L. ZAMENHOF FUNDAMENTA KRESTOMATIO DE LA LINGVO ESPERANTO

L. ZAMENHOF FUNDAMENTA KRESTOMATIO DE LA LINGVO ESPERANTO E

(Laŭ la dua eldono) Enkomputiligita de: David Starner kaj William Patterson Aranĝis : Einstein G. dos Santos einsantos@ yahoo. com. br NATAL - BRAZILO Aŭgusto 2005

Lazaro Ludoviko Zamenhof (la 15-a de Decembro 1859 la 14-a de Aprilo 1917)

iv

Antaŭparolo Prezentante pure kondiĉan rimedon de reciproka komunikiĝado, la lingvo internacia, simile al ĉiu lingvo nacia, povos bone atingi sian celon nur en tiu okazo, se ĉiuj uzos ĝin plene egale; kaj por ke ĉiuj povu uzi la lingvon egale, estas necese, ke ekzistu iaj modeloj, leĝdonaj por ĉiuj. Tio ĉi estas la kaŭzo, pro kiu, cedante al la peto de multaj esperantistoj, mi eldonis la Fundamentan Krestomation, kiu povos servi al ĉiuj kiel modelo de esperanta stilo kaj gardi la lingvon de pereiga disfalo je diversaj dialektoj. Lerni la lingvon ĉiu povas laŭ ĉiuj libroj, kiujn li deziros; sed ĉar multaj esperantaj libroj estas verkitaj de personoj, kiuj ankoraŭ ne posedas bone la lingvon Esperanto, kaj komencanta esperantisto ne povus rilati al ili sufiĉe kritike, tial estas dezirinde, ke ĉiu, antaŭ ol komenci la legadon de la esperanta literaturo, tralegu atente la Fundamentan Krestomation. Ne deprenante de la lernanto la eblon kritike proprigi al si ĉiujn riĉigojn kaj regule faritajn perfektigojn, kiujn li trovas en la literaturo, la Fundamenta Krestomatio por ĉiam gardos lin de blinda kaj senkritika alproprigo de stilo erara. Atentan tralegon de la Fundamenta Krestomatio mi rekomendas al ĉiu, kiu volas skribe aŭ parole uzi la lingvon Esperanto. Sed precipe atentan kaj kelkfojan trategon de tiu ĉi libro mi rekomendas al tiuj, kiuj deziras eldoni verkojn en Esperanto; ĉar tiu, kiu eldonas verkon en Esperanto, ne koniĝinte antaŭe fundamente kun la spirito kaj la modela stilo de tiu ĉi lingvo, alportas al nia afero ne utilon, sed rektan malutilon. Ĉiuj artikoloj en la Fundamenta Krestomatio estas aŭ skribitaj de mi mem, aŭ se ili estas skribitaj de aliaj personoj ili estas korektitaj de mi en tia grado, ke la stilo en ili ne deflankiĝu de la stilo, kiun mi mem uzas. Varsovio, en Aprilo 1903. L. ZAMENHOF, Aŭtoro de la lingvo Esperanto.

vi

Enhavo 1 Ekzercoj 1 2 Fabeloj kaj Legendoj 15 2.1 La novaj vestoj de la reĝo.................... 15 2.2 Aleksandro Macedona...................... 19 2.3 Kiu estas la plej bona amiko de la viro?............. 21 2.4 La deveno de la virino...................... 22 2.5 La naskiĝo de la tabako..................... 24 2.6 Karagara.............................. 27 2.7 La virineto de maro........................ 28 3 Anekdotoj 45 4 Rakontoj 65 4.1 Nokto............................... 65 4.2 La hejmo de la metiisto...................... 76 4.3 La forgesita pipo......................... 82 4.4 Arturo............................... 86 4.5 La nigra virino.......................... 97 4.6 La karaj braceletoj........................ 100 4.7 Nur unu vorton!.......................... 102 4.8 La porcio da glaciaĵo....................... 108 5 El la Vivo kaj Sciencoj 125 5.1 Bagateloj............................. 125 5.2 Fingra kalendaro......................... 145 5.3 El la poŝto............................. 150 5.4 La loĝejoj de la termitoj..................... 156 5.5 Korespondado komerca...................... 160 5.6 Kronika katara konjunktivito................... 162 5.7 La sunhorloĝo en Dijon...................... 166 vii

viii ENHAVO 6 Artikoloj pri Esperanto 173 6.1 El la unua libro de la lingvo Esperanto............. 173 6.2 Plena gramatiko de Esperanto.................. 182 6.3 Al la historio de la provoj de lingvoj.............. 184 6.4 Esenco kaj estonteco de la ideo de lingvo............ 192 7 Poezio 225 7.1 L. L. Zamenhof.......................... 225 7.1.1 La espero......................... 225 7.1.2 La vojo.......................... 226 7.1.3 Al la fratoj........................ 227 7.1.4 Mia penso......................... 228 7.1.5 Ho mia kor........................ 229 7.1.6 La vojevodo........................ 230 7.1.7 La rozeto......................... 231 7.1.8 En nord unu pino...................... 232 7.1.9 En sonĝo........................... 232 7.1.10 Lorelej.......................... 233 7.1.11 Kanto de studentoj.................... 233 7.1.12 Al la reĝo......................... 234 7.1.13 Nokta kanto de soldato.................. 235 7.1.14 Kanto de l ligo...................... 235 7.1.15 La kapelo......................... 236 7.1.16 La gaja migranto..................... 236 7.1.17 La vojo.......................... 237 7.2 Leo Belmont............................ 239 7.2.1 Nokt en la koro...................... 239 7.2.2 Al brusto, al min...................... 239 7.3 V. Devjatnin........................... 240 7.3.1 Printempo......................... 240 7.3.2 Ŝipeto........................... 240 7.3.3 Sciuro kaj papago..................... 240 7.3.4 Anĝelo........................... 241 7.3.5 Husaro........................... 241 7.3.6 Infano de zorgo...................... 244 7.3.7 Espero........................... 246 7.3.8 Garantio.......................... 246 7.4 A. Dombrowski.......................... 251 7.4.1 Mia mizero........................ 251 7.4.2 Nova kanto........................ 251 7.4.3 La malliberulo....................... 252

ENHAVO ix 7.5 M. Goldberg............................ 254 7.5.1 La turo babilona..................... 254 7.5.2 Nova Dio......................... 255 7.5.3 Cigno, ezoko kaj kankro................. 260 7.6 A. Grabowski........................... 261 7.6.1 Tri Budrysoj....................... 261 7.6.2 Revaĵo........................... 262 7.6.3 Excelsior.......................... 262 7.6.4 La pluva tago....................... 264 7.6.5 La sago kaj la kanto................... 264 7.6.6 Sonoriloj de vespero................... 265 7.7 E. Haller.............................. 266 7.7.1 Mi rakontis........................ 266 7.8 G. Janowski............................ 267 7.8.1 Mi eliras.......................... 267 7.9 D. Jegorov............................. 268 7.9.1 Aŭtuno.......................... 268 7.10 F. de Kanaloŝŝy-Lefler...................... 269 7.10.1 Kuŝas somero....................... 269 7.11 A. Kofman............................. 270 7.11.1 Filino de Iftah....................... 270 7.11.2 La sklavoŝipo....................... 274 7.12 V. Langlet............................. 279 7.12.1 Al la memoro de Józef Wasniewski........... 279 7.13 R. Libeks............................. 281 7.13.1 Latva popola kanto.................... 281 7.14 I. Lojko.............................. 282 7.14.1 Malgrand -rusa kanteto.................. 282 7.14.2 Profeto........................... 282 7.15 F. Lorenc............................. 284 7.15.1 Alaŭdeto.......................... 284 7.16 A. Naumann............................ 285 7.16.1 Mi amis vin........................ 285 7.16.2 Printempo venos..................... 285 7.17 Poeteto.............................. 286 7.17.1 La Ĉaso.......................... 286 7.18 I. Seleznet............................. 287 7.18.1 Kanto........................... 287 7.18.2 Ne riproĉu la sorton................... 287 7.18.3 Revo............................ 288 7.19 E. Smetanka............................ 289

x ENHAVO 7.19.1 La poeto.......................... 289 7.20 L. Sokolov............................. 290 7.20.1 La velo........................... 290 7.21 M. Solovjev............................ 291 7.21.1 Plendo........................... 291 7.21.2 Tri palmoj......................... 291 7.22 K. Svanbom............................ 294 7.22.1 Laŭ sveda melodio.................... 294 7.23 S. Ŝatunovski........................... 295 7.23.1 Ne diru.......................... 295 7.24 W. Waher............................. 296 7.24.1 Spirita Ŝipo........................ 296 7.25 J. Wasniewski........................... 298 7.25.1 El la paperujo de miaj fabloj............... 298 7.26 E. de Wahl............................ 299 7.26.1 Ĉe l maro......................... 299 7.27 F. Zamenhof............................ 300 7.27.1 Versaĵo sen fino...................... 300 7.27.2 Vizito de la steloj sur la tero............... 301 7.28 0. Zeidlitz............................. 306 7.28.1 Vespero.......................... 306 7.29 L. Zamenhof............................ 307 7.29.1 El Hamleto........................ 307 7.30 A. Kofman............................. 338 7.30.1 El Iliado.......................... 338 8 Aldono 355 8.1 Preĝo sub la verda standardo.................. 355

