Asbjørn Rydland DRAKEGUTEN

Størrelse: px

Begynne med side:

Download "Asbjørn Rydland DRAKEGUTEN"

Helen Engebretsen
7 år siden
Visninger:

1 Asbjørn Rydland DRAKEGUTEN

2 Det Norske Samlaget Tilrettelagt for ebok av BookPartnerMedia, København 2011 ISBN:

3 Om denne boka Stallguten Koll drøymer om å bli ein stor krigar og kunne gjere som han sjølv vil. Han må velje kven han skal stole på: den krigarske læraren sin, den gode faren, det griske landsbyrådet eller den underlege stemma han høyrer i nordavinden. Kan ein velje å ta det gode sitt parti, etter å ha vore med på å lage vondskap? Dette er den første boka serien om Drakeguten.

4 Asbjørn Rydland DRAKEGUTEN

5 D ette er ei gammal verd, fødd på ny. Der magien før flaut fri som song i og mellom alt levande, drakar flaug over himmelen og gudar og demonar striddest opent, er no berre menneska att. Enno finst det spor av trolldom, i amulettar og magiske gjenstandar, på heilage og velsigna stader og i minnet til dei som opplevde Stjernefallet. Men Skaparsongen, sjølve kjelda til all magi, er her ikkje lenger. Alt blei annleis då stjerna fall og songen stilna. Ein siste flaum av trolldom skylte over verda, reiv opp byar, kongerike, skogar og fjell med rota og sette dei ned ein annan plass, som for å gi alle ein ny sjanse. Kart måtte teiknast om, gamle rike gjekk under og nye reiste seg etter katastrofen, og overalt i verda måtte menneska sjå framover og etter beste evne byggja liv og samfunn på nytt. Men ikkje alt land i denne nye verda er underlagt kongar og hærførarar. Området mellom Innhavet i aust og fjellrekkja Kastarundt i vest er dekt av mil på mil med myrer, sletter og skogkledde åsar. Det bur ikkje mykje folk der, anna enn langsmed handelsrutene, og til og med der er det langt mellom landsbyane. Likevel er det mykje trafikk, for sjølv om landet er vilt og aude og herja av krig, er det vegane her som bind dei store rika i sør og nord saman. Stiar, skogsvegar og kjerrevegar snor seg gjennom landskapet som maurstiar i ei steinrøys, og kvar vinter og vår er det ei eller anna strekkje som bryt saman av for mykje snø, frost eller regnvêr. Ingen vegar varer lenge her.

6 Ingen unntatt ein. Den mektige elva Taibar er fleire hundre mil lang og strekkjer seg frå dei isdekte fjella i nord til sjølve havet langt mot sør. Andhra Kesh heiter riket blant fjelltoppane, og hundrevis av små elver renn gjennom dalane og ned i låglandet derifrå. Dei samlar seg i Ulymar, og ei etter ei veks dei større elvene saman og flettar seg som eit band gjennom Ophrien og ut på slettelandet. Der elva renn kraftig og stor over slettene, så brei at ein ikkje eingong kan nå midtstraums med ei pil, der er landet så flatt at ho berre slynger seg bedageleg sørover. Men det varer ikkje. Mil etter mil blir straumen sterkare og striare, heilt til elva fossar utfor Kongsspranget og til slutt renn ut i det fjerne havet. Det ligg mange bygder og landsbyar langsmed den store elva, både kjente og ukjente, og dei har alle ei historie eller tre å fortelja. Kan henda er ikkje alle sogene like store og viktige, men kven kan seia kva som er viktig og ikkje? Nokre av dei er kanskje berre sladder og prat, så vidt spennande nok til å bli fortalde eit par gonger på verts huset før den neste skrøna kjem rekande og fangar merksemda til folk. Kanskje nokon tar dei fram att rundt bålet ein sommarkveld, men elles er det ingen som nemner dei lenger. Dette er ikkje ei av dei sogene. Andre blir hugsa lenge og vel. Dei blir fortalde ved peisen om kvelden, kviskra ved sengekanten frå mor til barn, og mange år etter kan folk nikka til kvarandre og

7 peika på dei historia handla om. Kanskje dei ler litt av det som skjedde den gongen, kanskje dei græt ein liten skvett for nokre soger er triste, men gode likevel men dei hugsar. Slike soger kan leva lenge, kanskje til og med som viser og kvad, men uansett kor lenge dei varer, blir dei alltid verande der dei høyrer til. Dette er ikkje ei slik soge, heller. Men nokre soger kan ikkje gløymast eller haldast fast berre på ein plass. Dei kan rett nok ta til i det små, kanskje berre med ei lita hending i ein liten landsby langsmed elva, men så veks dei seg større og større. Ingen kan vita kvar slike soger tar vegen. Dei kan leva i fleire hundre år og reisa til fjerne kystar og framande land, heilt til dei nesten ikkje liknar seg sjølv lenger. Men uansett kor langt dei drar, og kor lenge dei lever, så kjenner alle dei. Om soga om Drakeguten er ei slik historie? Vi får sjå. Ho startar iallfall smått nok.

