Karin Kinge Lindboe Illustrert av Sissel Horndal leseserie Nynorsk Dø D e n i D ø r a Norsk for barnetrinnet 15800_Dodenidora_NN.indd 1 05-12-07 08:17:16
Fuglen hans er død. Kim spring over markene og græt. Tolv år, og greier ikkje å stoppe tårene. Regnet treffer han midt i ansiktet og blandar seg med tårene. Kai er død. Fuglen som han elskar. Kim spring alt han kan med den døde fuglen i hendene, held han tett inntil 3 15800_Dodenidora_NN.indd 3 05-12-07 08:17:17
seg. Spring med blodsmak i munnen og blodet bankande i øyra. Korleis kunne det skje? Pedro som ropte. Døra som small igjen. Kai som datt. Han flaksa med dei svarte vengene, som om han prøvde å flyge. Så rulla han over på ryggen og blei liggjande. Kim reiv opp døra, fort, fort, som om det ikkje hadde hendt. Som om han kunne gjere alt om att, spole filmen tilbake. Men det var for seint. Kim skjøna det med ein gong. Skjøna det då han høyrde det tynne skriket frå fuglen og lyden av eit lite hovud som blei knust. Han lyfta Kai, og hovudet hans fall til sida, slapt, som eit vise blad. Fuglen døydde i hendene hans. Kim har lyst til å brøle til den grå himmelen. Alt er gale! Han skulle aldri ha teke Kai frå reiret. Aldri! Han ser ned på fuglen. Det grå hovudet til Kai ligg på skakke inn mot magen hans. Den svarte kroppen hans er underleg liten og lett. Om han og Pedro berre ikkje hadde teke den vesle fugleungen. Kim må springe. Springe til han ikkje har meir pust att. Springe til han spyr. Han skulle ha passa betre på Kai, då hadde han ikkje vore død no. Kim kjenner den vesle fuglekroppen inn mot t skjorta. Merkar at han er klissvåt, men ikkje kald. Berre kald inni seg, som om han har drepe fuglen. Som om han er ein mordar. Han må snakke med Pedro. Han kan alltid snakke med Pedro. Dei er bestevenner. Dei kan snakke om alt, om hundar og klatring, om fuglefjør, steinar og jenter. Dei kan snakke om Julia. 4 15800_Dodenidora_NN.indd 4 05-12-07 08:17:17
Etterpå. Først skal han gravleggje fuglen sin. Kai skal tilbake til skogen der han høyrer heime. Han skal liggje under det digre grantreet, der det nesten alltid er tørt heilt inne ved stammen. Berre Pedro skal få vite om grava. Akkurat no treng Kim å vere åleine med Kai. Vere heilt åleine med fuglen for aller siste gong. Under grantreet er det tørt, akkurat som han trudde. Jorda er full av mjuke barnåler og er lett å grave i. Kim har med seg kniven sin, det går greitt. Han har teke av seg t skjorta og tulla fuglen inn i henne. Frys ikkje, sjølv om det våte håret hans dryp nedover nakken, mot ryggen. Han grev den lette, lause jorda til side og får holet djupt nok. Tek Kai forsiktig ut av t skjorta. Fuglen ser einsam ut. Han ligg med hovudet på skakke, som om han lyttar til skogen. Kim lyttar òg. Han høyrer sommarregnet mot greinene i det store grantreet, elles er det stilt. Det er einsamt å døy, tenkjer Kim. Han tek kniven og skjer eit hol i t skjorta. Riv ut eit passe stort stykke og legg det over fuglen. Kai må ikkje få jord på dei blanke, svarte fjørene. Kim sit med ryggen mot den ruglete granstammen og høyrer på regnet. Han græt ikkje lenger og har teke på seg t skjorta med holet midt framme på brystet. Det er som om han har skore Kai ut av kroppen, ut av livet sitt. 5 15800_Dodenidora_NN.indd 5 05-12-07 08:17:17
6 15800_Dodenidora_NN.indd 6 05-12-07 08:17:18
Kim synest han høyrer kaier inne i skogen. Synest han høyrer dei muntre skrika deira der dei snakkar med kvarandre medan dei flyg i flokk. Dei flyg nesten alltid i flokk, kaiene. På markene går dei med små, stive steg og kastar litt med nakken. Kikar fort og skrått på deg med kvite auge. Kim må smile. Biletet av fuglen blir så tydeleg inne i hovudet hans. Ein liten kråkefugl, tenkjer han, det var det du var, Kai. Mykje finare enn ei kråke, mykje finare, kviskrar Kim ut i regnet. Han tørkar seg under nasen med handbaken. Han kjem aldri til å gløyme Kai. Han kjem heller aldri til å gløyme då Pasta, bikkja til Pedro, døydde. Det kvite ansiktet til Pedro då han kom med den vesle hunden i pappøskja. Pedro som gret og ikkje ville forstå at hunden hans var død. Kim lèt att auga. Han sit still med ryggen inn mot grantreet. Frys litt, men vil ikkje flytte på seg. Må vere der ei stund til. Vil ikkje snakke med nokon enno, vil ikkje vise at han græt. Vil berre vere der, passe på Kai og tenkje på alt som har vore.