Kirkjuligt Missiónsblað

Transkript

1 Nr. 6 sep árið Kirkjuligt Missiónsblað ANDAKTSLÍV At biðja til Gud og lesa ella hoyra hansara Orð hevur ómetaliga stóran týdning fyri tað andaliga lívið hjá øllum trúgvandi. Óiva eru nógv trúgvandi fallin frá við at forsøma Guds Orð og eru spakuliga komin longur og longur burtur frá Gudi. Tað andaliga hevur minni og minni at siga, og tá tað endiliga kemur so langt sum til at lesa og biðja, so er Skriftin ring at skilja og tað kemur ikki stórvegis burturúr. Hetta hevur so aftur við sær, at Bíblian sleppur at liggja og savna støv. Tá eg nú sigi, at tað hevur ómetaliga stóran týdning at hoyra ella lesa Orðið hvønn dag, so fært tú kanska ringa samvitsku. Tú sært títt forhold við Gud í mun til, hvussu væl tað eydnast tær at lesa og biðja. Tá tað gongur væl, so er kanska lætt at vera trúgvandi og kanska enntá hava frelsuvissu, vera vísur í, at júst tú eigur frelsuna. Men hinvegin, tá tað er tungt at lesa, tá tú onki fært burturúr, tá tú endiliga roynir at lesa og biðja og hoyra, ja, tá kemur ivin, um tú nú veruliga ert eitt satt Guds barn, inn í títt hjarta. Á hendan hátt verður títt andaktslív ein nýggj lóg, sum tú mást halda, áðrenn tú kanst koma til Gud. Hetta er ein ræðuligur vegur at fara, at gera titt forhold og samfelag við Gud treyta av, hvussu títt andaktslív eydnast. Nógv fólk hava slitið seg upp og fingið bæði migrene og magasár av hesum! Ja, fólk hava stúrt og bart líka til tey doyðu. Aftur og aftur er úrslitið tað sama. Tað eydnast ikki hjá mær, at liva eitt rætt kristiligt lív. Eg lesi ikki nóg nógv, eg biði ikki nóg nógv, og eg tori ikki at vitna fyri øðrum. Tá tú hoyrir evangeliið verða boða, hugsar tú kanska, at hetta er ein ríkur og góður boðskapur. Nú má eg taka meg saman og gerða enn eina roynd at fáa mítt andaktslív í rætt lag. Kanska fer tað at eydnast hesuferð. Ja, kanska tú leggur so stóran dent á, at fáa andaktslívið í rætt lag, at aðrar syndir ikki verða játtaðar. Kanska ert tú hástórur, virðir ikki onnur ella letur teg stýra av pengum? Hetta er ikki nøkur nýggj støða. Jesus ákærir farisæarnar fyri at ganga so høgt upp í ymiskar lógir, at teir forsøma tað, sum er meira týdningarmikið. Eg havi sagt, at bøn og bíbliulesnaður hava ómetiliga stóran týdning fyri tey kristnu. Eg kann siga nógv álvarsorð um hetta og tað er eisini neyðugt, ikki minst nú, har so stórur ágangur er móti kristindóminum. Men eitt má sigast fram um nakað annað. Bøn, bíbliulesnaður ella eitt einastandandi andakslív frelsir teg ikki. Onki sum tú gert kann frelsa teg. Tað er eina og aleina nakað, sum er gjørt fyri teg, sum frelsir teg. Tað

2 er, at Gud sendi son sín Jesus, fyri at liva eitt fullkomi lív í tín stað og vera bót fyri tínar syndir. Hetta og bert hetta, Jesus, og bert Jesus frelsir teg. Eg trúgvi, at fólk við slitnum Bíblium og við stýr uppá andaktslívið fara fortapt. Ja, enntá menniskju, sum hava leitt onnur til Jesus, skulu ikki koma til himmals. Tað er nevniliga eitt, sum eg vil, at tit skulu vita. Tað, sum onnur halda um okkum, kann lætt blíva ein leinkja fyri okkum. Vit kunnu spakuliga sovna, so orðini um Sardes-samkomuna í OpB 3,1, kunnu sigast um okkum: Eg veit um gerningar tínar, at tú eitist at liva, men ert deyður. Tú skal eitast at liva, men ert deyður. Hini siga um teg, at tú livir. Títt kristinlív sær jú fyrimyndarligt út. Tú ert kanska úr kristnari familju, gongur regluliga á møti, Bíblian liggur við síðuna av songini, tú dugir at svara rætt, tá spurt verður. Ja, tú hugsar sum so, at tá hini halda teg vera rættan trúgvandi, so ert tú tað allar helst eisini. Ansa eftir, at tú ikki hevur orð fyri at liva, men ert deyður! Hinvegin eru onnur, sum ongantíð verða nøgd við teirra bønir, bíbliulesnað ella kristinlív, sum skulu koma frelst heim í himmalin. Jesus kennir tey, og tey koma til hansara, tí tey eru hjálparleys. Tey klára ikki alt tað, sum tey áttu at gera sum kristin. Hinvegin hava tey ikki bundið frið við syndina. Tey rópa til Gud um náði og fyrigeving, um at hann má reisa tey upp av nýggjum. Ert tú glaður? Nógv kristin halda, at gleðin í kristinlívinum er tengd at, hvussu væl lívið eydnast. Tí síggja vit eisini hjá okkum nógv kristin, sum snøkt sagt ikki síggja glað út. Kanska mást tú játta fyri tær sjálvum, at títt andaktslív ikki eydnast sum tað skal? Tað má eg í hvussu er. Paulus sigur, at hann hevur viljan, men hóast tað, klárar hann ikki gera tað góða og rætta. Hetta upplivi eg eisini sjálvur. Eg veit, hvat er rætt at gera, men eg fái ikki tikið meg saman til bara at gera tað rætta. Ella eg veit, hvat eg ikki skal gera, men hóast tað, klári eg ikki at flýggja undan syndini. Um eg meti mítt kristinlív eftir, hvussu væl tað eydnast mær við andaktslívinum og øllum, so kemur kenslan av, at mín trúgv er ANDAKT Sundurbrotin Gud mín, Gud mín, hví fórt tú frá mær? Matt. 27,46 Soleiðis rópti Jesus á krossinum! Jesaja sigur, at Jesus varð sundurbrotin vára misgerða vegna. Gud fór frá Jesusi. Øll synd heimsins varð løgd á hann. Tí mátti tann heilagi Gud fara frá syni sínum og sundurbróta hann. Orðið sundurbrotin hevur ein ræðandi týdning. Ein hending úr USA lýsir væl týdningin av hesum orði. John Griffith ansaði eftir eini heysibrúgv tvørturum Missisippi-ánna. Ein vakran summardag í 1937 var 8 ára gamli sonur hansara, Greg, við til arbeiðis. Um middagsleitið lyfti John brúnna upp, so skipini kundu sigla framvið. John og Greg ótu matpakka, tíðin gekk skjótt. Brádliga hoyrdi John eitt tok floyta. Klokkan var 13:07 og eitt ferðafólkatok við 400 ferðandi var á veg og skuldi yvirum brúnna um eina løtu. John skundaði sær upp í eftirlitstornið. Áðrenn hann slepti brúnni niður, vissaði hann seg um, at einki skip var undir brúnni. Í somu løtu sær hann Greg, sum liggur niðri millum tey risastóru tannhjólini, sum fingu brúnna at koyra. John var í dýrastu neyð, visti ikki síni livandi ráð. Hann tók um høvdið og slepti brúnni niður. Í somu løtu sum brúgvin kom niður, koyrdi tokið út á brúnna. John hugdi inn í tokið, menn og kvinnur drukku kaffi og slappaðu av, børn spældu og ótu ís. Eingin teirra hugdi at tannhjólunum í brúnni. Í neyð síni rópti John: Eg lat mín son fyri tykkum! Eru tit líkasæl? Tokið koyrdi framvið og eingin hoyrdi hansara róp. Fyri 2000 árum síðani ofraði Gud sín einasta son. Jesus varð sundurbrotin okkara vegna, fyri at vit ikki skulu glatast. Jesus rópti í síni neyð: Gud mín, Gud mín, hví fórt tú frá mær? Lat okkum takka Gudi fyri, at hann ikki spardi sín egna son, men gav hann upp fyri okkum øll. Róm. 8,32. Ann Mari E. Kjølbro týddi leysliga eftir Niels Jørn Fogh, Kilden 1/96. 2 Nr. 6 sep árið