Ĉapitro 1 Ekzercoj 1. Patro kaj frato. Leono estas besto. Rozo estas floro, kaj kolombo estas birdo. La rozo apartenas al Teodoro. La suno brilas. La patro estas sana. La patro estas tajloro. 2. Infano ne estas matura homo. La infano jam ne ploras. La ĉielo estas blua. Kie estas la libro kaj la krajono? La libro estas sur la tablo, kaj la krajono kuŝas sur la fenestro. Sur la fenestro kuŝas krajono kaj plumo. Jen estas pomo. Jen estas la pomo, kiun mi trovis. Sur la tero kuŝas ŝtono. 3. Leono estas forta. La dentoj de leono estas akraj. Al leono ne donu la manon. Mi vidas leonon. Resti kun leono estas danĝere. Kiu kuraĝas rajdi sur leono? Mi parolas pri leono. 4. La patro estas bona. Jen kuŝas la ĉapelo de la patro. Diru al la patro, ke mi estas diligenta. Mi amas la patron. Venu kune kun la patro. La filo staras apud la patro. La mano de Johano estas pura. Mi konas Johanon. Ludoviko, donu al mi panon. Mi manĝas per la buŝo 1

2 ĈAPITRO 1. EKZERCOJ kaj flaras per la nazo. Antaŭ la domo staras arbo. La patro estas en la ĉambro. 5. La birdoj flugas. La kanto de la birdoj estas agrabla. Donu al la birdoj akvon, ĉar ili volas trinki. La knabo forpelis la birdojn. Ni vidas per la okuloj kaj aŭdas perla oreloj. Bonaj infanoj lernas diligente. Aleksandro ne volas lerni, kaj tial mi batas Aleksandron. De la patro mi ricevis libron, kaj de la frato mi ricevis plumon. Mi venas de la avo; kaj mi iras nun al la onklo. Mi legas libron. La patro ne legas libron, sed li skribas leteron. 6. Papero estas blanka. Blanka papero kuŝas sur la tablo. La blanka papero jam ne kuŝas sur la tablo. Jen estas la kajero de la juna fraŭlino. La patro donis al mi dolĉan pomon. Rakontu al mia juna amiko belan historion. Mi ne amas obstinajn homojn. Mi deziras al vi bonan tagon, sinjoro! Bonan matenon! Ĝojan feston! (mi deziras al vi). Kia ĝoja festo! (estas hodiaŭ). Sur la ĉielo staras la bela suno. En la tago ni vidas la helan sunon, kaj en la nokto ni vidas la palan lunon kaj la belajn stelojn. La papero estas tre blanka, sed la neĝo estas pli blanka. Lakto estas pli nutra, ol vino. Mi havas pli freŝan panon, ol vi. Ne, vi eraras, sinjoro: via pano estas malpli freŝa, ol mia. El ĉiuj miaj infanoj Ernesto estas la plej juna. Mi estas tiel forta, kiel vi. El ĉiuj siaj fratoj Antono estas la malplej saĝa. 7. Du homoj povas pli multe fari ol unu. Mi havas nur unu buŝon, sed mi havas du orelojn. Li promenas kun tri hundoj. Li faris ĉion per la dek fingroj de siaj manoj. El ŝiaj multaj infanoj unuj estas bonaj kaj aliaj estas malbonaj. Kvin kaj sep faras dek du. Dek kaj dek faras dudek. Kvar kaj dek ok faras dudek du. Tridek kaj kvardek kvin faras sepdek kvin. Mil okcent naŭdek tri. Li havas dek unu infanojn. Sesdek minutoj faras unu horon, kaj unu minuto konsistas el sesdek sekundoj. Januaro estas la unua monato de la jaro, Aprilo estas la kvara, Novembro estas la dekunua, Decembro estas la dek-dua. La dudeka (tago) de Februaro estas la

kvindek-unua tago de la jaro. La sepan tagon de la semajno Dio elektis, ke ĝi estu pli sankta, ol la ses unuaj tagoj. Kion Dio kreis en la sesa tago? Kiun daton ni havas hodiaŭ? Hodiaŭ estas la dudek sepa (tago) de Marto. Georgo Vaŝington estis naskita la dudek duan de Februaro de la jaro mil sepcent tridek dua. 3 8. Mi havas cent pomojn. Mi havas centon da pomoj. Tiu ĉi urbo havas milionon da loĝantoj. Mi aĉetis dekduon (aŭ dek-duon) da kuleroj kaj du dekduojn da forkoj. Mil jaroj (aŭ milo da jaroj) faras miljaron. Unue mi redonas al vi la monon, kiun vi pruntis al mi; due mi dankas vin por la prunto; trie mi petas vin ankaŭ poste prunti al mi, kiam mi bezonos monon. Por ĉiu tago mi ricevas kvin frankojn, sed por la hodiaŭa tago mi ricevis duoblan pagon, t. e. (= tio estas) dek frankojn. Kvinoble sep estas tridek kvin. Tri estas duono de ses. Ok estas kvar kvinonoj de dek. Kvar metroj da tiu ĉi ŝtofo kostas naŭ frankojn; tial du metroj kostas kvar kaj duonon frankojn (aŭ da frankoj). Unu tago estas tricent-sesdek-kvinono aŭ tricent-sesdek-sesono de jaro. Tiuj ĉi du amikoj promenas ĉiam duope. Kvinope ili sin ĵetis sur min, sed mi venkis ĉiujn kvin atakantojn. Por miaj kvar infanoj mi aĉetis dek du pomojn, kaj al ĉiu el la infanoj mi donis po tri pomoj. Tiu ĉi libro havas sesdek paĝojn; tial, se mi legos en ĉiu tago po dek kvin paĝoj, mi finos la tutan libron en kvar tagoj. 9. Mi legas. Ci skribas (anstataŭ ci oni uzas ordinare vi ), Li estas knabo, kaj ŝi estas knabino. La tranĉilo tranĉas bone, ĉar ĝi estas akra. Ni estas homoj. Vi estas infanoj. Ili estas rusoj. Kie estas la knaboj? Ili estas en la ĝardeno. Kie estas la knabinoj? Ili ankaŭ estas en la ĝardeno. Kie estas la tranĉiloj? Ili kuŝas sur la tablo. Mi vokas la knabon, kaj li venas. Mi vokas la knabinon, kaj ŝi venas. La infano ploras, ĉar ĝi volas manĝi. La infanoj ploras, ĉar ili volas manĝi. Knabo, vi estas neĝentila. Sinjoro, vi estas neĝentila. Sinjoroj, vi estas neĝentilaj. Mia hundo, vi estas tre fidela. Oni diras, ke la vero ĉiam venkas. En la vintro oni hejtas la fornojn. Kiam oni estas riĉa (aŭ riĉaj), oni havas multajn amikojn.

