Det Norske Samlaget www.samlaget.no Omslag: Egil Haraldsen og Ellen Lindeberg Exil Design Tilrettelagd for ebok av BookPartnerMedia, København 2015 ISBN 978-82-521-8404-4 Songtekstar siterte i denne boka: Leonard Cohens «Bird on a Wire» (Songs from a Room, 1969) Patti Smith Groups «Because the Night» (Easter, 1978) Joni Mitchells «A Case of You» (Blue, 1971)
Om denne boka Den seksten år gamle Knut reiser motvillig med mora Gunhild til Canada for å følgje i fotspora til oldefaren hennar, som forlét familien og seks barn i Noreg for aldri å komme tilbake. Knut har droppa ut av skulen etter ein alvorleg valdsepisode, og mora håper at turen skal bli eit vendepunkt for han. Dei legg ut på reisa frå Vancouver i bubil, men Gunhild vil lenger ut i villmarka, og pressar gjennom at dei skal dra til ei aud øy og telte. Her tilspissar den vanskelege relasjonen seg ytterlegare, med alvorlege konsekvensar. Romanen byggjer på historia om Hilde K. Kvalvaags eigen oldefar som forlét familien og levde dei siste tretti åra av livet sitt åleine i Canada. Lev vel, alle er ei forteljing om mødrer og søner, endring og lausriving og om den korte avstanden mellom kjærleik og hat.
Hilde K. Kvalvaag Lev vel, alle Roman Oslo 2015
Should we have stayed at home, wherever that may be? Elizabeth Bishop: Questions of Travel, 1965
Vancouver
På nært hald løyser ansiktet hans seg opp, er delt i ulike bitar, bleike kinn, eit tynt forsøk på bart over den fint forma munnen. Auga er gråblå, augnebryna mørke og tydelege, det brune håret er kort, etter at ho tvinga han til å klippe det før avreise. Han kunne vore kven som helst. Men han er hennar son. Han er seksten år og sju månader, men ho kan ikkje la vere å stryke han over kinnet. Han snur seg vekk i det ho rører ved den varme huda hans. God natt, vennen min. No må du sove. Han begynner å le. Bra hotell du har funne, mamma. Hilton. Han ler så han ristar, og ho må le litt, ho òg. Det er berre éi natt. Du klarer det. Latteren hans stoppar like fort som den begynte. Har dei nett her. Eg må ha nett. No. Ho kjenner trøyttheita dirre i hårrøtene, sukkar. Det er ikkje sikkert at det er nett her, men eg skal høyre. Ho lukkar seg ut av rommet hans, går på toalettet på gangen. Verken i magen dunkar når ho går gjennom den svakt belyste gangen. Ei stram lukt av piss slår mot henne. Dopapiret blir blodig når ho tørkar seg, den skitne doskåla er full av blod. Ho drar i snora, må trekke
ned fleire gonger før ho får skylt vekk alt. Ho støttar seg til veggen der målinga flassar av, står slik nokre sekund. På rommet hennar heng støvet tjukt i lufta. Det luktar surt, og gardinene heng som filler i vindaugskarmen, vegg-til-vegg-teppet har ein ubestemmeleg farge med mørke flekkar. Ho hadde ikkje førestilt seg at hotellet skulle vere så grufullt. Murray Hotel? hadde taxisjåføren sagt. Er du sikker på at du ikkje tar feil? Brått er det over henne: Hjartet aukar takten, klemmer mot brystkassen. Ho prøver å dytte opp vindauget, men det står fast. Ho dyttar hardare, slår i det, men det rikkar seg ikkje. Unnskyld, men er det Internett på romma? spør ho. Den vesle resepsjonsdisken minner om ei hytte i den norske fjellheimen med gammalt panel og rutete gardiner. Mannen med dei lurvete kleda som sjekka dei inn, ser opp frå avisa gjennom ei sky av sigarettrøyk. Ansiktet hans er raudmosent, blikket uinteressert. Nei, dessverre. Ho går ut gjennom glasdøra ved sida av resepsjonen, ned den knirkande trappa. Ute på gata hiv ho etter pusten, ser bremselysa på bilane skine raudt i skumringa, skyskraparane reflektere den vilt rosa og oransje sommarhimmelen. Ho blir ståande på fortauet til grepet i brystet berre er ein ulmande rest. Det blir betre når dei kjem seg ut på landevegen. Dei treng frisk luft, hav, natur. Han treng det. Det vil gjere han godt. Hotellet ser malplassert ut ved sida av alle dei høge husa. Fleire av rutene i den raude murbygningen er knuste og lappa med plast, vindaugskarmane er fylte
med søppel. På sida av bygget står det MURRAY HOTEL med store blokkbokstavar. Det er noko insisterande over dei svære bokstavane, som om nokon har skrive det med kjærleik. Her budde han i alle desse åra, oldefaren. Han sende brev heim til Noreg, til barna og kona, frå Hornby Street, Vancouver, British Columbia. Kva skulle han her, og kvifor vende han aldri tilbake? Under hotellet lyser det frå ein kafé. Indian Takeaway, står det på døra. Knut liker indisk, det kan få han i godt humør.