3 miseydnað skjótt. Tað verður tungt og dapurt at vera kristin. Ber tað yvirhøvur til at verða glaður meðni? Kanska tað gongur gott við at lesa í Bíbliuni, men tá verði eg lætt hástórur og hugsi ov høgar tankar um meg sjálvan, og tað er synd. Tað er altíð okkurt øki, har mítt kristinlív ikki eydnast. Tað er tó ein máti at fáa gleðina aftur. Jesus lærir okkum, at vit ikki skulu rokna við nakað sum helst hjá okkum sjálvum. Í Fil 3,8 sigur Paulus: Ja, av sonnum haldi eg eisini alt vera tap móti tí, sum er so nógv mætari: kunnleikin um Krist Jesus, harra mín; fyri hansara skuld havi eg mist tað alt samalt og meti tað javnt við skarn, fyri at eg má vinna Krist. Paulus roknar sítt liv fyri skarn, sum óbrúkiligt, í mun til tað at eiga og kenna Jesus. Jesus tekur okkara óbrúkiliga lív og tillutar okkum sítt fullkomna lív. Gud hevur tokka til øll, sum trúgva á Jesus. Okkara lív er fullkomið. Ongin kann ákæra okkum yvirfyri Gudi. Tá vit føla, at okkara kristinlív miseydnast, so hjálpir Gud okkum ikki fyrst og fremst við tað, at hann gevur okkum kraft til at berjast meir íðin móti syndini. Nei, hann gevur okkum náði. Hann sigur, at alt er fyrigivið. Náðina, hana mugu vit halda fast í. Vit mugu ikki lýta á, hvussu væl vit klára at berjast móti syndini, um vit enntá vinna á henni av og á. Tað er ikki broytingin í tínum lívið, sum skal troysta teg. Tín gamla náttúra, holdið, sleppur tú ikki av við fyrr enn í Paradís. Tín æviga frelsa er eina komin í lag, tí Jesus gav seg sjálvan fyri tínar syndir og Gud roknar hansara fullkomna lív og deyða sum títt lív og tín deyða. Alt tú manglar hjá tær sjálvum finnur tú hjá honum. Og har finnur tú tað sum títt. Tú eigur eitt fullkomi lív hjá Gudi. Ja, tað mest miseydnaða Guds barnið hevur alla grund til gleði. Tess meiri tú í trúnni livir í tí ríkidømi og fylling, sum tú eigur hjá Jesusi, tess glaðari ert tú fyri Jesus. Hjá honum finnur tú alt tað fullkomið, sum tú bert finnur ófullkomið hjá tær sjálvum. Tí eigur tú eina æviga gleði! Nú kanst tú síggja títt lív í einum nýggjum ljósi. Tú ert lýðin móti Jesusi, tí tú ert í hansara ríkið. Ikki fyri at koma inn í tað. Og til tín, sum er Guds barn sigur Jesus: Eg eri víntræið, tit eru greinarnar; tann, sum verður í mær og eg í honum, hann ber miklan ávøkst, tí at uttan meg kunnu tit als einki gera. Jóh. 15,5 Jesus lovar okkum her, at tey sum verða verðandi í honum bera miklan ávøkst. Tú, sum trýrt á Jesus, bert miklan ávøkst. Tað er Guds verk og ikki títt. 3

