa: «Makta di er no på sitt høgste, bortsett frå ein ting: at du er konelaus. Fri til Brynhild, for ho er eit gjævt gifte. Sigurd kan fare med deg.» Gunnar svara: «Visst er ho ven, og eg er ikkje uviljug til dette.» Han sa det no til far sin og brørne og Sigurd, og alle talde til. Sigurd rid gjennom Blakrelogen kring Brynhild Budlesdotter 29. Dei budde seg no til ei staseleg ferd, og reid fjell og dalar til kong Budle, og bar fram friinga. Han tok vel imot det dersom ikkje Brynhild nekta. Han sa at ho var så stor på det at ho berre tok den ho sjølv ville. Dei reid så til Lymdalane. Heime sa at ho sjølv avgjorde kven ho ville ha. Han fortalde at salen hennar ikkje var langt unna, og at han trudde ho berre ville ha den som kunne ri gjennom den brennande elden som var rundt salen hennar. Dei fann salen og elden, og såg der ei borg med mønebust av gull. Rundt borga brann det ein eld. Gunnar reid Gote, og Hogne reid Holkve. Gunnar driv hesten fram mot elden, men Side 5 av 7

6 han vik bakover. Sigurd seier: «Kvifor vik du bakover, Gunnar?» Han svarar: «Hesten vil ikkje springe gjennom denne elden,» og bed om å få låne Grane. «Det er rimelig,» seier Sigurd. Gunnar rid no bort til elden, men Grane vil ikkje gå. Gunnar kan no ikkje ri gjennom elden, og han og Sigurd skifter hamar, slik som Grimhild har lært dei. Så rid Sigurd og har Gram i handa og gullsporar på føtene sine. Grane spring fram til elden då han kjenner sporane. No vart det mykje ståk. Elden byrja vekse i styrke, jorda tok til å skjelve og logen stod himmelhøg. Dette hadde ingen tort å gjere før, og det var som om han reid i mørker. Då la elden seg, og han gjekk av hesten og inn i salen. Slik er det kvede: Eld tok til å vekse, og jord til å skjelve, og høge logen mot himmel reis. Få torde der av fræge kjemper elden ride eller over stige. Sigurd Grane med sverdet dreiv, elden slokna for ættstore kongen. Logen lagdest for lovsæl hovding, gullet til Regin glitra i salen. Då Sigurd kom innanfor logen, fann han eit fagert hus, og der inne sat Brynhild. Ho spør kven denne mannen er. Han kalla seg Gunnar Gjukesson: «Og du skal bli kona mi med samtykke frå far din og fosterfar din og etter di eiga avgjerd, dersom eg reid gjennom blakrelogen din.» «Eg veit ikkje heilt kva eg skal svare på dette,» [seier ho]. Sigurd står og stør seg på sverdhjaltet og seier til Brynhild: «Eg skal gje deg ei stor brudegåve i gull og gilde eigneluter.» Ho svarar tankefullt og sit i setet sitt som ei svane på bølgja, og har sverd i handa, hjelm på hovudet og er i brynje. «Gunnar,» seier ho, «tal ikkje om slikt til meg utan at du er gjævare enn alle andre. Om du har mot til det, skal du drepe alle dei som har fridd til meg. Eg var i slag med kongen i Gardarike, og våpna våre var farga i manneblod, og slikt trår eg etter enno.» Han svarar: «Mange storverk har du gjort, men hugs no lovnaden din: Dersom nokon reid gjennom denne elden, ville du følgje han.» Ho finn no at det er gjeve rette svar og prov i denne saka, reiser seg og helsar han velkomen. Han vart verande der tre netter, og dei låg i ei seng. Han tok sverdet Gram og la det nake mellom dei. Ho spurde kva dette tydde. Han sa at det var så laga, at han skulle gjere bryllaup med kona si på denne måten, elles ville han få banen sin. Han tok då av henne ringen Andvarenaut, som han før hadde gjeve henne, og gav henne ein annan ring av Fåvnes skatt. Deretter reid han attende gjennom den same elden til felagane sine. Sigurd og Gunnar skifte no hamar att, og dei reid til Lymdalane og fortalde korleis det hadde gått. Den same dagen fór Brynhild heim til fosterfar sin og fortalde han i trumål at det hadde kome ein konge til henne. «Og han reid gjennom blakrelogen min. Han kalla seg Gunnar og sa at han var komen for å gifte seg med meg. Men eg meinte at Sigurd var den einaste som kunne gjere dette, han som eg svor eidar til på fjellet. Og han er fyrste mannen min.» Heime sa at no måtte det vere som det var. Brynhild sa: «Mi og Sigurds dotter, Aslaug skal oppfostrast her hjå deg.» Side 6 av 7

7 Kongana fór no heim, men Brynhild fór til far sin. Grimhild tok vel imot dei, og takka Sigurd for hjelpa. Det vart gjort i stand gjestebod, og det kom mykje folk dit. Der kom kong Budle med dotter si, og Atle, son hans. Dette gjestebodet vara i mange dagar. Då det var slutt, hugsa Sigurd alle eidane han hadde svore til Brynhild. Men han sa ikkje noko om det. Brynhild og Gunnar sat i godt lag og drakk den gode vin. Side 7 av 7