4 ĈAPITRO 1. EKZERCOJ 10. Li amas min, sed mi lin ne amas. Mi volis lin bati, sed li forkuris de mi. Diru al mi vian nomon. Ne skribu al mi tiajn longajn leterojn. Venu al mi hodiaŭ vespere. Mi rakontos al vi historion. Ĉu vi diros al mi la veron? La domo apartenas al li. Li estas mia onklo, ĉar mia patro estas lia frato. Sinjoro Petro kaj lia edzino tre amas miajn infanojn; mi ankaŭ tre amas (infanojn). Montru al ili vian novan veston. Mi amas min mem, vi amas vin mem, li amas sin mem, kaj ĉiu homo amas sin mem. Mia frato diris al Stefano, ke li amas lin pli, ol sin mem. Mi zorgas pri ŝi tiel, kiel mi zorgas pri mi mem; sed ŝi mem tute ne zorgas pri si kaj tute sin ne gardas. Miaj fratoj havis hodiaŭ gastojn; post la vespermanĝo niaj fratoj eliris kun la gastoj el sia domo kaj akompanis ilin ĝis ilia domo. Mi jam havas mian ĉapelon; nun serĉu vi vian. Mi lavis min en mia ĉambro, kaj ŝi lavis sin en sia ĉambro. La infano serĉis sian pupon; mi montris al la infano, kie kuŝas ĝia pupo. Oni ne forgesas facile sian unuan amon. 11. Nun mi legas, vi legas kaj li legas; ni ĉiuj legas. Vi skribas, kaj la infanoj skribas; ili ĉiuj sidas silente kaj skribas. Hieraŭ mi renkontis vian filon, kaj li ĝentile salutis min. Hodiaŭ estas sabato, kaj morgaŭ estos dimanĉo. Hieraŭ estis vendredo, kaj post-morgaŭ estos lundo. Antaŭ tri tagoj mi vizitis vian kuzon kaj mia vizito faris al li plezuron. Ĉu vi jam trovis vian horloĝon? Mi ĝin ankoraŭ ne serĉis; kiam mi finos mian laboron, mi serĉos mian horloĝon, sed mi timas, ke mi ĝin jam ne trovos. Kiam mi venis al li, li dormis; sed mi lin vekis. Se mi estus sana, mi estus feliĉa. Se li scius, ke mi estas tie ĉi, li tuj venus al mi. Se la lernanto scius bone sian lecionon, la instruanto lin ne punus. Kial vi ne respondas al mi? Ĉu vi estas surda aŭ muta? Iru for! Infano, ne tuŝu la spegulon! Karaj infanoj, estu ĉiam honestaj! Li venu, kaj mi pardonos al li. Ordonu al li, ke li ne babilu. Petu ŝin, ke ŝi sendu al mi kandelon. Ni estu gajaj, ni uzu bone la vivon, ĉar la vivo ne estas longa. Ŝi volas danci. Morti pro la patrujo estas agrable. La infano ne ĉesas petoli. 12. Fluanta akvo estas pli pura, ol akvo, staranta senmove. Promenante sur la strato, mi falis. Kiam Nikodemo batas Jozefon, tiam Nikodemo estas la batanto kaj Jozefo estas la batato. Al homo, pekinta senintence, Dio

facile pardonas. Trovinte pomon, mi ĝin manĝis. La falinta homo ne povis sin levi. Ne riproĉu vian amikon, ĉar vi mem pli multe meritas riproĉon; li estas nur unufoja mensoginto, dum vi estas ankoraŭ nun ĉiam mensoganto. La tempo pasinta jam neniam revenos; la tempon venontan neniu ankoraŭ konas. Venu, ni atendas vin, Savonto de la mondo. En la lingvo Esperanto ni vidas la estontan lingvon helpantan de la tuta mondo. Aŭgusto estas mia plej amata filo. Mono havata estas pli grava ol havita. Pasero kaptita estas pli bona, ol aglo kaptota. La soldatoj kondukis la arestitojn tra la stratoj. Li venis al mi tute ne atendite. Homo, kim oni devas juĝi, estas juĝoto. 5 13. Nun li diras al mi la veron. Hieraŭ li diris al mi la veron. Li ĉiam diradis al mi la veron. Kiam vi vidis nin en la salono, li jam antaŭe diris al mi la veron (aŭ li estis dirinta al mi la veron). Li diros al mi la veron. Kiam vi venos al mi, li jam antaŭe diros al mi la veron (aŭ li estos dirinta al mi la veron; aŭ antaŭ ol vi venos al mi, li diros al mi la veron). Se mi petus lin, li dirus al mi la veron. Mi ne farus la eraron, se li antaŭe dirus al mi la veron (aŭ se li estus dirinta al mi la veron). Kiam mi venos, diru al mi la veron. Kiam mia patro venos, diru al mi antaŭe la veron (aŭ estu dirinta al mi la veron). Mi volas diri al vi la veron. Mi volas, ke tio, kion mi diris, estu vera (aŭ mi volas esti dirinta la veron). 14. Mi estas amata. Mi estis amata. Mi estos amata. Mi estus amata. Estu amata. Esti amata. Vi estas lavita. Vi estis lavita. Vi estos lavita. Vi estus lavita. Estu lavita. Esti lavita. Li estas invitota. Li estis invitota. Li estos invitota. Li estus invitota. Estu invitota. Esti invitota. Tiu ĉi komercaĵo estas ĉiam volonte aĉetata de mi. La surtuto estas aĉetita de mi, sekve ĝi apartenas al mi. Kiam via domo estis konstruata, mia domo estis jam longe konstruita. Mi sciigas, ke de nun la ŝuldoj de mia filo ne estos pagataj de mi. Estu trankvila, mia tuta ŝuldo estos pagita al vi baldaŭ. Mia ora ringo ne estus nun tiel longe serĉata, se ĝi ne estus tiel lerte kaŝita de vi. Laŭ la projekto de la inĝenieroj tiu ĉi fervojo estas konstruota en la daŭro de du jaroj; sed mi pensas, ke ĝi estos konstruata pli ol tri jarojn. Honesta homo agas honeste. La pastro, kiu mortis antaŭ nelonge (aŭ antaŭ nelonga tempo), loĝis longe en nia urbo. Ĉu

6 ĈAPITRO 1. EKZERCOJ hodiaŭ estas varme aŭ malvarme? Sur la kameno inter du potoj staras fera kaldrono; el la kaldrono, en kiu sin trovas bolanta akvo, eliras vaporo; tra la fenestro, kiu sin trovas apud la pordo, la vaporo iras sur la korton. 15. Kie vi estas? Mi estas en la ĝardeno. Kien vi iras? Mi iras en la ĝardenon. La birdo flugas en la ĉambro ( ĝi estas en la ĉambro kaj flugas en ĝi). La birdo flugas en la ĉambron ( ĝi estas ekster la ĉambro kaj flugas nun en ĝin). Mi vojaĝas en Hispanujo. Mi vojaĝas en Hispanujon. Mi sidas sur seĝo kaj tenas la piedojn sur benketo. Mi metis la manon sur la tablon. El sub la kanapo la muso kuris sub la liton, kaj nun ĝi kuras sub la lito. Super la tero sin trovas aero. Anstataŭ kafo li donis al mi teon kun sukero, sed sen kremo. Mi staras ekster la domo, kaj li estas interne. En la salono estis neniu krom li kaj lia fianĉino. La hirundo flugis trans la riveron, ĉar trans la rivero sin trovis aliaj hirundoj. Mi restas tie ĉi laŭ la ordono de mia estro. Kiam li estis ĉe mi, li staris tutan horon apud la fenestro. Li diras, ke mi estas atenta. Li petas, ke mi estu atenta. Kvankam vi estas riĉa, mi dubas, ĉu vi estas feliĉa. Se vi scius, kiu li estas, vi lin pli estimus. Se li jam venis, petu lin al mi. Ho, Dio! kion vi faras! Ha, kiel bele! For de tie ĉi! Fi, kiel abomene! Nu, iru pli rapide! 16. La artikolo la estas uzata tiam, kiam ni parolas pri personoj aŭ objektoj konataj. Ĝia uzado estas tia sama, kiel en la aliaj lingvoj. La personoj, kiuj ne komprenas la uzadon de la artikolo (ekzemple rusoj aŭ poloj, kiuj ne scias alian lingvon krom sia propra), povas en la unua tempo tute ne uzi la artikolon, ĉar ĝi estas oportuna, sed ne necesa. Anstataŭ la oni povas ankaŭ diri l (sed nur post prepozicio, kiu finiĝas per vokalo). Vortoj kunmetitaj estas kreataj per simpla kunligado de vortoj; oni prenas ordinare la purajn radikojn, sed, se la bonsoneco aŭ la klareco postulas, oni povas ankaŭ preni la tutan vorton, t. e. la radikon kune kun ĝia gramatika finiĝo. Ekzemploj: skribtablo aŭ skribotablo (= tablo, sur kiu oni skribas); internacia (= kiu estas inter diversaj nacioj); tutmonda (= de la tuta mondo); unutaga (= kiu daŭras unu tagon); unuataga (= kiu estas en la unua tago); vaporŝipo (= ŝipo, kiu sin movas per vaporo); matenmanĝi, tagmanĝi, vespermanĝi; abonpago (= pago por la abono).