4 Tað er træið sum fær greinarnar at bera frukt. Greinarnar fáa onki gjørt av sær sjálvum. Tá vit leita okkum til Jesus, so bera vit miklan ávøkst. Her er onki við, at vit skulu taka okkum saman. Hetta er Guds verk í okkum. Tá vit halda okkum til Jesus og til hansara Orð, so fáa vit alt, sum skal til, bæði viðvíkjandi lívinum her á jørð og tí æviga lívið í Paradís. At enda vil eg vísa á, at fruktir ikki altíð eru nakað vit síggja sjálvi. Ofta eru fruktirnar væl fjaldar. Vit kunnu lætt samanbera okkum við onnur og kenna okkum vánalig, tí hini kunnu vísa á fruktir og góð úrslit, meðan vit mestsum bara standa í stað. Til hetta er at siga, at fruktin er Guds verk og bara hann sær fruktina, sum hon er. Líka sum vit trúgva orðinum um, at Jesus er deyður okkara vegna og hevur tikið okkara synd á seg, so mugu vit eisini trúgva, at vit bera frukt, tá vit verða verðandi í honum. Fruktin kann ikki metast út fra tí, sum heimurin metir. Í Opb. 3,7-13 lesa vit um samkomuna í Filadelfia. Hetta er ein samkoma, sum hevur lítlan mátt (v. 8). Hendan samkoman sær ikki út av nøkrum í heimsins eygum. Kanska bert fá fólk koma í samkomuni. Kanska dugir ongin at spæla til felagssangin. Kanska hava tey ikki uppliva nakra veking leingi. Men hóast heimurin metir hesa samkomu sum veika og neyðarsliga, so livir hon. Hon hevur varðveitt Guds orð og ikki avnoktað Jesu navn. Hon hevur tolin livað við áliti á Guds orði, hóast hon ikki hevur sæð veldigar vekingar ella aðra sjónliga frukt. Og enn meir hugvekjandi er tað, at tey í samkomuni, sum sýnast veik, verða ámint um at halda fast. Eg komi skjótt; halt tí fast, tú sum hevur, fyri at eingin skal taka krúnu tína! (v. 11) Jesus sigur ikki, at samkoman má taka seg sama og gera meir fyri at fáa fólk at koma. Tey skulu ikki gera samkomuna meir innbjóðandi fyri heimin. Nei, tey verða ámint um at gera tað, sum tey gera. Tey skulu halda fast við Orðið. Halda fast við tað, sum sýnist veikt, men sum er Guds kraft til frelsu. Má Gud geva okkum náði til at halda fast við Orðið og bønina! Silas K.K. Olofson 4 Nr. 6 sep árið

5 Vit vóru syndarar Men Guð sýnir kærleika sín til okkara av tí, at Kristus doyði fyri okkum, meðan vit enn vóru syndarar. So mikið heldur skulu vit tá, nú vit eru rættvísgjørd við blóði hansara, verða frelst við honum frá vreiðini. (Róm 5,8-9) Vit vóru syndarar Vit vóru syndarar. Soleiðis eru vit ikki von at hoyra tað. Harafturímóti hevur tú óivað ofta hoyrt: Vit eru syndarar. Ella sum Luther sigur tað: Samstundis rættvís og syndarar. Hoyr tað nú, sum tað stendur í Róm 5,8: Vit vóru syndarar! Vit hava hug at mótmæla, tílíkt kann ein sum sannur kristin ikki loyva sær at siga! Vit eru altíð, eisini aftaná at vit hava vent um og trúgva á Jesus, armir syndarar í okkum sjálvum. Og tað er satt - um vit bara líta at okkum sjálvum, koma vit ongantíð longur enn at siga: Guð náði meg syndara! Men tá ið Guð við sínum heilaga Anda letur upp okkara hjartans eygu, so at vit síggja tað ríkidømi, vit eiga í gleðiboðskapinum - í tí, sum Jesus hevur fullgjørt í okkara stað á krossinum - tá kunnu vit lyfta høvdið og siga tað treystliga: Vit vóru syndarar! Tú, sum lesur hesar reglur - eg kann loyva mær at siga tað við teg: Eg var syndari! Eisini tú kanst siga: Eg var syndari - tí hitt gamla er farið! Hann varð gjørdur til tína synd Hetta hongur ikki saman við, at tað er vorðið øðrvísi við tær. Nei, tað hongur saman við, at Jesus varð gjørdur til synd í okkara stað. Og av tí at hann er gjørdur til synd í tín stað, er tað vorðið øðrvísi við tær. Syndin er ikki tín, hon er Jesusar. Og tað, sum ikki longur liggur á tær, men er lagt á Jesus, tað ert tú loyst/ur frá. Tað er farið burtur frá tær og yvir á hann. Hann varð gjørdur til synd - til ta synd, tú hevur gjørt, til ta synd, sum enn býr í tær, og til ta synd, sum tú fert at gera, ja, hann varð gjørdur til alla synd. Hví? Jú, fyri at tú kundi siga: Eg var syndari, men nú eri eg tað ikki longur! Eg eri loystur, synd mín er tikin tikin av mær, hon er burtur! Hetta kann eg ikki síggja á mær sjálvum, nei, als ikki, men eg kann síggja tað á honum Jesusi - ið varð gjørdur til alla mína synd. Á honum liggur nú alt tað, sum einaferð var mítt. Guð roknar øðrvísi Tú var syndari - og kortini gongst tað oftast soleiðis, at tú fert at rokna við tí, sum Harrin ikki roknar við! Tú roknar veikleikar, syndir og misgerðir sum tínar, hóast Orðið sigur, at Jesus varð gjørdur til tína synd, so at tað ikki longur er títt, men hansara. Tí soleiðis roknar Guð: Hann tilroknar teimum ikki misgerðir teirra (2 Kor 5,19) sælur er maður, sum Harrin ikki tilroknar synd (Róm 4,8; Sl 32,2). Tú stendur ikki longur undir Guðs vreiði; hon hvarv, tá ið hon rakti Jesus í tín stað. Gjøgnum hansara pínslur og blóð er Guð nú vorðin sáttur við teg. Hann finnur einki hjá tær, sum vekur hansara vreiði einki! Tí so fult og heilt er Jesus vorðin bót fyri allar tínar syndir allar! Rokna eins og Guð Sig tað nú: Eg var syndari, men eg eri rættvísgjørdur við blóði hansara. Tað stendur í Róm.5,8-9! Jesu Kristi dýrabara blóð hevur gjørt enda á øllum syndum, alt er fjalt, alt er strikað út og tikið burtur. Tað er farið, tað er fortíð. Eg var syndari! Eg eri rættvísgjørdur við blóði hansara, tí blóðið er altíð galdandi í himli. Nú eri eg rættvísur í himli, tí eg havi ein talsmann hjá Faðirinum, Jesus Krist hin rættvísa, og hann er bót fyri syndir okkara (1 Jóh 2,1-2). Hann er bót mær til rættvísi. Egil Joensen 5

