HØYRINGSSVAR - NOU 2016:24 «Ny straffeprosesslov»

Transkript

1 Det kongelige Justis- og beredskapsdepartement Postboks 8005 Dep OSLO Vår dato Din dato Vår referanse Din referanse /7600 ES AIK/SRY HØYRINGSSVAR - NOU 2016:24 «Ny straffeprosesslov» Vedlagt følgjer høyringssvar på NOU 2016:24 «Ny straffeprosesslov» frå Kontoret for voldsoffererstatning. Med venleg helsing KONTORET FOR VOLDSOFFERERSTATNING Marit Zahl Jonassen direktør Solfrid Andersen seksjonssjef, erstatning Elektronisk signert

2 HØYRINGSSVAR - NOU 2016:24 «RETTFERDIG OG FORUTSIGBAR VOLDSSKADEERSTATNING» 1. INNLEIING Kontoret for voldsoffererstatning (KFV) viser til høyringsbrev av 5. desember 2016 frå Justis- og beredskapsdepartementet om Straffeprosessutvalet si utreiing med forslag til ny lov om behandling av straffesaker. KFV vil i høyringssvaret fokusere på dei delane av Straffeprosessutvalet si utreiing som vi ser på som relevante for voldsoffererstatningsordninga. Dette gjeld særleg utvalet sitt forslag om gjeninnføring av einsrettingsprinsippet og forslaget om innføring av ei statleg garantiordning. KFV sitt høyringssvar er organisert i fem hovuddelar. Del 1 er innleiing til høyringssvaret, i del 2 presenterast KFV sine tilrådingar, del 3 omhandlar utvalet sitt forslag om innføring av einsrettingsprinsippet, del 4 omhandlar innføring av ei statleg garantiordning, og i del 5 kjem ei kort oppsummering. 2. VURDERING OG TILRÅDING Utvalet føreslår i si utreiing å gjeninnføre einsrettingsprinsippet, slik at erstatningskrav ikkje skal kunne pådømmast dersom tiltalte frifinnast for straffeansvaret. Vidare føreslår utvalet å innføre ei statleg garantiordning for dei tilfella der einsrettingsprinsippet medfører at erstatningskravet ikkje kan pådømmast. KFV si tilråding er at dagens rettstilstand vidareførast, slik at det er tilgang til å pådømme erstatningskrav sjølv om skadevaldar vert frifunnen for straffeansvaret, og at det uansett ikkje innførast ei statleg garantiordning sjølv om einsrettingsprinsippet skulle verte gjeninnført. Dersom lovgjevar vel å innføre ei garantiordning har KFV nokre tilrådingar til gjennomføringa av denne. 3. EINSRETTINGSPRINSIPPET Utvalet føreslår i punkt å gjeninnføre einsrettingsprinsippet, slik at det ikkje skal vere tilgang til å pådømme sivile krav i ei straffesak der tiltalte vert frifunnen for straffeansvaret. KFV meiner einsrettingsprinsippet ikkje bør gjeninnførast, og at rettstilstanden på dette punktet bør vere slik den er i dag.

3 I dei følgjande underpunkta vil KFV presentere nokre moment som talar for å vidareføre dagens rettstilstand Tilgangen til å krevje regress Det går fram av voldsoffererstatningslova 15 første ledd at skadelidte sitt krav går over på staten i den utstrekning det utbetalast erstatning, og det går fram av tredje ledd at Kontoret avgjer om det skal søkjast regress. Vidare går det fram av 17 første ledd at vedtak om regress er tvangsgrunnlag for utlegg. Dette skulle tilseie at KFV kan krevje regress i alle saker der det tilkjennast erstatning, såframt at det er ein kjent skadevaldar å krevje regress frå. I Ot.prp. nr. 4 ( ) og Justisdepartementets rundskriv G-24/97 er det gjeve tilvising på kva tilfelle det skal søkjast regress og med kva sum. Det går fram der at regress krevjast der skadevaldar er straffedømt for forholdet som dannar grunnlaget for søknaden. Vidare går det fram at regresskravet normalt skal ettergjevast dersom skadevaldar ikkje er straffedømt, og straffesaka heller ikkje er avgjort ved førelegg eller påtaleunnlating. I saker der skadevaldar er frifunnen for straffeansvaret, men dømt til å betale erstatning, krevjast regress med inntil den pådømte summen. Å gjeninnføre einsrettingsprinsippet vil medføre at staten vert avskoren frå å krevje regress i dei tilfella der tiltalte frifinnast for straffeansvaret, men domstolane i dag av ulike grunnar likevel tilkjenner erstatning til skadelidte. Gjeninnføring av einsrettingsprinsippet, eventuelt kombinert med ei statleg garantiordning, vil dermed medføre store utgifter for staten samanlikna med dagens rettstilstand. Det er dessverre ikkje mogleg for oss å hente ut statistikk over talet på saker der tiltalte har vorte frifunnen for straffeansvaret men dømt til å betale erstatning, eller kor mykje som er tilkjent i erstatning eller kravd inn i regress i slike saker. Det er derfor ikkje mogleg for oss å konkretisere utgiftene nærmare Prosessøkonomiske omsyn Når det gjeld prosessøkonomiske omsyn viser KFV til utvalet sitt forslag og deira si framstilling av at prosessøkonomiske omsyn i mange tilfelle klart talar for å vidareføre dagens rettstilstand. KFV vil særleg understreke omsynet til skadelidte, og at dersom erstatningskravet ikkje kan behandlast saman med straffesaka vil det medføre ein lengre og meir omfattande prosess for skadelidte. KFV påpeiker at innføring av ei garantiordning, jf. punkt 4 nedanfor, også vil utgjere eit ekstra ledd i straffesakskjeden, som vil gje lengre sakshandsamingstid.