7 17. Ĉiuj prepozicioj per si mem postulas ĉiam nur la nominativon. Se ni iam post propozicio uzas la akuzativon, la akuzativo tie dependas ne de la prepozicio, sed de aliaj kaŭzoj. Ekzemple: por esprimi direkton, ni aldonas al la vorto la finon n ; sekve: tie (= en tiu loko), tien (= al tiu loko); tiel same ni ankaŭ diras: la birdo flugis en la ĝardenon, sur la tablon, kaj la vortoj ĝardenon, tablon staras tie ĉi en akuzativo ne ĉar la prepozicioj en kaj sur tion ĉi postulas, sed nur ĉar ni volis esprimi direkton, t. e. montri, ke la birdo sin ne trovis antaŭe en la ĝardeno aŭ sur la tablo kaj tie flugis, sed ke ĝi de alia loko flugis al la ĝardeno, al la tablo (ni volas montri, ke la ĝardeno kaj tablo ne estis la loko de la flugado, sed nur la celo de la flugado); en tiaj okazoj ni uzus la finiĝon n tute egale, ĉu ia prepozicio starus aŭ ne. Morgaŭ mi veturos Parizon (aŭ en Parizon). Mi restos hodiaŭ dome. Jam estas tempo iri domen. Ni disiĝis kaj iris en diversajn flankojn: mi iris dekstren, kaj li iris maldekstren. Flanken, sinjoro! Mi konas neniun en tiu ĉi urbo. Mi neniel povas kompreni, kion vi parolas. Mi renkontis nek lin, nek lian fraton (aŭ mi ne renkontis lin, nek lian fraton). 18. Se ni bezonas uzi prepozicion kaj la senco ne montras al ni, kian prepozicion uzi, tiam ni povas uzi la komunan prepozicion je. Sed estas bone uzadi la vorton je kiel eble pli malofte. Anstataŭ la vorto je ni povas ankaŭ uzi akuzativon sen prepozicio. Mi ridas je lia naiveco (aŭ mi ridas pro lia naiveco, aŭ: mi ridas lian naivecon). Je la lasta fojo mi vidis lin ĉe vi (aŭ: la lastan fojon). Mi veturis du tagojn kaj unu nokton. Mi sopiras je mia perdita feliĉo (aŭ: mian perditan feliĉon). El la dirita regulo sekvas, ke se ni pri ia verbo ne scias, ĉu ĝi postulas post si la akuzativon (t. e. ĉu ĝi estas aktiva) aŭ ne, ni povas ĉiam uzi la akuzativon. Ekzemple, ni povas diri obei al la patro kaj obei la patron (anstataŭ obei je la patro ). Sed ni ne uzas la akuzativon tiam, kiam la klareco de la senco tion ĉi malpermesas; ekzemple: ni povas diri pardoni al la malamiko kaj pardoni la malamikon, sed ni devas diri ĉiam pardoni al la malamiko lian kulpon. 19. Ia, ial, iam, ie, iel, ies, io, iom, iu. La montritajn naŭ vortojn ni konsilas bone ellerni, ĉar el ili ĉiu povas jam fari al si grandan serion da aliaj pronomoj

8 ĈAPITRO 1. EKZERCOJ kaj adverboj. Se ni aldonas al ili la literon k, ni ricevas vortojn demandajn aŭ rilatajn: kia, kial, kiam, kie, kiel, kies, kio, kiom, kiu. Se ni aldonas la literon t, ni ricevas vortojn montrajn: tia, tial, tiam, tie, tiel, ties, tio, tiom, tiu. Aldonante la literon ĉ, ni ricevas vortojn komunajn: ĉia, ĉial, ĉiam, ĉie, ĉiel, ĉies, ĉio, ĉiom, ĉiu. Aldonante la prefikson nen, ni ricevas vortojn neajn: nenia, nenial, neniam, nenie, neniel, nenies, nenio, neniom, neniu. Aldonante al la vortoj montraj la vorton ĉi, ni ricevas montron pli proksiman; ekzemple: tiu (pli malproksima), tiu ĉi (aŭ ĉi tiu) (pli proksima); tie (malproksime), tie ĉi aŭ ĉi tie (proksime). Aldonante al la vortoj demandaj la vorton ajn, ni ricevas vortojn sendiferencajn: kia ajn, kial ajn, kiam ajn, kie ajn, kiel ajn, kies ajn, kio ajn, kiom ajn, kiu ajn. Ekster tio el la diritaj vortoj ni povas ankoraŭ fari aliajn vortojn, per helpo de gramatikaj finiĝoj kaj aliaj vortoj (sufiksoj); ekzemple: tiama, ĉiama, kioma, tiea, ĉi-tiea, tieulo, tiamulo k. t. p. (= kaj tiel plu). 20. Lia kolero longe daŭris. Li estas hodiaŭ en kolera humoro. Li koleras kaj insultas. Li fermis kolere la pordon. Lia filo mortis kaj estas nun malviva. La korpo estas morta, la animo estas senmorta. Li estas morte malsana, li ne vivos pli, ol unu tagon. Li parolas, kaj lia parolo fluas dolĉe kaj agrable. Ni faris la kontrakton ne skribe, sed parole. Li estas bona parolanto. Starante ekstere, li povis vidi nur la eksteran flankon de nia domo. Li loĝas ekster la urbo. La ekstero de tiu ĉi homo estas pli bona, ol lia interno. Li tuj faris, kion mi volis, kaj mi dankis lin por la tuja plenumo de mia deziro. Kia granda brulo! kio brulas? Ligno estas bona brula materialo. La fera bastono, kiu kuŝis en la forno, estas nun brule varmega. Ĉu li donis al vi jesan respondon aŭ nean? Li eliris el la dormoĉambro kaj eniris en la manĝoĉambron. La birdo ne forflugis: ĝi nur deflugis de la arbo, alflugis al la domo kaj surflugis sur la tegmenton. Por ĉiu aĉetita funto da teo tiu ĉi komercisto aldonas senpage funton da sukero. Lernolibron oni devas ne traleĝi, sed tralerni. Li portas rozokoloran superveston kaj teleroforman ĉapelon. En mia skribotablo sin trovas kvar tirkestoj. Liaj lipharoj estas pli grizaj, ol liaj vangharoj.