6 Bíbliunnar Jesus - trúarinnar upphavsmaður og fullkomnari Í Matt. 16,15-17 spyr Jesus lærisveinarnar: Men tit, hvønn siga tit meg vera? Tá mælti Símun Pætur og segði: Tú ert Kristus, sonur hins livandi Guds. Men Jesus svaraði og segði við hann: Sælur ert tú, Símun Jónasarsonur, tí at hold og blóð hevur ikki opinberað tær tað, men faðir mín, sum er í himlunum. Judas 3: Elskaðu tit; tá ið tað var mær ógvuliga nógv um at gera at skriva til tykkara um okkara felags frelsu, helt eg meg vera noyddan til at skriva til tykkara at minna tykkum um at stríðast fyri teirri trúgv, sum eina ferð fyri allar er fingin hinum heilagu. Tað er sambandið og støðutakanin hjá tí einstaka menniskjanum til Jesus Kristus og hansara persón, sum, tá ið samanum kemur, er hitt avgerandi um aldur og allar ævir. Jesus Kristus, heimsins Frelsari, er persónurin, sum alt snýr seg um. Bíblian sigur: Hvør tann, sum trýr, at Jesus er Kristus (Messias), er føddur av Gudi (1. Jóh. 5,1). Og víðari: Tann, sum viðkennir sær, at Jesus er Guds sonur, í honum verður Gud verandi, og hann í Gudi (1. Jóh. 4,15). Tað er í roynd og veru hetta, sum alt stendur og fellur við, eisini í endatíðini. Og tað er tað, sum altíð hevur verið høvuðsspurningurin (aðalmálið) frá hvítusunnudegnum til dagin í dag. Spurningurin hevur verið, um Jesus Kristus 6 Nr. 6 sep árið

7 er upprisin, um hann er sonur Guds. Hetta er tann trúgv, sum eina ferð er fingin hinum heilagu (Judas 1,3) - nevniliga trúgvin á Jesus sum son Guds. Stóri stríðsspurningurin í endatíðini Tað var hetta, sum var stóri stríðsspurningurin í fyrstu kristnu tíðini, og sum mótstøðumenninir royndu at avnokta, nevniliga Jesu uppreisn, sum var prógv um, at hann var sonur Guds og heimsins Frelsari. Tí vóru høvuðsprestarnir og teir skriftlærdu bebbaræddir fyri, at ápostlarnir skuldu boða Jesus upprisnan. Men hvørja ferð høvi beyðst, løgdu Pætur og hinir ápostlarnir dent á, at Gud vakti upp Jesus frá teimum deyðu. Tí lýsir Ápostlasøgan virksemið hjá teimum fyrstu kristnu soleiðis: Og við miklari kraft bóru ápostlarnir vitni um Harran Jesu Kristi uppreisn, og stór náði var yvir teimum øllum (Áps. 4,33). Tað var persónurin Jesus, krossfestur, deyður og upprisin, sum fíggindarnir hjá evangeliinum altíð hava roynt at avnokta. Tað er í roynd og veru trúgvin á Jesus sum upprisnan, Jesus sum Guds livandi son, sum fer at verða tann stóri stríðsspurningurin í gudfrøðini og í tí religiøsu verðini í endatíðini. Falskir profetar fara at stíga fram Jesus ávaraði okkum og segði, at mangir falskir profetar fóru at stíga fram og eisini villleiða tey útvaldu, um tað var gjørligt (Matt. 24,24). Pætur ápostul sigur okkum, at falslærarar munnu koma tykkara millum, sum skulu smoyggja inn ringum ranglærum, við tað at teir enntá avnokta Harran, sum keypti teir (2. Pæt. 2,1). Hvørjir eru teir falsku profetarnir? Hvussu skulu vit kunna kenna teir burtur úr øllum øðrum? Bíblian gevur eitt ógvuliga greitt svar. Vit skulu síggja tað í teirra støðutakan til Jesus sum son Guds og Messias. Bíblian sigur: Elskaðu tit, trúgvið ikki einum og hvørjum anda, men roynið andarnar, um teir eru av Gudi; tí at mangir svikaprofetar eru farnir út í heimin. Av hesum kenna tit Guds anda: Ein og hvør andi, sum viðkennir sær, at Jesus Kristus er komin í holdi, er frá Gudi. Og ein og hvør andi, sum ikki viðkennir sær Jesus, er ikki frá Gudi (1. Jóh. 4,1-3). Her sigur Guds orð greitt, at teir falsku profetarnir eru teir, sum ikki viðkenna, at Jesus er Messias, hin livandi sonur Guds, sum er komin í holdi og føddur av einari moyggj av Heilaga Andanum. Tað er trúgvin á Jesus, sum hin upprisni sonur Guds, sum eina ferð fyri allar er fingin hinum heilagu, sum vit eru kallað at stríðast fyri í síðstu tíðum. Tað er henda trúgvin, sum fer at býta kristinfólkið í tvey. Alt hongur í hesum at kenna persónin Jesus. Tað var í roynd og veru tað, sum gjørdi, at tær fimm óhygnu moyggjarnar ikki høvdu fingið olju. Tær høvdu ikki tann inniliga og sínámillum felagsskap og kennskap til Jesus, sum virkar soleiðis, at vit kenna hann, og hann kennir okkum (Matt. 25,1-13). Persónlig opinbering er neyðug Tað er spurningurin um Jesus sum son Guds, sum hevur verið tann ævigi spurningurin gjøgnum allar tíðir. Jesus spurdi einaferð lærisveinarnar: Hvønn siga menn meg vera? Svarini, teir góvu, vóru mong. Summir søgdu, at hann var ein góður maður (Jóh. 7,12), aðrir søgdu, at hann hevði ein illan anda (Jóh. 7,20), summir søgdu, at hann var Elia, aðrir at hann villleiddi fólkið. Aðrir søgdu, at hann var Jeremia ella ein annar av profetunum (Matt. 16,13-14). Men tá setti Jesus hin stóra spurningin og segði við lærisveinarnar: Men tit, hvønn siga tit meg vera? Tá svaraði 7