4 3.3. Forholdet til seinare sivilt søksmål Utvalet sitt forslag om å gjeninnføre einsrettingsprinsippet er grunngjeven med at det ikkje bør såast tvil om frifinninga for straffeansvaret. Derfor bør det ikkje ved vurderinga av erstatningskravet takast stilling til same bevistema som for straffeansvaret. Dette er også grunngjevinga for utvalet sitt forslag om å opprette ei statleg garantiordning. Samtidig opnar utvalet for at fornærma kan krevje erstatning ved seinare sivilt søksmål mot tiltalte. Domstolane må i så fall ta stilling til det same bevistemaet som i straffesaka. Dette kan virke prosessdrivande, og dermed auke belastinga på rettsapparatet. KFV kan ikkje sjå at det vil så mindre tvil om frifinninga for straffeansvaret å pådømme erstatningskrav i ein separat sivil sak framfor å pådømme erstatningskrav i samband med straffesaka der tiltalte vert frifunnen for straffeansvaret. Tvert imot vil ei tilkjenning av erstatning i ein separat sivil sak etter KFV si oppfatning kunne så meir tvil om frifinninga enn dersom kravet vert pådømt i samband med straffesaka. Dersom fornærma etter frifinninga går til sivil sak mot skadevaldar vil domstolen verte satt med ein anna dommarsamansetnad enn i straffesaka. At domstolen med den nye dommarsamansetnaden kjem til at det skal tilkjennast erstatning for forholdet, vil kunne medføre at allmennheita kan stille spørsmål ved om det var dommarsamansetnaden i straffesaka som var avgjerande for at tiltalte vart frifunnen for straffeansvaret. 4. STATLEG GARANTIORDNING For det tilfellet at einsrettingsprinsippet gjeninnførast føreslår utvalet i punkt flg. å innføre ei garantiordning, der staten i ei viss utstrekning garanterer for den fornærma sitt erstatningskrav i dei tilfella der erstatningskravet ikkje kan pådømmast som følgje av frifinning for straffeansvaret. Dei tilfella den statlege garantiordninga er meint å omfatte er samanliknbare med saker der tiltalte frifinnast for straffeansvaret og erstatningskravet ikkje er fremja eller av andre grunnar ikkje er pådømt i samband med straffesaka. I dag behandlar KFV saker der tiltalte er frifunnen for straffeansvaret og det ikkje føreligg noko avgjersle av erstatningskravet på same måten som henlagte saker. KFV føretek i slike saker ein sjølvstendig bevisvurdering, basert på beviskravet «klart sannsynliggjort». Dersom einsrettingsprinsippet gjeninnførast er KFV si tilråding at det ikkje innførast ei statleg garantiordning. KFV si tilråding er at Kontoret for voldsoffererstatning behandlar desse sakene på same måte som andre saker der tiltalte er frifunnen for straffeansvaret og erstatningskravet ikkje er pådømt Manglande lovforslag Innleiingsvis påpeiker KFV at utvalet ikkje har fremja noko konkret lovforslag om ei statleg garantiordning. Utvalet nøyer seg med å tilråde at forslaget om ei statleg