9 21. Teatramanto ofte vizitas la teatron kaj ricevas baldaŭ teatrajn manierojn. Kiu okupas sin je meĥaniko, estas meĥanikisto, kaj kiu okupas sin je ĥemio, estas ĥemiisto. Diplomatiiston oni povas ankaŭ nomi diplomato, sed fizikiston oni ne povas nomi fiziko, ĉar fiziko estas la nomo de la scienco mem. La fotografisto fotografis min, kaj mi sendis mian fotografaĵon al mia patro. Glaso de vino estas glaso, en kiu antaŭe sin trovis vino, aŭ kiun oni uzas por vino; glaso da vino estas glaso plena je vino. Alportu al mi metron da nigra drapo (Metro de drapo signifus metron, kiu kuŝis sur drapo, aŭ kiu estas uzata por drapo). Mi aĉetis dekon da ovoj. Tiu ĉi rivero havas ducent kilometrojn da longo. Sur la bordo de la maro staris amaso da homoj. Multaj birdoj flugas en la aŭtuno en pli varmajn landojn. Sur la arbo sin trovis multe (aŭ multo) da birdoj. Kelkaj homoj sentas sin la plej feliĉaj, kiam ili vidas la suferojn de siaj najbaroj. En la ĉambro sidis nur kelke da homoj. Da post ia vorto montras, ke tiu ĉi vorto havas signifon de mezuro. 22. Mia frato ne estas granda, sed li ne estas ankaŭ malgranda: li estas de meza kresko. Li estas tiel dika, ke li ne povas trairi tra nia mallarĝa pordo. Haro estas tre maldika. La nokto estis tiel malluma, ke ni nenion povis vidi eĉ antaŭ nia nazo. Tiu ĉi malfreŝa pano estas malmola, kiel ŝtono. Malbonaj infanoj amas turmenti bestojn. Li sentis sin tiel malfeliĉa, ke li malbenis la tagon, en kiu li estis naskita. Mi forte malestimas tiun ĉi malnoblan homon. La fenestro longe estis nefermita; mi ĝin fermis, sed mia frato tuj ĝin denove malfermis. Rekta vojo estas pli mallonga, ol kurba. La tablo staras malrekte kaj kredeble baldaŭ renversiĝos. Li staras supre sur la monto kaj rigardas malsupren sur la kampon. Malamiko venis en nian landon. Oni tiel malhelpis al mi, ke mi malbonigis mian tutan laboron. La edzino de mia patro estas mia patrino kaj la avino de miaj infanoj. Sur la korto staras koko kun tri kokinoj. Mia fratino estas tre bela knabino. Mia onklino estas bona virino. Mi vidis vian avinon kun ŝiaj kvar nepinoj kaj kun mia nevino. Lia duonpatrino estas mia bofratino. Mi havas bovon kaj bovinon. La juna vidvino fariĝis denove fianĉino.

10 ĈAPITRO 1. EKZERCOJ 23. La tranĉilo estis tiel malakra, ke mi ne povis tranĉi per ĝi la viandon kaj mi devis uzi mian poŝan tranĉilon. Ĉu vi havas korktirilon, por malŝtopi la botelon? Mi volis ŝlosi la pordon, sed mi perdis la ŝlosilon. Ŝi kombas al si la harojn per arĝenta kombilo. En somero ni veturas per diversaj veturiloj, kaj en vintro ni veturas per glitveturilo. Hodiaŭ estas bela frosta vetero, tial mi prenos miajn glitilojn kaj iros gliti. Per hakilo ni hakas, per segilo ni segas, per fosilo ni fosas, per kudrilo ni kudras, per tondilo ni tondas, per sonorilo ni sonoras, per fajfilo ni fajfas. Mia skribilaro konsistas el inkujo, sablujo, kelke da plumoj, krajono kaj inksorbilo. Oni metis antaŭ mi manĝilaron, kiu konsistis el telero, kulero, tranĉilo, forko, glaseto por brando, glaso por vino kaj telertuketo. En varmega tago mi amas promeni en arbaro. Nia lando venkos, ĉar nia militistaro estas granda kaj brava. Sur kruta ŝtuparo li levis sin al la tegmento de la domo. Mi ne scias la lingvon hispanan, sed per helpo de vortaro hispana-germana mi tamen komprenis iom vian leteron. Sur tiuj ĉi vastaj kaj herboriĉaj kampoj paŝtas sin grandaj brutaroj, precipe aroj da bellanaj ŝafoj. 24. Vi parolas sensencaĵon, mia amiko. Mi trinkis teon kun kuko kaj konfitaĵo. Akvo estas fluidaĵo. Mi ne volis trinki la vinon, ĉar ĝi enhavis en si ian suspektan malklaraĵon. Sur la tablo staris diversaj sukeraĵoj. En tiuj ĉi boteletoj sin trovas diversaj acidoj: vinagro, sulfuracido, azotacido kaj aliaj. Via vino estas nur ia abomena acidaĵo. La acideco de tiu ĉi vinagro estas tre malforta. Mi manĝis bongustan ovaĵon. Tiu ĉi granda altaĵo ne estas natura monto. La alteco de tiu monto ne estas tre granda. Kiam mi ien veturas, mi neniam prenas kun mi multon da pakaĵo. Ĉemizojn, kolumojn, manumojn kaj ceterajn similajn objektojn ni nomas tolaĵo, kvankam ili ne ĉiam estas faritaj el tolo. Glaciaĵo estas dolĉa glaciigila frandaĵo. La riĉeco de tiu ĉi homo estas granda, sed lia malsaĝeco estas ankoraŭ pli granda. Li amas tiun ĉi knabinon pro ŝia beleco kaj boneco. Lia heroeco tre plaĉis al mi. La tuta supraĵo de la lago estis kovrita per naĝantaj folioj kaj diversaj aliaj kreskaĵoj. Mi vivas kun li en granda amikeco.

11 25. Patro kaj patrino kune estas nomataj gepatroj. Petro, Anno kaj Elizabeto estas miaj gefratoj. Gesinjoroj N. hodiaŭ vespere venos al ni. Mi gratulis telegrafe la junajn geedzojn. La gefianĉoj staris apud la altaro. La patro de mia edzino estas mia bopatro, mi estas lia bofilo, kaj mia patro estas la bopatro de mia edzino. Ĉiuj parenooj de mia edzino estas miaj boparencoj, sekve ŝia frato estas mia bofrato, ŝia fratino estas mia bofratino; mia frato kaj fratino (gefratoj) estas la bogefratoj de mia edzino. La edzino de mia nevo kaj la nevino de mia edzino estas miaj bonevinoj. Virino, kiu kuracas, estas kuracistino; edzino de kuracisto estas kuracistedzino. La doktoredzino A. vizitis hodiaŭ la gedoktorojn P. Li ne estas lavisto, li estas lavistinedzo. La filoj, nepoj kaj pranepoj de reĝo estas reĝidoj. La hebreoj estas Izraelidoj, ĉar ili devenas de Izraelo. Ĉevalido estas nematura ĉevalo, kokido nematura koko, bovido nematura bovo, birdido nematura birdo. 26. La ŝipanoj devas obei la ŝipestron. Ĉiuj loĝantoj de regno estas regnanoj. Urbanoj estas ordinare pli ruzaj, ol vilaĝanoj. La regnestro de nia lando estas bona kaj saĝa reĝo. La Parizanoj estas gajaj homoj. Nia provincestro estas severa, sed justa. Nia urbo havas bonajn policanojn, sed ne sufiĉe energian policestron. Luteranoj kaj Kalvinanoj estas kristanoj. Germanoj kaj francoj, kiuj loĝas en Rusujo, estas Rusujauoj, kvankam ili ne estas rusoj. Li estas nelerta kaj naiva provincano. La loĝantoj de unu regno estas samregnanoj, la loĝantoj de unu urbo estas samurbanoj, la konfesantoj de unu religio estas samreligianoj. Nia regimentestro estas por siaj soldatoj kiel bona patro. La botisto faras botojn kaj ŝuojn. La lignisto vendas lignon, kaj la lignaĵisto faras tablojn, seĝojn kaj aliajn lignajn objektojn. Ŝteliston neniu lasas en sian domon. La kuraĝa maristo dronis en la maro. Verkisto verkas librojn, kaj skribisto simple transskribas paperojn. Ni havas diversajn servantojn: kuiriston, ĉambristinon, infanistinon kaj veturigiston. La riĉulo havas multe da mono. Malsaĝulon ĉiu batas. Timulo timas eĉ sian propran ombron. Li estas mensogisto kaj malnoblulo. Preĝu al la Sankta Virgulino.