8 Símun Pætur: Tú ert Kristus, sonur hins livandi Guds (Matt. 16,15-17). Men gevið tykkum far um, hvat ið Jesus sigur við Pætur: Sælur ert tú Símun Jónasarsonur, tí at hold og blóð hevur ikki opinberað tær tað, men faðir mín, sum er í himlunum. Gevið tykkum far um, at Jesus her brúkar orðið opinberað. Í hesum liggur, at hold og blóð - tað vil siga, at einki menniskja - kann læra okkum, at Jesus er sonur Guds, heldur ikki pápi og mamma. Hetta kunnu vit bara sanna gjøgnum eina persónliga opinbering frá Faðirinum í himli. Tað er hetta, sum er og fer at verða tað stóra markið í kristinheiminum. Dagligt samfelag við persónin Jesus Eg trúgvi ikki, at Jesus er sonur Guds, av tí at foreldur míni trúðu tí, ella at prestur ella fyristøðumaðurin trúgva tí, ella tí at onnur kristin trúgva tí. Eg havi heldur ikki lært tað á nøkrum skeiði ella úr nakrari læribók ella frá nøkrum menniskja. Tað ber jú til at keypa bøkur, sum læra, at Jesus er ikki sonur Guds, og sum prógva, at Jesus reis ikki upp frá teimum deyðu. Men eg trúgvi, at Jesus er Messias, hin livandi Guds sonur, av tí at Faðirin í himli opinberaði tað fyri mær, tá ið eg varð føddur av nýggjum, frelstur, at Jesus er Messias, sonur Guds. Tað er endurføðingin og hin persónliga opinberingin av Jesusi, sum fer at skilja sundur kristinfólkið á teimum síðstu døgunum. Um vit ikki fáa lut í hesi opinberingini, sum Bíblian kallar endurføðingin, so nyttar tað einki, hvørja kirkju ella samkomu tú kemur í. Tað er eitt møti við hin livandi Frelsaran, sum er hitt avgerandi. Tað ber til at ganga á møti og í kirkju, ja, enntá at boða Guds orð, uttan at uppliva dagliga samfelagið við persónin Jesus Kristus. 8 Nr. 6 sep árið

9 Bíblian vísir okkum hin veruliga Jesus Messias Tá ið Bíblian verður lisin leysliga, tykist hon bara at rúma gamlar søgur, frásagnir um profetar og kongar, fyrimyndir og symbol, lógir, boð og lærusetningar. Men steðgar tú á, meðan tú lesur í Bíbliuni og hyggur gjølla at tí, tú lesur, sært tú, at Bíblian frá fyrstu síðu til ta síðstu síðuna tosar um ein einasta høvuðspersón, Jesus Kristus. Hvør einasta frásøgn, hvør fyrimynd og hvørt symbol er skrivað at lýsa Hann. Tú finnur Hann í øllum bókunum í Bíbliuni, og í øllum fyrimyndunum í Bíbliuni, bæði í Gamla og í Nýggja Testamenti. Við sínum Heilaga Anda kann Gud opinbera Skriftirnar og vísa tær, hvør ið Hann er. Bara Bíbliunnar Jesus er hin rætti Jesus. Tá ið Jesus spurdi lærisveinarnar: Hvønn siga fólk meg vera? so góvu teir mong ymisk svør. Men Bíblian gevur okkum rætta svarið. Í 1. Mósebók er Hann ættin, sáð konunnar, sum skal morla høvdið á slanguni, ætt Ábrahams, og í honum skulu allar tjóðir á jørðini fáa signing (Gal. 3,8-16). Í 2. Mósebók er Hann páskalambið, sum varð slátrað, hvørs blóð loysir úr trælahaldi og kúgan (2. Mós. 12,3). Í 3. Mósebók er Hann ofrið, bæði brenniofrið, syndaofrið, sektarofrið, grónofrið og takkarofrið (3. Mós. frá 1. til 7. kap.) Í 4. Mósebók er Hann kletturin í oyðimørkini (4. Mós. 20,8 og 1. Kor. 10,4). Av og á lá kletturin fjaldur undir oyðimarkarsandinum, og eingin sá hann. Men Hann er har kortini, so Móses kundi stara niður í hin turra sandin og syngja saman við Ísraels børnum: Vell fram, brunnur! Syngið um hann! Brunnur, sum høvdingar gróvu, sum tignar fólksins holaðu innan við veldissprota og støvum sínum! (4. Mós. 21,17-18) Í 5. Mósebók er Hann profeturin eins og Móses (5. Mós. 18,15), sum stendur sum millummaður millum Gud og fólkið. Í Jósvabók er Hann høvdingi fyri herlið Harrans, sum hertekur landið fyri teg (Jósva 5,14). Í Dómarabókini er Hann hin stóri dómarin og slóðarin hjá fólkinum, sum gjøgnum Andans salving leiðir allar dómarar Ísraels. Í Rutarbók er Hann loysnarin, sum gevur tær alla tína mistu ogn aftur, og sum leiðir teg inn á hansara akur at henta øks, og sum at enda leiðir teg til kornbyngjuna, til eitt lív í yvirflóð (Rut. 3,9). Í Sámuelsbókunum er Hann kongur av Dávids húsi, sum verður sterkari og sterkari (1. Sám. 21,11), meðan hús Sáuls gerst veikari og veikari. Í Kongabókunum er Hann sonur Dávids (1. Kong. 13,2). Í Krýnikubókunum er Hann kongurin, ið ongantíð saknaðist á Dávids trónu (Jer. 33,17). Í Ezrabók er Hann hin stóri skriftlærdi (Ezra 7,6). Í bók Nehemia er Hann tann, sum byggir Jerusalem upp aftur (Neh. 2,17). Í Esterarbók er Hann hin himmalski Mordokai, tann, sum vil fólki sínum væl og talar til frama fyri ætt sína (Ester. 4. kap.). Í Jobsbók er Hann grøðarin (Job 42, ). Í Sálmunum er Hann Ísraels yndisligi sangari ( 2. Sám. 23,1 V.D.), hin líðandi Messias (Sálm. 22), Harrin mín hirði (Sálm. 23), og kongurin, sum kemur (Sálm. 146,10). Í Orðtøkum Sálomons er hann vísdómurin (Orðt. 4,11). Í Prædikaranum er Hann vísmaðurin (Præd. 8,1). 9