5 garantiordning følgjast opp i samband med arbeidet med ein ny voldsoffererstatningslov. Det føreligg derfor ikkje noko konkret forslag til lovtekst å kommentere på noverande tidspunkt. KFV vil derfor knytte påpeikingar til utvalet sine generelle føringar for innføring av ei statleg garantiordning. Vidare påpeiker KFV at NOU 2016: 9 Rettferdig og forutsigbar - voldsskadeerstatning allereie har vore på høyring, og at høyringsfristen er utløypt. Det vidare arbeidet med ei statleg garantiordning kan dermed vanskeleg vidareførast i samband med arbeidet med ein ny voldsoffererstatningslov med innspel frå relevante samfunnsaktørar Kva oppnår ein med å innføre garantiordninga framfor dagens ordning? Delar av grunngjevinga for å opprette ei statleg garantiordning er at ein ikkje ønskjer å rokke ved frifinninga for straffeansvaret, og at det derfor ikkje bør takast stilling til bevistema som kan medføre at det stillast spørsmålsteikn ved frifinninga for straffeansvaret. KFV kan ikkje sjå at behandling av sakene hos oss etter den same prosessen som i øvrige saker i større grad stiller spørsmålsteikn ved frifinninga for straffeansvaret enn den føreslåtte garantiordninga. Skadevaldar reknast ikkje som part i saka om voldsoffererstatning, jf. voerstl. 14 andre ledd. I saker der skadevaldar er frifunnen for straffeansvaret og erstatningskravet ikkje er pådømt er det heller ikkje aktuelt å krevje regress, jf. pkt. 3.1 ovanfor. Skadevaldar vil derfor ikkje gjerast kjent med resultatet av behandlinga av saken hos oss. Vidare er vedtak frå oss unntatt offentlegheit, jf. offentleglova 13 jf. forvaltningslova 13. Offentlegheita vil dermed normalt ikkje verte gjort kjent med resultatet av behandlinga av saka. Det er ein viss risiko for at skadelidte sjølv offentleggjer vedtak frå oss. Dette er det umogleg å sikre seg mot. Dette er dessutan også ein risiko når det gjeld avgjersler under den statlege garantiordninga. Eit vedtak om å innvilge voldsoffererstatning frå oss vil på denne bakgrunn ikkje så tvil blant offentlegheita om frifinninga for straffeansvaret, i motsetnad til for eksempel ved tilkjenning av erstatning i dom, som er offentleg tilgjengeleg. I saker der det er klart at fornærma er utsett for ein straffbar handling, men det er uklart om den tiltalte er rett gjerningsperson eller ikkje, er det ikkje nødvendig for oss å ta stilling til om den angjeve skadevaldaren er rett gjerningsperson. Det er tilstrekkeleg for å innvilge voldsoffererstatning at det er klart sannsynleggjort at skadelidte har vorte utsett for ei straffbar handling, utan å ta stilling til kven som utførte handlinga. Eit vedtak frå KFV der det tilkjennast erstatning er dermed ikkje direkte retta mot den angjeve gjerningspersonen. Det vil derfor ikkje innebere ein direkte belastning for den angjeve gjerningspersonen at KFV tilkjenner erstatning for forholdet. Utvalet føreslår at garantiordninga skal baserast på at tiltalen i alminnelegheit gjev ein sterk presumsjon for at ansvarsgrunnlaget føreligg. Påtalemyndigheita har då allereie tatt stilling til bevistema rundt tiltalte si skuld. Å basere erstatningsutbetaling

