Bergen CK C laget sykler Vänern rundt Av Eiliv Vinje

Transkript

1 1 Bergen CK C laget sykler Vänern rundt Av Eiliv Vinje Tidleg morgon i mai. Sol over messeområdet i Örebro, Sverige. Ti Bergen CK- veteranar klare til start, pent oppstilte på to linjer, alle i oppdaterte klubbdrakter, bortsett frå Fredrik Madsen som hos arrangøren har fått utlevert ei gul leiartrøye som kanskje er i største laget. Vänern rundt går over tre dagar, rundt den største innsjøen i Sverige. Dette er eit lagritt, kvart lag startar som eigen pulje og held saman i tykt og tynt frå start til mål. BergenCK-gjengen drog ut som lag nr 17. Endeleg var me i gang. Sjølv om alle dei 56 mila framleis låg foran oss, var me letta og tilfreds over å ha komme dit me nå var. Det hadde vore ein del krøll i dagane før avreise. Ei stund såg det ut til at ein flystreik skulle velta heile opplegget. Men så blei det ikkje streik likevel, ting ordna seg, me kunne fly til Stockholm, dra vidare med tog til Örebro, ta inn på hotell, rigga til syklar og utstyr, sova, stå opp grytidleg neste morgon, finna startområdet der me leverte bagasje som skulle sendast med bil, - og så til start. Ti mann på to rekker ut av messeområdet, ut av byen og ut på landevegen vestover mot Karlstad. Løypa var godt merka, veret var fint, vinden var med oss. Me suste i god fart gjennom det bølgande landskapet, mellom grønne enger, forbi ein og annan röd,

2 trevlig stuga vid vägen. Me var i vårt rette element. Kaptein Fredrik jubla og sang i den gule leiartrøya. 2

3 3 Arrangøren hadde ordna det slik at dei laga som skulle bruka lengst tid, starta først. Dei raskaste kom til slutt. Som lag nr. 17 hadde me eit visst håp om å ta igjen dei foran oss.

4 4 Og ganske rett: etter nokre mil såg me ryggen av eit par syklistar forsvinna bak ein sving lenger framme. Humøret steig, farten auka, me glømte grønne enger og trevliga röda stugor vid vägen, og med faste blikk og ivrige bein strauk me forbi dei me hadde køyrt inn. Dette var dagens første kick.

5 5 Etter 16 slike kick var me framme i den berykta byen Åmål, ved vestkysten av Vänern. Målgang var ved eit større skoleanlegg, med idrettshall der me kunne parkera syklane, med kantine der me kunne få mat, og med store sovesalar der me kunne purka i lag med mange, mange andre kjekke syklistar. Me sa ja takk til sykkelparkering og ja takk til mat, men stod over fellessnorkinga og tilbrakte natta på Stadshotellet i sentrum av den vesle byen. Andre etappe gjekk frå Åmål sørover til Vänersborg ved sørspissen av innsjøen, og så nordover igjen langs austsida. Landskapet var framleis vakkert, men vinden var til tider ganske stygg. Den gule trøya til Fredrik stod ut som eit flagg. I tillegg var ikkje alle like pigge som dagen før og kunne ikkje ligga framme særleg lenge. Dermed blei det meir lokomotivarbeid på dei andre. Dette var den mest strabasiøse etappen.

6 6 Like etter målgang i Mariestad låg halve laget på massasjebenk. Dei to første etappane var lange, over 20 mil. Den siste var kort, bare 13 mil. Det gjekk med liv og lyst tilbake mot utgangspunktet. Idét me kjørte inn i målområdet, pungterte Tormod.

7 7 Med litt hjelp og med halv luft i bakhjulet kom han til hektene igjen og fann sin plass formasjonen, slik at BergenCK- kunne trilla inn til mål akkurat slik laget hadde trilla ut frå start eit par dagar før: pent og pynteleg på to rekker. Ingen uhell, ingen tekniske problem, bortsett frå den eine pungteringa. I mål stod fotografen og venta. Me laina opp, på to rekker, og trakk fram gliset. Vänern rundt trekker ikkje så enormt med deltakarar. Men det er likevel eit stort arrangement som krev eit omfattande apparat til vakthald, matstasjonar, bagasjetransport, teknisk assistanse, dusj og garderobe, osv. Alt fungerte godt. Arrangøren Örebrocyclisterna har all grunn til å vera stolt. Men det er også ein annan arrangør som me har grunn til å setta pris på. Det er Nils Olaf som også denne gongen stod for planlegging og tilrettelegging slik at dette blei ein felles-tur og ein svært triveleg tur. Han sjekka ruter, sjekka hotell, samla inn pengar til fellesutgifter og mye anna slikt arbeid. For eksempel stod det ein buss og venta på oss då me kom i mål siste dagen. På same måten som den gule trøya til Fredrik, var også denne bussen kanskje i største laget. Den hadde jo plass til over førti passasjerar, og me var bare ti mann!

8 Men bussen var god å ha, den. Den tok oss vestover, først til Harrybutikkane på grensa, så vidare gjennom Finnskogen, ut på dei flate bygdene og til Gardermoen, slik at me kunne rekka kveldsfly tilbake til Bergen. 8