10 Í Hásonginum er Hann brúðgómurin (Hás. 2,10). Í bók Jesaja er Hann hin stóri staðgongumaðurin av Ísai rótarkvisti (Jes. 11,10). Í bók Jeremia er Hann leirkerasmiðurin, sum aftur tekur sær av fólki sínum (Jer. 18,6). Í Harmaljóðunum er Hann hin grátandi profeturin (Harm. 1,16). Í Ezekiel er Hann dýrd Ísraels Guds á kerubunum (Ezek. 9,3). Í bók Dánjals er Hann heimshøvdingin, ið koma skal (Dán. 2,44). Í bók Hósea er Hann ektamaður Ísraels (Hós. 2,16). Í bók Jóels er Hann Andin, sum verður útheltur yvir alt hold (Jóel 3,1). Í bók Ámos er Hann tann, sum endurreisir Dávids falnu smáttu (Ámos 9,11). Í bók Óbadia er Hann harri yvir ríkinum (v. 21). Í bók Jónasar er Hann heidningatrúboðarin, sum tekur hjartaliga synd í heidningaskarunum í fremmanda landinum (Jón. 1,1-2). Í bók Mika er Hann høvdingin úr Betlehem (Mik. 5,1). Hjá profetinum Náhum er Hann ein strangur Gud, sum hevnir seg yvir gudloysi (Náh. 1,2). Hjá profetinum Habakkuk er Hann Frelsarin, sum frelsir fólk sítt trongdardagin (Háb. 3,16). Hjá profetinum Sefanja er Hann hin rættvísi á Harrans degi (Sef. 2,3 og 3,5). Hjá profetinum Zakarja er Hann hin gjøgnumstungni, sum kemur á Oljufjallinum (Zak. 14,4). Í bók Málaki er Hann rættvísissólin, sum rísur við heilsubót undir veingjum sínum (Mál. 4,2). Jesus er høvuðspersónurin í Nýggja Testamenti Eisini í Nýggja Testamenti er Jesus stóri høvuðspersónurin. Í Matteusar Evangeliinum er Hann hin lovaði Messias (Matt. 2,2). Hjá Markusi er Hann tann, sum ger undur (t.d. Mark. 1,34). Hjá Lukasi er Hann menniskju-sonurin (Luk. 19,10). Í Jóhannesar Evangeliinum er Hann Guds sonur (Jóh. 1,50). Í Ápostlasøguni er Hann Heilagi Andin (Áps. 1,8). Í Rómverjabrævinum er Hann okkara rættvísi (Róm. 5,1). Í Korintarbrøvunum er Hann halgan okkara (1. Kor. 1,30). Í Galatarbrævinum er Hann tann, sum keypti okkum undan banning lógarinnar (Gal. 3,13). Í Efesusbrævinum er Hann høvdið á likaminum, sum er meinigheitin, kirkjuliðið (Ef. 5,23). Í Filippibrævinum er Hann gleði okkara í Harranum (Fil. 3,1), sum er styrki okkara. Í Kolossubrævinum er Hann hin fremsti, upphavið til alt (Kol. 1,18). Í Tessalónikubrøvunum er Hann tann, sum rykkir meinigheitina til himmals (1.Tess. 4,17). Í brøvunum til Timoteusar er Hann umsjónarmaður kirkjuliðsins (Tim. 3,2). Í Titusarbrævinum er Hann Guds náði, sum elur okkum upp (Tit. 2,11-12). 10 Nr. 6 sep árið

11 Í Filemonsbrævinum er Hann vinur okkara (Fil. 1,1). Hvør er Hann? Í Hebrearabrævinum er Hann høvuðspresturin í hini sonnu tjaldbúðini, sum Gud hevur reist í himli (Hebr. 8,2). Í Jákupsbrævinum er Hann trúarinnar gerningar (Ják. 2,17). Í Pætursbrøvunum er Hann endurføðarin, sum keypti okkum leys frá arvasyndini og gav okkum lut í guddómligari náttúru (Pæt. 1,18). Í teimum trimum brøvunum hjá Jóhannesi er Hann kærleikin (t.d. 1. Jóh.3,1). Í Judasarbrævinum er Hann trúgvin, sum einaferð fyri allar er fingin hinum heilagu (Jud. 1,3). Í Opinberingini er Hann kongur konga og harri harra (Opb. 17,14). Hann er leyvan av Juda (Opb. 5,5 V.D.), og hin bjarta morgunstjørnan (Opb. 22,16). Hann er alfa og omega (Opb. 22,13). Hann er upphavið og endin, hann er hin fyrsti og hin síðsti (Opb. 22,13). Hann er tann, sum var, og sum er og tann síðsti (Opb. 1,4). Hann er tann, sum kemur í skýggjunum, og hvørt eyga skal síggja Hann, og allar ættargreinir á jørðini skulu gráta so sáran uppi yvir honum (Opb. 1,7). Hann er Jesus Kristus, Messias, sonur hins livandi Guds (Matt. 16,16). Hann er Frelsari heimsins (1. Jóh. 4,14), Guds lambið, sum ber synd heimsins (Jóh. 1,29). Hann er bót fyri syndirnar í øllum heiminum (1. Jóh. 2,2), hin krossfesti og upprisni. Hann var deyður, men sí, Hann er livandi um aldur og allar ævir (Opb. 1,18). Effie Campbell umsetti. Nýggir haldarar Eg ynski at halda Kirkjuligt Missiónsblað. Navn: Bústaður: Postnr. og bygd/býur: Undirskrift: At senda til: Kirkjuligt Missiónsblað, Undir Klakki 39, FO-700 Klaksvík 11