6 på den tidlegare tiltalen, dersom tiltalte frifinnast for straffeansvaret, inneber dermed at ein uansett har basert erstatningsutbetalinga på ei vurdering av det same bevistemaet som i straffesaka. At bevisvurderinga som ligg til grunn for tiltalen er føretatt før straffesaka endrar ikkje at det stillast spørsmål ved frifinninga for straffeansvaret når det vert føretatt erstatningsutbetaling etter at tiltalte er frifunnen for straffeansvaret. I tillegg føreslår utvalet at det skal vere mogleg å la garantien falle bort når det er klart at det ikkje føreligg ansvarsgrunnlag. Dette inneber at påtalemyndigheita, etter at tiltalte er frifunnen for straffeansvaret, må vurdere om garantien skal falle bort eller ikkje. Påtalemyndigheita vert dermed uansett tvungen til på nytt å ta stilling til det same bevistemaet som i straffesaka. Å ikkje bruke moglegheita til å la garantien falle bort vil dermed også så tvil om frifinninga for straffeansvaret, ettersom dette tilkjennegjev at påtalemyndigheita er av den oppfatning at ansvarsgrunnlag framleis føreligg. Utvalet føreslår også at fornærma skal kunne krevje erstatning frå tiltalte ved seinare sivilt søksmål, i alle fall for visse typar krav. I ei slik seinare erstatningssak vil domstolane måtte ta stilling til spørsmålet om det føreligg ansvarsgrunnlag, og må dermed vurdere same bevistema som vart vurdert i straffesaka. I den grad domstolane skal ha tilgang til å vurdere same bevistema som under straffesaka, kan ikkje KFV sjå at det er noko større problem at voldsoffermyndigheitene føretek same øving når KFV vurderer om det er grunnlag for å tilkjenne voldsoffererstatning. Utvalet har påpeika at «domstolene inviteres inn i en utfordrende øvelse når det gjelder skriftlig begrunnelse for resultatet i den sivile saken» og at mange har gjeve uttrykk for at den todelte grunngjevinga er utfordrande. Etter vår erfaring handterer domstolane våre folkerettslege forpliktingar om uskuldspresumsjonen som følgjer av EMK artikkel 6 nr. 2 på ein forsvarleg måte. På denne bakgrunn kan ikkje KFV sjå at innføringa av ei statleg garantiordning vil ha særleg effekt for å unngå tvil om frifinning for straffansvar, framfor å vidareføre dagens ordning Ansvarsgrunnlaget Handlingar som omfattast av garantiordninga Utvalet foreslår å knyte garantiordninga opp mot vilkåret i voldsoffererstatningslova 1 om handlingar som krenkjer «livet, helsen eller friheten», jf. utreiinga side 496 andre spalte siste avsnitt. Samtidig føreslår utvalet at påtalemyndigheita skal avgjere om ansvarsgrunnlaget omfattast av tiltalen, mens Kontoret for voldsoffererstatning skal foreta utmålinga, jf. utreiinga side 497 første spalte andre avsnitt. KFV forstår dette slik at det er påtalemyndigheita som skal avgjere om skadelidte er utsett for ei handling som «krenker livet, helsen eller friheten». Som eit argument for å knyte garantiordninga opp mot same vilkår som voldsoffererstatningslova peikar utvalet på at det er tale om ein rettsleg standard, og at dette vil gje rom for nødvendig tilpassing av ordninga sitt omfang.

7 Problemet med ei slik ordning er at det ikkje eksisterer noko felles klageorgan for påtalemyndigheita og voldsoffererstatningsmyndigheita. Det er derfor ei fare for at denne rettslege standarden vil verte praktisert ulikt av påtalemyndigheita og voldsoffererstatningsmyndigheita i førsteinstans. Vidare er det ei fare for at grensedragingane kan vere ulike dersom ansvarsgrunnlaget behandlast av to forskjellege førsteinstansar. Det finst grensetilfelle der det kan vere uklart om ei handling reknast å «krenke livet, helsen eller friheten». Dette gjeld for eksempel truslar, der det etter fast praksis ikkje reknast tilstrekkeleg at trusselen omfattast av strl. (2005) 263 eller 264, tidlegare strl. (1902) 227. Det stillast etter fast praksis også eit vilkår om at trusselen representerte ein akutt og alvorleg fare for skadelidte for at handlinga reknast å «krenke livet, helsen eller friheten», og dermed omfattast av voldsoffererstatningsordninga. Eit anna eksempel er utviklinga innan saker om nettovergrep. Den seinare tid har praksis utvikla seg slik at ulike former for nettovergrep i større grad enn tidlegare vert omfatta av voerstl. 1. KFV legg til grunn at voldsoffererstatningslova skal ligge til grunn for avgjersler som vert føretatt etter den føreslåtte statlege garantiordninga. Etter KFV si oppfatning er det uheldig at lova sitt virkeområde behandlast av ulike førsteinstansar og at dette kan føre til at lova vert mindre dynamisk. Utan eit felles klageorgan kan det på denne bakgrunn verte vanskeleg å sikre likebehandling ved praktisering av ein slik rettsleg standard som voerstl. 1. Det er dermed etter KFV sitt syn uheldig å knyte ei eventuell garantiordning opp mot vilkåret i voerstl. 1 utan at sakene behandlast av same organ eller i det minste er underlagt eit felles klageorgan Beviskravet Utvalet legg til grunn at det ikkje skal gjelde eit krav om klar sannsynsovervekt for å omfattast av garantiordninga; det skal vere tilstrekkeleg at det alminnelege beviskravet reknast oppfylt, jf. utreiinga side 495 andre spalte. Det framstår som uklart for oss kva betyding det er meininga at denne endringa skal ha. Dersom garantiordninga baserast på at «tiltalen i alminnelighet vil gi en sterk presumsjon» for at det føreligg ansvarsgrunnlag, jf. utreiinga side 495 første spalte, og dette ikkje skal vurderast inngåande av påtalemyndigheita etter at det er avsagt frifinnande dom for straffeansvaret, framstår det som at reduksjonen av beviskravet vil vere utan betyding. Dersom beviskravet endrast for desse tilfella, men kravet om klar sannsynsovervekt oppretthaldast for dei øvrige voldsoffererstatningssakene, vil dette føre til ein forskjellsbehandling av slike saker. Dersom ein fornærma fremjar kravet sitt i samband med straffesaka, og kravet ikkje kan pådømmast fordi tiltalte frifinnast for straffeansvaret, vil det vere tilstrekkeleg at ansvarsgrunnlaget er godtgjort med alminneleg sannsynsovervekt for at den fornærma skal ha krav på erstatning frå staten under den føreslåtte garantiordninga. Dersom den fornærma ikkje krev erstatningskravet tatt med i straffesaka, eller kravet ikkje behandlast i samband med straffesaka av andre grunner, og tiltalte frifinnast for straffeansvaret, må