12 ĈAPITRO 1. EKZERCOJ 27. Mi aĉetis por la infanoj tableton kaj kelke da seĝetoj. En nia lando sin ne trovas montoj, sed nur montetoj. Tuj post la hejto la forno estis varmega, post unu horo ĝi estis jam nur varma, post du horoj ĝi estis nur iom varmeta, kaj post tri horoj ĝi estis jam tute malvarma. En somero ni trovas malvarmeton en densaj arbaroj. Li sidas apud la tablo kaj dormetas. Mallarĝa vojeto kondukas tra tiu ĉi kampo al nia domo. Sur lia vizaĝo mi vidis ĝojan rideton. Kun bruo oni malfermis la pordegon, kaj la kaleŝo enveluris en la korton. Tio ĉi estis jam ne simpla pluvo, sed pluvego. Grandega hundo metis sur min sian antaŭan piedegon, kaj mi de teruro ne sciis, kion fari. Antaŭ nia militistaro staris granda serio da pafilegoj. Johanon, Nikolaon, Erneston, Vilhelmon, Marion, Klaron kaj Sofion iliaj gepatroj nomas Johanĉjo (aŭ Joĉjo), Nikolĉjo (aŭ Nikoĉjo aŭ Nikĉjo aŭ Niĉjo); Erneĉjo (aŭ Erĉjo), Vilhelĉjo (aŭ Vilheĉjo aŭ Vilĉjo aŭ Viĉjo), Manjo (aŭ Marinjo), Klanjo kaj Sonjo (aŭ Sofinjo). 28. En la kota vetero mia vesto forte malpuriĝis; tial mi prenis broson kaj purigis la veston. Li paliĝis de timo kaj poste li ruĝiĝis de honto. Li fianĉiĝis kun fraŭlino Berto; post tri monatoj estos la edziĝo; la edziĝa soleno estos en la nova preĝejo, kaj la edziĝa festo estos en la domo de liaj estontaj bogepatroj. Tiu ĉi maljunulo tute malsaĝiĝis kaj infaniĝis. Post infekta malsano oni ofte bruligas la vestojn de la malsanulo. Forigu vian fraton, ĉar li malhelpas al ni. Ŝi edziniĝis kun sia kuzo, kvankam ŝiaj gepatroj volis ŝin edzinigi kun alia persono. En la printempo la glacio kaj la neĝo fluidiĝas Venigu la kuraciston, ĉar mi estas malsana. Li venigis al si el Berlino multajn librojn. Mia onklo ne mortis per natura morto, sed li tamen ne mortigis sin mem kaj ankaŭ estis mortigita de neniu; unu tagon, promenante apud la reloj de fervojo, li falis sub la radojn de veturanta vagonaro kaj mortiĝis. Mi ne pendigis mian ĉapon sur tiu ĉi arbeto; sed la vento forblovis de mia kapo la ĉapon, kaj ĝi, flugante, pendiĝis sur la branĉoj de la arbeto. Sidigu vin (aŭ sidiĝu), sinjoro! La junulo aliĝis al nia militistaro kaj kuraĝe batalis kune kun ni kontraŭ niaj malamikoj. 29. En la daŭro de kelke da minutoj mi aŭdis du pafojn. La pafado daŭris tre longe. Mi eksaltis de surprizo. Mi saltas tre lerte. Mi saltadis

la tutan tagon de loko al loko. Lia hieraŭa parolo estis tre bela, sed la tro multa parolado lacigas lin. Kiam vi ekparolis, ni atendis aŭdi ion novan, sed baldaŭ ni vidis, ke ni trompiĝis. Li kantas tre belan kanton. La kantado estas agrabla okupo. La diamanto havas belan brilon. Du ekbriloj de fulmo trakuris tra la malluma ĉielo. La domo, en kiu oni lernas, estas lernejo, kaj la domo, en kiu oni preĝas, estas preĝejo. La kuiristo sidas en la kuirejo. La kuracisto konsilis al mi iri en ŝvitbanejon. Magazeno, en kiu oni vendas cigarojn, aŭ ĉambro, en kiu oni tenas cigarojn, estas cigarejo; skatoleto aŭ alia objekto, en kiu oni tenas cigarojn, estas cigarujo; tubeto, en kiun oni metas cigaron, kiam oni ĝin fumas, estas cigaringo. Skatolo, en kiu oni tenas plumojn, estas plumujo, kaj bastoneto, sur kiu oni tenas plumon por skribado, estas plumingo. En la kandelingo sidis brulanta kandelo. En la poŝo de mia pantalono mi portas monujon, kaj en la poŝo de mia surtuto mi portas paperujon; pli grandan paperujon mi portas sub la brako. La rusoj loĝas en Rusujo kaj la germanoj en Germanujo. 13 30. Ŝtalo estas fleksebla, sed fero ne estas fleksebla. Vitro estas rompebla kaj travidebla. Ne ĉiu kreskaĵo estas manĝebla. Via parolo estas tute nekomprenebla kaj viaj leteroj estas ĉiam skribitaj tute nelegeble. Rakontu al mi vian malfeliĉon, ĉar eble mi povos helpi al vi. Li rakontis al mi historion tute ne kredeblan. Ĉu vi amas vian patron? Kia demando! kompreneble, ke mi lin amas. Mi kredeble ne povos veni al vi hodiaŭ, ĉar mi pensas, ke mi mem havos hodiaŭ gastojn. Li estas homo ne kredinda. Via ago estas tre laŭdinda. Tiu ĉi grava tago restos por mi ĉiam memorinda. Lia edzino estas tre laborema kaj ŝparema, sed ŝi estas ankaŭ tre babilema kaj kriema. Li estas tre ekkolerema kaj ekscitiĝas ofte ĉe la plej malgranda bagatelo; tamen li estas tre pardonema, li ne portas longe la koleron kaj li tute ne estas venĝema. Li estas tre kredema: eĉ la plej nekredeblajn aferojn, kiujn rakontas al li la plej nekredindaj homoj, li tuj kredas. Centimo, pfenigo kaj kopeko estas moneroj. Sablero enfalis en mian okulon. Li estas tre purema, kaj eĉ unu polveron vi ne trovos sur lia vesto. Unu fajrero estas sufiĉa, por eksplodigi pulvon. 31. Ni ĉiuj kunvenis, por priparoli tre gravan aferon; sed ni ne povis atingi ian rezultaton, kaj ni disiris. Malfeliĉo ofte kunigas la homojn, kaj feliĉo ofte

14 ĈAPITRO 1. EKZERCOJ disigas ilin. Mi disŝiris la leteron kaj disĵetis ĝiajn pecetojn en ĉiujn angulojn de la ĉambro. Li donis al mi monon, sed mi ĝin tuj redonis al li. Mi foriras, sed atendu min, ĉar mi baldaŭ revenos. La suno rebrilas en la klara akvo de la rivero. Mi diris al la reĝo: via reĝa moŝto, pardonu min! El la tri leteroj unu estis adresita: al Lia Episkopa Moŝto. Sinjoro N.; la dua: al Lia Grafa Moŝto, Sinjoro P.; la tria: al Lia Moŝto, Sinjoro D. La sufikso um ne havas difinitan signifon, kaj tial la (tre malmultajn) vortojn kun um oni devas lerni, kiel simplajn vortojn. Ekzemple: plenumi, kolumo, manumo. Mi volonte plenumis lian deziron. En malbona vetero oni povas facile malvarmumi. Sano, sana, sane, sani, sanu, saniga, saneco, sanilo, sanigi, saniĝi, sanejo, sanisto, sanulo, malsano, malsana, malsane, malsani, malsanulo, malsaniga, malsaniĝi, malsaneta, malsanema, malsanulejo, malsanulisto, malsanero, malsaneraro, sanigebla, sanigisto, sanigilo, sanilo, resanigi, resaniĝanto, sanigilejo, sanigejo, malsanemulo, sanilaro, malsanaro, malsanulido, nesana, malsanado, sanilaĵo, malsaneco, malsanemeco, saniginda, sanilujo, sanigilujo, remalsano, remalsaniĝo, malsanulino, sanigista, sanigilista, sanilista, malsanulista k. t. p.