12 Ársmøti 2010 Ársmøti hjá Kirkjuliga Missións-felagnum verður í døgunum 23. til 26. septembur í Emmaus í Klaksvík. Skúli Svavarsson verður høvuðstalari á Ársmøtinum 2010 hjá KMF. Eg bað hann fortelja eitt sindur um seg sjálvan. Hann greiðir soleiðis frá: Jeg er oppvokst i Akureyri på nord Island. Etter å ha utdanne meg som skipsingenör reiste jeg til Norge, gikk på misjonsskolen på Fjellhaug fra Jeg er gift med Kjellrun Langdal fra Örsta í Norge. Hun er utdannet sykepleier. Vi har 5 barn og 15 barnebarn. Vi ble innviet til misjonærer sommeren 1966 i Island og ble av Islandsk Misjonssamband (SIK) sent ut som misjonærer til Etiopia i januar Der var vi to perioder först i Gidole og siden i Konso. På begge stedene arbeidet vi sammen med Elsa Jakobsen ble vi bedt om å reise til Kenya og starte opp nytt misjonsarbeid ï Pokot distrikt sammen med misjonærer fra NLM. Dit reiste vi Vi har vært misjonærer i disse to landene i tilsammens 18 år. Ellers har jeg reist i hjemmearbeidet for SIK mellom periodene på misjonsmarkene. Jeg var general sekretær i SIK i 18 år men er nå pensjonært frivillig medarbeider i misjonen. Beste hilsen, Skuli Skrá fyri ársmøti Hósdag 23.9 Kl : Møti v/skúla Svavarsson Fríggjadag 24.9 Kl : Bíbliutími v/skúla Svavarsson Kl : Møti v/skúla Svavarsson Leygardag 25.9 Kl. 9.30: Morgunmatur og bíbliutími v/ Alta Rasmussen Kl : Møti v/skúla Svavarsson Kl : Møti v/ Albin Johannesen Sangur: Streingjakórið á Tvøroyri Sunnudag 26.9 Kl : Møti v/skúla Svavarsson Ábit verður í samband við møtini og sangluttøka verður til kvøldmøtini. Hjartaliga vælkomin! 12 Nr. 6 sep árið

13 Upp alt, ið Harrin hevur gjørt Tað var um várið í Hans Adolf Brorson var farin ein túr við elsta syni sínum, Nicolaj, sum var sjey ára gamal. Leiðandi gingu teir báðir eftir gøtuni oman til skógin. Nicolaj var ein stórur, vakur, lívligur og hugsanarsamur drongur. Mamman helt ofta, at hann var í so gamalsligur í tosingarlagi og atburði, men Brorson gleddist um sonin, sum var sera búgvin í mun til sín aldur. Meðan teir gingu søgdu teir lítið og onki, men nutu ístaðin ta vøkru náttúruna, ta frísku luftina, tær væl angandi blómurnar, sum vóru so vakrar og litfagrar, og teir látandi fuglarnar. Hetta var ein góður dagur, sólin skein, himmalin var bláur og eingin vindur. Knappliga spurdi Nicolaj pápan, hvussu tað bar til, at menniskju kundu kenna Guð. Brorson var vanur við, at sonurin spurdi hann nógvar ymiskar torførar spurningar, men kortini gjørdist hann eitt sindur illa við, tá ið hann fekk henda spurningin settan. Hann visti ikki, hvussu hann skuldi svara, men so spurdi hann sonin, hvat tað var, hann hugsaði um. Jú, hann hugsaði um, hvussu menniskju kundu vita, hvussu Guð sá út, tá ið tey ongantíð høvdu sæð hann. Brorson tók undir við soninum í tí, at menniskju ikki kundu vita, hvussu Guð sá út, tí ongin hevði sæð hann, men so legði hann aftrat, at menniskju vita, hvussu hann er, og at tað er tað týdningarmesta. Eins og við menniskjum. Tað avgerandi er ikki, hvussu fólk síggja út, vøkur ella mishátt, men um tey eru góð ella ónd. Tað skilti Nicolaj væl. Men so segði Brorson, at tað kortini var onkur, sum hevði sæð Guð, nevniliga Jesus. Jesus greiddi eisini frá, hvør Guð var, tá ið hann gekk niðri á jørðini, og tí vita menniskju ikki so lítið um Guð. Nicilaj segði so við pápan, at hann kundi hugsað sær at sæð Guð og ikki bert at hoyrt um hann. Men tá risti pápin við høvdinum og segði, at Guðs ljós var so sterkt, ja, sterkari enn sólin, og tí kundu menniskju ikki hyggja inn í andlit hansara uttan at gerast blind. Tá ið teir høvdu gingið eina løtu, komu teir fram við einum hyli, og Nicolaj segði við pápan, at hann kláraði at hyggja eftir sólini, tá ið hon speglaðist í hylinum. Hetta fekk Brorson at hugsa eina løtu. So segði hann við sonin, at eins og sólin speglaðist í hylinum, soleiðis speglast Guð í skaparverkinum. Í tí sæst hansara megi og dýrd. Hetta skilti sonurin ikki rættiliga, men so bað pápin hann hyggja at vøkstrinum fram við veitini. Sonurin undraðist als ikki, og pápin var eisini samdur við honum í, at notur als ikki vóru tað vakrasta, sum Gud hevði skapt, men kortini segði Brorson, at hann helt hana vera eitt listaverk. Ongin listamaður í allari verðini hevði klárað at gjørt eina notu. Heldur ikki eitt sama slag blað, sum tað á notulegginum. Síðani tók Brorson eitt blað av legginum, og spurdi sonin, um hann helt, at nakar hevði kunnað sett blaðið aftur á leggin. Nei, teir báðir máttu sanna, at ongin, heldur ikki heimsins mætastu menn, høvdu klárað tað, bara 13