8 1 «Kom igjen, Koll! Kva ventar du på?» «Berre hopp!» Koll gløtta over kanten og ned i vatnet. Nesten alle dei andre var allereie uti, og plaska rundt eller låg og vaka medan dei venta på han. Han skulle ha vore raskare, så hadde han sloppe at alle såg på han. Ein av dei andre gutane Seir, son til smeden slo handa hardt i vassflata så spruten stod opp over beina til Koll. Han skvatt bakover, og kjente han raudna då Seir tok til å le. «Kom igjen, Koll! Du er ikkje redd, vel?» Koll trekte pusten djupt og knytte nevane medan han prøvde å roa seg ned. «Koll har vasskrekk!» ropte ein av dei andre gutane, og resten følgde på. Først eit par stemmer, så fleire og fleire som erta og song. «Koll ha-ar vasskrekk! Koll ha-ar vasskrekk!» «Det har eg ikkje!» ropte han tilbake, men han visste at dei ikkje trudde han. Det var alltid slik. Kvar gong barna og ungdommane i landsbyen Kervad samla seg ved elvebreidda for å symja og slappa av, var det alltid ein eller annan som syntest det var moro å plaga Koll. Som regel var det Seir, og det var aller verst når alle dei andre hoppa eller stupte uti og Koll blei ståande att åleine som ein feiging. Restane av ei gammal bru stakk ut over elva, og det

9 var den dei brukte til å hoppa frå. Koll stod på kanten og kikka ned på vatnet. Det var ikkje meir enn ein meter eller to ned til vassflata, men det var endå dobbelt så langt ned til botnen. Tanken på å hoppa uti og bli dratt ned under den mørke overflata skremte han meir enn noko anna. Det kjentest alltid som vatnet ville halda han fast der nede og pressa seg inn i munn og nase til han blei kvelt og døydde. Der nede greidde han aldri å halda styr på kva som var opp og ned eingong. Det kunne henda han kom til å kava seg djupare og djupare ned, til og med! Til slutt beit han tennene saman og gjekk sakte bakover for å ta fart. Han stoppa opp og målte avstanden, lente seg litt framover på den eine foten og lét det stå til. Etter to steg tok han til å springa. På det fjerde kneip han att auga, og på det femte hoppa han. Armane veiva vilt i det han fór gjennom lufta, før han brått trefte vassflata med eit kjempeplask. Støyten dreiv nesten lufta or han, og han slo ut med armane for ikkje å søkka. Med samanbiten munn og auga klemte hardt igjen kava han seg opp til overflata og heiv etter pusten, sjeleglad for å kjenna luft i lungene. Før Koll fekk sett seg rundt, kom Seir opp bak han, låste armane hans fast og drog han med under igjen. Seir var både mykje sterkare og eit par år eldre enn han, og uansett kor mykje Koll sparka og vrei seg, greidde han ikkje å bryta grepet. Det tok til å svi i brystet, det svartna for auga hans, og han kjente at han snart var tom for luft. Han kasta seg frå side til side i eit desperat forsøk på å riva seg laus,

10 men Seir heldt han like fast, og Koll skjønte brått at han kanskje aldri ville koma opp igjen. Han trong luft, men visste at viss han trekte pusten no, ville han døy. Hjartet hamra i brystet hans, og han sprella vilt i armane til den eldre guten. Utan å tenkja dreiv han hovudet hardt bakover og kjente at han trefte noko. Seir skreik til bak han og sleppte taket. Koll slo ut med armane igjen, sparka ifrå med eine foten mot beinet til Seir og pressa seg oppover. Lungene hans kjentest som dei heldt på å sprengast, men i det han kom opp til overflata igjen, greidde han å ta eit par symjetak så han kom seg vekk frå dei andre og fekk tid til å trekkja pusten. Han var litt nærare land no og kunne så vidt setja foten på ein stein på botnen. Seir kom opp rett etter han. Han heldt seg for nasen, men alle kunne sjå blodet som rann nedover halsen og hendene hans. Han sette auga i Koll og trødde vatnet. «Det skal du få svi for, Koll!» «Sånt skjer når du prøver å ta livet av folk, din tosk!» «Eg har ikkje prøvd enno» svarte Seir truande. Ein av dei andre gutane flaut inn mellom dei to og prøvde å roa dei ned. Dunal var son til møllaren, og sjølv om han som regel var på Seir si side viss noko skulle skje, prøvde han iallfall å halda fred så ofte det var muleg. «Seir, Koll slapp av! Vi har det jo berre litt gøy.» «Sei det til Koll,» svarte Seir. «Det er han som vil slåst, sjølv om han veit han får juling.» «Det er ikkje eg som blør.» Koll var sint no. Han visste at Seir hadde rett, at han ikkje hadde ein sjanse mot han i

Like dokumenter

Jon Fosse. Olavs draumar. Forteljing

Jon Fosse. Olavs draumar. Forteljing Jon Fosse Olavs draumar Forteljing Det Norske Samlaget 2012 www.samlaget.no Tilrettelagt for ebok av BookPartnerMedia, København 2012 ISBN 978-82-521-8123-4 Om denne boka Alida og Asle kom i Andvake til