Ĉapitro 2 Fabeloj kaj Legendoj 2.1 La novaj vestoj de la reĝo (El ANDERSEN.) Antaŭ multaj jaroj vivis unu reĝo, kiu tiel amis belajn novajn vestojn, ke li elspezadis sian tutan monon, por nur esti ĉiam bele ornamita. Li ne zorgadis pri siaj soldatoj, nek pri teatro kaj ĉaso, esceptinte nur se ili donadis al li okazon montri siajn novajn vestojn. Por ĉiu horo de la tago li havis apartan surtuton, kaj kiel pri ĉiu alia reĝo oni ordinare diras: li estas en la konsilanejo, oni tie ĉi ĉiam diradis: la reĝo estas en la vestejo. En la granda urbo, en kiu li loĝis, estis tre gaje; ĉiun tagon tien venadis multaj fremduloj. Unu tagon venis ankaŭ du trompantoj, kiuj diris, ke ili estas teksistoj kaj teksas la plej belan ŝtofon, kiun oni nur povas al si prezenti; ke ne sole la koloroj kaj desegnoj de tiu ĉi ŝtofo estas eksterordinare belaj, sed la vestoj, kiujn oni preparas el tiu ĉi ŝtofo, havas la mirindan econ, ke al ĉiu, kiu ne taŭgas por sia ofico aŭ estas tro malsaĝa, ili restas nevideblaj. Tio ĉi estas ja bonegaj vestoj! pensis la reĝo; havante tian surtuton, mi ja povus sciiĝi, kiu en mia regno ne taŭgas por la ofico, kiun li havas; mi povus diferencigi la saĝajn de la malsaĝaj! Jes, la ŝtofo devas tuj esti teksita por mi! Kaj li donis al la ambaŭ trompantoj grandan sumon da mono antaŭe, por ke ili komencu sian laboron. Ili starigis du teksilojn, faris mienojn kvazaŭ ili laboras, sed havis nenion sur la teksiloj. Tamen en la postuloj ili estis tre fervoraj kaj postuladis la plej delikatan silkon kaj la plej bonan oron. Tion ĉi ili metadis en siajn proprajn poŝojn kaj laboradis super la malplenaj teksiloj, kaj eĉ ĝis profunda nokto. Mi volus scii, kiom de la ŝtofo ili jam pretigis! ekpensis la reĝo, sed kaptis lin kelka timo ĉe la penso, ke tiu, kiu estas malsaĝa aŭ ne bone taŭgas por sia ofico, ne povas vidi la ŝtofon. Li estis kvankam konvinkita, ke li pro si 15

16 ĈAPITRO 2. FABELOJ KAJ LEGENDOJ ne devas timi, tamen li preferis antaŭe sendi alian personon, por vidi, kiel la afero staras. Ĉiuj homoj en la tuta urbo sciis, kian mirindan forton la ŝtofo havas, kaj ĉiu kun senpacienco jam volis vidi, kiel malsaĝa lia najbaro estas. Mi sendos al la teksistoj mian maljunan honestan ministron! pensis la reĝo, li la plej bone vidos, kiel la ŝtofo elrigardas, ĉar li estas homo saĝa kaj neniu pli bone taŭgas por sia ofico, ol li! Tiel la maljuna bonkora ministro iris en la salonon, en kiu la ambaŭ trompantoj sidis antaŭ la malplenaj teksiloj kaj laboris. Dio, helpu al mi! ekpensis la maljuna ministro, larĝe malfermante la okulojn, mi nenion povas vidi! Sed li tion ĉi ne eldiris. La ambaŭ trompantoj petis lin alveni pli proksime kaj demandis, ĉu ĝi ne estas bela desegno kaj belegaj koloroj. Ĉe tio ĉi ili montris la malplenan teksilon, kaj la malfeliĉa ministro uzis ĉiujn fortojn por malfermi bone la okulojn, sed li nenion povis vidi, ĉar nenio estis. Mia Dio! li pensis, ĉu mi estas malsaĝa? tion ĉi mi neniam supozis kaj tion ĉi neniu devas sciiĝi! Ĉu mi ne taŭgas por mia ofico? Ne, neniel mi povas rakonti, ke mi ne vidas la teksaĵon! Nu, vi ja nenion diras! rimarkis unu el la teksantoj. Ho, ĝi estas bonega, tre ĉarma! diris la maljuna ministro kaj rigardis tra siaj okulvitroj. Tiu ĉi desegno kaj tiuj ĉi koloroj! Jes, mi raportos al la reĝo, ke ĝi tre al mi plaĉas! Tre agrable al ni! diris la ambaŭ teksistoj kaj nomis la kolorojn kaj komprenigis la neordinaran desegnon. La maljuna ministro atente aŭskultis, por povi diri tion saman, kiam li revenos al la reĝo; kaj tiel li ankaŭ faris. Nun la trompantoj postulis pli da mono, pli da silko kaj oro, kion ili ĉiam ankoraŭ bezonis por la teksaĵo. Ili ĉion metis en sian propran poŝon, en la teksilon ne venis eĉ unu fadeno, sed ili, kiel antaŭe, daŭrigadis labori super la malplenaj teksiloj. La reĝo baldaŭ denove sendis alian bonkoran oficiston, por revidi, kiel iras la teksado kaj ĉu la ŝtofo baldaŭ estos preta. Estis kun li tiel same, kiel kun la ministro, li rigardadis kaj rigardadis, sed ĉar krom la malplena teksilo nenio estis, tial li ankaŭ nenion povis vidi. Ne vere, ĝi estas bela peco da ŝtofo? diris la trompantoj kaj montris kaj klarigis la belan desegnon, kiu tute ne ekzistis. Malsaĝa mi ja ne estas! pensis la sinjoro, tial sekve mi ne taŭgas por mia bona ofico. Tio ĉi estas stranga, sed almenaŭ oni ne devas tion ĉi lasi rimarki! Tiel li laŭdis la ŝtofon, kiun li ne vidis, kaj certigis ilin pri sia ĝojo pro la belaj koloroj kaj la bonega desegno. Jes, ĝi estas rava! li diris al la reĝo. Ĉiuj homoj en la urbo parolis nur pri la belega ŝtofo.

2.1. LA NOVAJ VESTOJ DE LA REĜO 17 Nun la reĝo mem volis ĝin vidi, dum ĝi estas ankoraŭ sur la teksiloj. Kun tuta amaso da elektitaj homoj, inter kiuj sin trovis ankaŭ la ambaŭ maljunaj honestaj oficistoj, kiuj estis tie antaŭe, li iris al la ruzaj trompantoj, kiuj nun teksis per ĉiuj fortoj, sed sen fadenoj. Nu, ĉu tio ĉi ne estas efektive belega? diris ambaŭ honestaj oficistoj. Via Reĝa Moŝto nur admiru, kia desegno, kiaj koloroj! kaj ĉe tio ĉi ili montris sur la malplenan teksilon, ĉar ili pensis, ke la aliaj kredeble vidas la ŝtofon. Kio tio ĉi estas! pensis la reĝo, mi ja nenion vidas! Tio ĉi estas ja terura! Ĉu mi estas malsaĝa? ĉu mi ne taŭgas kiel reĝo? tio ĉi estus la plej terura, kio povus al mi okazi. Ho, ĝi estas tre bela, diris tiam la reĝo laŭte, ĝi havas mian plej altan aprobon! Kaj li balancis kontente la kapon kaj observadis la malplenan teksilon; li ne volis konfesi, ke li nenion vidas. La tuta sekvantaro, kiun li havis kun si, rigardadis kaj rigardadis, sed nenion pli rimarkis, ol ĉiuj aliaj; tamen ili ĉiam ripetadis post la reĝo: ho, ĝi ja estas tre bela! Kaj ili konsilis al li porti tiujn ĉi belegajn vestojn el tiu ĉi belega materialo la unuan fojon ĉe la solena irado, kiu estis atendata. Rava, belega, mirinda! ripetadis ĉiuj unu post la alia kaj ĉiuj estis tre ĝojaj. La reĝo donacis al la ambaŭ trompantoj kavaliran krucon kaj la titolon de sekretaj teksistoj de la kortego. La tutan nokton antaŭ la tago de la parado la trompantoj pasigis maldorme kaj ekbruligis pli ol dekses kandelojn. Ĉiuj povis vidi, kiel okupitaj ili estis je la pretigado de la novaj vestoj de la reĝo. Ili faris mienon, kvazaŭ ili prenas la ŝtofon de la teksiloj, tranĉadis per grandaj tondiloj en la aero, kudradis per kudriloj sen fadenoj kaj fine diris: nun la vestoj estas pretaj! La reĝo mem venis al ili kun siaj plej eminentaj korteganoj, kaj ambaŭ trompantoj levis unu manon supren, kvazaŭ ili ion tenus, kaj diris: Vidu, jen estas la pantalono! jen estas la surtuto! jen la mantelo! kaj tiel plu. Ĝi estas tiel malpeza, kiel araneaĵo! oni povus pensi, ke oni nenion portas sur la korpo, sed tio ĉi estas ja la plej grava eco! Jes! diris ĉiuj korteganoj, sed nenion povis vidi, ĉar nenio estis. Via Reĝa Moŝto nun volu plej afable demeti Viajn plej altajn vestojn, diris la trompantoj, kaj ni al Via Reĝa Moŝto tie ĉi antaŭ la spegulo vestos la novajn. La reĝo demetis siajn vestojn, kaj la trompantoj faris, kvazaŭ ili vestas al li ĉiun pecon de la novaj vestoj, kiuj kvazaŭ estis pretigitaj; kaj ili prenis lin per la kokso kaj faris kvazaŭ ili ion alligas tio ĉi devis esti la trenaĵo de la vesto kaj la reĝo sin turnadis kaj returnadis antaŭ la spegulo. Kiel belege ili elrigardas, kiel bonege ili sidas! ĉiuj kriis. Kia desegno, kiaj koloroj! ĝi estas vesto de granda indo! Sur la strato oni staras kun la baldakeno, kiun oni portos super Via Reĝa Moŝto en la parada irado! raportis la ĉefa ceremoniestro.