8 ansvarsgrunnlaget godtgjerast med klar sannsynsovervekt for at skadelidte skal ha krav på erstatning frå staten under voldsoffererstatningsordninga. Også i saker der straffesaka er henlagt må den fornærma godtgjere med klar sannsynsovervekt at det føreligg ansvarsgrunnlag. Om det vert tatt ut tiltale for forholdet kan synast tilfeldig frå den fornærma sitt ståsted, og er eit forhold utanfor fornærma sin kontroll. Å bruke ulike beviskrav i saker der det ikkje føreligg ein fellande dom for straffeansvaret synast dermed å innebere ei ugrunna forskjellsbehandling av fornærma som er i same situasjon. KFV er på denne bakgrunn av den oppfatning at det uansett bør gjelde eit krav om klar sannsynsovervekt dersom det innførast ei slik føreslått garantiordning Avgrensa tiltale Det er i NOUen føreslått at garantiordninga skal forhalde seg til tiltalen. KFV forstår forslaget slik at garantiordninga bare legg til grunn dei faktiske forhold som kjem fram av denne. Etter KFV si erfaring vert det i mange tilfelle tatt ut tiltale for meir avgrensa faktiske forhold enn det skadelidte har anført, fordi påtalemyndigheita ikkje finn at det strafferettslege beviskravet er oppfylt. Som eksempel på saker det her siktast til kan nemnast at det vert tatt ut tiltale for éin lekamskrenking, medan den fornærma har anført mishandling over eit lengre tidsrom, eller at det vert tatt ut tiltale for seksuell omgang med barn, medan den fornærma har anført voldtekt. Dersom det etter dagens regler vert tatt ut tiltale for eit meir avgrensa forhold og tiltalte frifinnast for straffeansvaret, kan KFV behandle søknad om voldsoffererstatning for heile det anførte straffbare forholdet. Forslaget drøfter ikkje nærmare korleis voldsoffererstatningsordninga skal forhalde seg til at det er tatt ut ein avgrensa tiltale og at den skadelidte anfører eit utvida faktisk forhold. Dersom KFV ikkje kan behandle dei utvida forholda vil skadelidte sin søknad vere avgrensa av dei forholda som belysast i tiltalen. Dette kan påverke skadelidte sine rettigheter etter lova i forhold til maksimal erstatning eller forelding av søknad, samt størrelsen på oppreising. Dersom forslaget gjennomførast ber KFV om ei nærmare utgreiing for korleis voldsoffermyndigheitene skal forhalde seg til ein avgrensa tiltale, der den skadelidte anfører eit utvida faktisk forhold. 4.4 Øvrige spørsmål I denne delen vil KFV kommentere nokre praktiske spørsmål som bør avklarast dersom det innførast ei statleg garantiordning Avgrensing til bestemte kravstyper Utvalet føreslår at garantiordninga skal avgrensast til å gjelde erstatning for lidt tap og oppreising, og at øvrige erstatningskrav skal undergjevast domstolsbehandling.