14 Guð, og hann hevur sett so nógv bløð á ymiskar blómuleggir, at vit menniskju ikki hava tal á tí. Tað høvdu feðgarnir báðir ongantíð hugsað um fyrr. Ofta høvdu teir sæð notur og aðrar blómur úti í náttúruni, men ikki fyrr enn nú høvdu teir hugsað um, at notan og annar vøkstur vísir okkum menniskjum á, hvussu mætur Guð er. Sjálvt grasstráini, sum vit ikki er før at telja, eru ymisk, ja, sonn listaverk, um hugt verður neyvt at teimum. Vit undrast ofta, tá ið vit síggja flottar bygningar, borgir, slott ella kirkjur, men hvat eru bygningarnir í mun til grasstráini. Í stormi leggja tey seg bara niður, og reisast so aftur, tá ið veðrið verður betri, men tað kunnu bygningarnir ikki. Farast teir í storminum, so mugu teir byggjast upp aftur. Ja, grøsini vísa eisini, hvussu mætur Guð er. Síðani tosaðu teir um fuglarnar, sum syngja á hvør sín hátt, og eisini hava fingið veingir, so at teir kunnu flúgva millum lond. Teir prátaðu um allar tær vøkru blómurnar, sum livna aftur um várið og prýða náttúruna við alskyns litum, og sum so sanniliga eisini er sonn listaverk. Teir tosaðu um øll fiskasløgini, sum vóru um allan heim, og stjørnurnar, sum vit heldur ikki hava tal á, men sum lýsa so væl í myrkrinum og vísa eisini, hvussu stórur skaparin er. Einglarnar hevur Guð eisini skapt, og teir eru hansara boðberar og teir ansa eftir menniskjunum nátt og dag. Leysliga umsett, Petra Gregersen Eina góða løtu gingu teir báðir uttan at siga eitt orð. Teir vistu ikki, hvat teir skuldu siga um alt tað undurfulla, sum teir høvdu sæð, teir bara undraðust. So hugdi Nicolaj upp á pápan og spurdi, hví hann græt, um hann var keddur av onkrum, men Brorson svaraði, at hann ikki var keddur, men at hann græt av gleði, tí at Guð á ein so undurfullan hátt gjøgnum skapanarverkið vísti, hvør ið hann var. Áðrenn teir báðir fóru heim, hentaðu teir eitt vakurt blómutyssi at hava við. Á vegnum til hús segði Nicolaj við pápan, at hann átti at yrkt um alt tað, sum teir høvdu tosað um og sæð. Og longu áðrenn teir vórðu komnir til hús, hevði Brorson tað fyrsta ørindi í huganum. Seinni yrkti hann so sálmin, sum á føroyskum eitur: Upp alt, ið Harrin hevur gjørt. 14 Nr. 6 sep árið

15 BARNASÍÐAN Ferðin gjøgnum oyðimørkina Tabera og Kibrot Hattaava Tá ísraelsfólk fór av Sinai til Tabera Hattaava, vóru tey ikki longur undir trældómi, men eitt sjálvstøðugt fólk við egnum leiðara, grundlóg, halgidómi, gudstænastuskipan og høvuðspresti. Tey ferðaðust í tríggjar dagar norðureftir, og so settu tey tjøldini upp í Tabera Hattaava. Nøkur fremmand fólk, sum fylgdust við teimum, fóru at gremja seg um føðina, tey fingu, og skjótt var, at tey eisini ávirkaðu ísraelsfólk, so at mong av teimum gjørdu tað sama. Guð lovaði Mósesi, at hann skuldi gera fólkinum til vildar, og tá ið Móses undraðist á, hvussu Guð kundi fáa so nógv kjøt til vega, spurdi Hann Móses, um hann helt, at Harrans armur var ov stuttur. Dagin eftir sendi Guð teimum fuglar, sum duttu niður millum fólkið, og teir vóru so nógvir í tali, at tey kundu eta, sum teimum lysti. Men tey vantrúgvandi fólkini, sum høvdu gramt seg um, at manna var vánalig føði, doyðu á hesum staðnum. Tí varð staðið kallað Kibrot Hattaava, sum merkir: Gravirnar hjá teimum, sum hildu sær at gaman. Tey, sum yvirlivdu, hildu fram á leiðini og lærdu av hesi hending, at Guð ikki letur seg spotta. 15

16 Tjaldtemplið Í seinasta blaði hoyrdu vit um tjaldtemplið og sóu eina mynd av tí. Uppgávan hesaferð er at minnast, hvussu lutirnir itu, sum vóru í forgarðinum, í tí heilaga og allarheilagasta. Um tit ikki minnast alt, kunnu tit bara hyggja eftir nummarinum undir myndini, og so finna tit bókstavarnar í bókstavaraðnum. Fyrsta uppgávan er loyst fyri tykkum. Umbróting: Brandur Petersen Prent: Estra Ábyrgd: Silas K.K. Olofson Útgevari: Kirkjuliga Missiónsfelagið Undir Klakki 39 FO-700 Klaksvík Tlf.: T-postur: Heimasíða: Konta: Kirkjuligt Missiónsblað kemur út 8 ferðir um árið ( feb, mar, mai, jun, aug, sep, nov, og des) Haldaragjald: kr. 150,- 16 Nr. 6 sep árið