18 ĈAPITRO 2. FABELOJ KAJ LEGENDOJ Nu, mi estas en ordo! diris la reĝo. Ĉu ĝi ne bone sidas? Kaj ankoraŭ unu fojon li turnis sin antaŭ la spegulo, ĉar li volis montri, ke li kvazaŭ bone observas sian ornamon. La ĉambelanoj, kiuj devis porti la trenaĵon de la vesto, eltiris siajn manojn al la planko, kvazaŭ ili levas la trenaĵon. Ili iris kaj tenis la manojn eltirite en la aero; ili ne devis lasi rimarki, ke ili nenion vidas. Tiel la reĝo iris en parada marŝo sub la belega baldakeno, kaj ĉiuj homoj sur la stratoj kaj en la fenestroj kriis: Ho, ĉielo, kiel senkomparaj estas la novaj vestoj de la reĝo! Kian belegan trenaĵon li havas al la surtuto! kiel bonege ĉio sidas! Neniu volis lasi rimarki, ke li nenion vidas, ĉar alie li ja ne taŭgus por sia ofico aŭ estus terure malsaĝa. Nenia el la vestoj de la reĝo ĝis nun havis tian sukceson. Sed li ja estas tute ne vestita! subite ekkriis unu malgranda infano. Ho ĉielo, aŭdu la voĉon de la senkulpeco! diris la patro; kaj unu a! la alia murmuretis, kion la infano diris. Li estas tute ne vestita; tie staras malgranda infano, kiu diras, ke li tute ne estas vestita! Li ja tute ne estas vestita! kriis fine la tuta popolo. Tio ĉi pikis la reĝon, ĉar al li jam mem ŝajnis, ke la popolo estas prava; sed li pensis: nun nenio helpos, oni devas nur kuraĝe resti ĉe sia opinio! Li prenis teniĝon ankoraŭ pli fieran, kaj la ĉambelanoj iris kaj portis la trenaĵon, kiu tute ne ekzistis.

2.2. ALEKSANDRO MACEDONA 19 2.2 Aleksandro Macedona Orienta historia legendo el V. JABEC. Granda reĝo ekregis en Grekujo; Aleksandro Macedona li estis nomata. Li venkis popolojn kaj regnojn. Kaj liaj pensoj alte leviĝis super la nubojn kaj flugadis kiel per aglaj flugiloj tiel alte sub la ĉielo, ke li el tie ekvidis, ke la tero estas en la oceano, kiel ekzemple naĝanta pomo en vazo da akvo. Unufoje Aleksandro ekvolis iri Afrikon, kie troviĝas la oro kaj kie regas virinoj, kiuj ankaŭ batalas kun siaj malamikoj. Li kolektis siajn maljunulojn kaj ilin demandis: Per kia maniero oni povas veni en la landon de oro? Vi ne povas transiri en tiun landon, respondis la maljunuloj, ĉar mallumaj montegaroj baras la vojon. Unu fojon mi decidis, kaj mian vorton mi ne ŝanĝos, kolere respondis la reĝo; mi devas tie esti, tial donu al mi konsilon. Se vi neŝanĝeble decidis iri tien, respondis la maljunuloj, ordonu al viaj servantoj alkonduki azenojn de Libujo, por kiuj ne ekzistas mallumo, kaj ili prenu ankaŭ tre longajn ŝnurojn kaj alligu ilian unu finon al via palaco; veturu, ho reĝo, kun via militistaro sur la azenoj tiun lokon kaj tenu la ŝnurojn en la manoj: tiam, se vi ne trovos la deziritan lokon, vi povos per la helpo de la ŝnuroj veni returne al via reĝa palaco. Tio ĉi plaĉis al Aleksandro. Li prenis siajn militistojn, kiuj tenis la ŝnurojn en la manoj, kaj ili forveturis al la lando de oro, por batali kun la tie regantaj virinoj. Kiam li alvenis al tiu lando, la virinoj eliris al li kaj sin turnis al li kun la sekvanta parolo: Se via honoro estas al vi kara, ne tuŝu nin; ĉar se vi nin venkos, la popoloj diros, ke nur virinojn vi venkis, kaj se vi estos venkita, oni diros ke virino vin mortigis! Aleksandro lasis sian paroladon pri batalo kaj petis de ili panon. La virinoj alportis al li oran tablon, sur kiu kuŝis ora pano. Ĉu mi satiĝos de ora pano? demandis Aleksandro, tion ĉi vidinte. Se vi deziras panon, kial vi venis al ni? respondis la virinoj; ĉu en via lando mankas pano, ke vi tiel malproksime venis ĝin serĉi? Aleksandro ekhontis kaj eliris el la urbo, surskribinte sur videblaj lokoj la sekvantan frazon: Mi, Aleksandro, estis malsaĝulo en la daŭro de mia tuta vivo ĝis la tempo, kiam la Afrikaj virinoj instruis al mi saĝon kaj prudenton. Kaj li reiris kun sia militistaro al sia lando. En la vojo li sidiĝis manĝeti sur la bordo de ia rivero, kaj lavetante salan fiŝon en la akvo de la rivero, li eksentis tre agrablan odoron.

20 ĈAPITRO 2. FABELOJ KAJ LEGENDOJ Tiu ĉi rivero sendube elvenas el la paradizo, diris Aleksandro. Ne longe pensante, Aleksandro ekiris laŭ tiu ĉi rivero ĝis li venis al la pordoj de ia palaco, kiu estis, kompreneble, la paradizo. Malfermu al mi la pordon! li ekkriis. Tio ĉi estas la pordo de la domo de Dio, respondis al li voĉo el interne; nur sanktuloj havas la rajton enveni tien ĉi! Konfesu mian reĝan majeston, ekkriis Aleksandro, kaj donacu al mi ion, ĉar mi estas reĝo! Apenaŭ li finis siajn vortojn, jen ia mano donas al li homan kapon, li ĝin prenis kaj reiris al sia lando. Alveninte hejmen, li ekvolis scii la pezon de la donacita kapo, metis ĝin sur la teleron de pesilo, kaj la telero malleviĝis ĝis la tero. Sur la duan teleron li metis milojn da pecoj da arĝento kaj oro por ĝin mallevi, sed vane: li ne povis; la tuta arĝento kun la oro ne pezis tiom, kiom la kapo. Kion ĝi signifas? demandis Aleksandro la saĝulojn. Ĝi estas tial, respondis la saĝuloj, ĉar en la kapo sin trovas homa okulo, kiu neniam satiĝas je arĝento kaj oro. Kion do fari en tia okazo? demandis Aleksandro. Ŝutu iom da tera polvo sur la okulon, tiam ĝi nenion vidos kaj kompreneble nenion deziros. Kiam tiu ĉi konsilo estis plenumita, la telero, sur kiu kuŝis la kapo, tuj leviĝis rapide supren. Nun mi vidas, diris Aleksandro, ke la saĝuloj havas prudenton ne homan, sed Dian! Tradukis N. KUŜNIR.