9 Det framstår som uklart for oss om utvalet med dette berre meiner at dei øvrige krava kan undergjevast domstolsbehandling, eller om den fornærma må forsøke å krevje tapet dekka gjennom domstolane, slik at KFV vert avskoren frå å tilkjenne erstatning for desse erstatningspostane i saker som fell inn under garantiordninga. I alle andre saker som omfattast av voldsoffererstatningsordninga behandlar KFV alle typar erstatningskrav, herunder dei meir kompliserte krava som utvalet vil unnta frå garantiordninga. Det står fram som merkeleg dersom voldsoffermyndigheitene skal vere avskoren frå å utmåle erstatning for visse tapsposter i dei spesifikke sakene som fell inn under garantiordninga. Grunngjevinga for å avgrense garantiordninga til oppreising og lidt tap er at framtidig tap og menerstatning kan vere komplisert å utmåle. Dersom utvalet med «lidt tap» meiner alle tap som har oppstått før utmålinga vert føretatt, kan det påpeikast at lidt tap i mange tilfelle kan vere like komplisert å utmåle som framtidig tap. Dette gjeld for eksempel der årsakssamanhengen mellom tapet og skaden er uklar og utmålinga av inntektstap Trekt tiltale KFV forstår forslaget slik at bruk av garantiordninga berre vil finne stad der tiltalte er frifunnen for straffeansvaret i domstolane, og at vidare behandling av erstatningskravet tilvisast til Kontoret for voldsoffererstatning. Det kjem likevel fram at tiltalen i utgangspunktet vil vere avgjerande for om forholdet omfattast av garantiordninga. I straffesaker der tiltalen trekkast vil forholdet derfor normalt vere omfatta av garantiordninga. Det framstår som uklart for oss om ein trekt tiltale skal omfattast av ordninga eller om slike saker skal behandlast på same måte som andre henlagte saker Øvrige Dersom det innførast ei statleg garantiordning som føreslått oppstår det også praktiske problem som bør klargjerast. Eit klart praktisk problem etter KFV si oppfatning er om utbetaling av erstatning under garantiordninga skal vere betinga av søknad, slik voldsoffererstatningsordninga er i dag, eller om saker skal oversendast oss for utmåling automatisk etter at påtalemyndigheita har avgjort at det føreligg eit ansvarsgrunnlag. KFV viser særleg i samband med dette til at påtalemyndigheita, etter forslaget, føretek ei vurdering av om forholdet omfattast av ordninga og at vidare behandling bygger på denne avgjersla. Det vil derfor medføre ytterlegare saksbehandling dersom voldsoffermyndigheitene måtte innhente denne avgjersla ved mottatt søknad, enn dersom denne automatisk vart oversendt når avgjersla vart tatt i etterkant av straffesaka.

10 5. AVSLUTNING Kort oppsummert er KFV sine tilrådingar følgjande: KFV si hovudtilråding er at einsrettingsprinsippet ikkje gjeninnførast, slik at domstolane framleis kan avseie dom på erstatning sjølv om tiltalte frifinnast for straffeansvaret. Det er i dette tilfellet ikkje aktuelt å innføre ei statleg garantiordning for tilfelle der erstatningskravet ikkje kan pådømmast fordi tiltalte frifinnast for straffeansvaret. Dersom einsrettingsprinsippet gjeninnførast tilrår KFV at dagens ordning vidareførast, slik at KFV behandlar saker der erstatningskravet ikkje kan pådømmast fordi tiltalte frifinnast for straffeansvaret på same måte som saker der erstatningskravet ikkje er domstolsbehandla og tiltalte frifinnast for straffeansvaret. Dette inneber at erstatningskravet behandlast som ein ordinær søknad om voldsoffererstatning, og at ei statleg garantiordning ikkje innførast. Dersom einsrettingsprinsippet gjeninnførast og det innførast ei statleg garantiordning for saker der erstatningskravet ikkje kan pådømmast fordi tiltalte frifinnast for straffeansvaret, tilrår KFV at voldsoffermyndigheitene behandlar saker etter garantiordning i si heilheit, både spørsmålet om det føreligg ansvarsgrunnlag og utmålinga. Med venleg helsing KONTORET FOR VOLDSOFFERERSTATNING Solfrid Andersen seksjonssjef, erstatning Ole-Kristian Olsen rådgjevar Simone Kristiansen rådgjevar Sondre Andreas Berg Paulsen rådgjevar Elektronisk signert