Leiarskap og tilsyn i Indremisjonsforbundet Utkast til dokument om leiarskap og tilsyn i ImF Generalsekretær Karl Johan Hallaråker

Transkript

1 Indremisjonsforbundet Forbundsstyret Til ImFs generalforsamling 2007 Leiarskap og tilsyn i Indremisjonsforbundet Utkast til dokument om leiarskap og tilsyn i ImF Generalsekretær Karl Johan Hallaråker Forord Når får vi åndeleg leiarskap på plass i indremisjonen og bedehuset? Mange utolmodige spørsmål har vore stilt om det temaet dei seinare åra. Vi har hatt ein lang prosess. Eigentleg vil eit slikt arbeid aldri bli ferdig. Det skal vera noko kontinuerleg over det. Kvart åndeleg fellesskap i foreining eller forsamling må stadig vera oppteken av å ha ein god struktur som er tenleg i ei kvar tid. Men viktigare enn formelle strukturar er det åndelege innhaldet i fellesskapa og relasjonane imellom. Det høyrer med til eit godt åndeleg leiarskap å ha slike spørsmål i tanken. Samtidig som ein må vera open for fleksibilitet og variasjonar, er det viktig i eit fellesskap (som ImF familien) at det både er kontinuitet og attkjenning av sentrale element også i spørsmål som gjeld tilrettelegging av åndeleg leiarskap. Fullstendig individualisme er dårlege løysingar. Dokumentet som nå blir lagt fram, vil Hyrderådet og Forbundsstyret ta endeleg stilling til etter GF. Hyrderådet og Forbundsstyret har til nå berre hatt ein kortare samtale om dokumentet. Difor er det viktig at vi i samtalen i GF får konstruktive tilbakemeldingar som kan vurderast før dokumentet blir gjort ferdig. Vi inviterer til samtale. Send gjerne dine merknader til generalsekretæren si e-postadresse - kj.hallaraker@imf.no Sluttdokumentet blir rettleiande mal som vi vil be krinsar og lokalplan ha som substans i sitt konkrete opplegg. Dokumentet er ikkje meint som ei fast og rigid ordning som alle skal følgja detaljert i si konkrete utforming. Det som vi kallar forbundslinja er samling om og lojalitet mot indremisjonen si læreforankring i Lov for ImF og lojalitet mot samlande vedtak på Forbundsplanet som har fått oppslutning i rådsmøtet. Brot på lojalitet er om ein heilt på eiga hand bryt ut, utan å ta opp spørsmåla til ny organisasjonsmessig drøfting. I Bibelteologiske refleksjonar 1. Kva er eigentleg godt leiarskap? Svaret er naturleg nok avhengig av kva samanheng leiarskapet skal utøvast i og om vekta ligg på menneskelege kvalitetar eller det er spørsmål om åndeleg leiarskap av meir spesifikk art. Eit kort svar kan vera dette: Godt leiarskap er eit leiarskap som fungerer godt for dei menneske det gjeld og som representerer fellesskapet på ein god måte. Eit godt leiarskap er eit leiarskap som fellesskapet identifiserer seg med og som ein har tillit til. Samtidig skal vi ha med det momentet at det kan skje at det er leiarskapet som har forankring i Ordet, medan fleirtalet i forsamlinga derimot vik av frå sanninga. Jfr. Tim.4:1ff Difor må haldninga alltid

2 vera slik at Ordet har forkjørsrett. Eit rett kristent leiarskap lyder overhyrdingen si røyst. 1Pet. 5.1ff Eit godt åndeleg leiarskap er i følgje NT eit leiarskap som i truskap mot Ordet har fokus på utrustning til personleg vekst og til teneste! Ef.4:11ff Åndeleg leiarskap må alltid ha eit dobbelt sikte leiarskap og å rusta fram nytt leiarskap i forsamlinga og ikkje minst med tanke på neste generasjon. 2. Kva er åndeleg leiarskap og kvifor fokus på åndeleg leiarskap i dag? Når vi nå skal svara på dette spørsmålet, er det naturleg å ta utgangspunkt i ImF sine røter. Korleis våre fedrar tenkte om dette spørsmålet som andre spørsmål er nyttig både for å syna respekt for røtene, og å yta dei rettferd når vi skal staka ut naturleg kurs i dag. Når vi skal sjå på røtene, er det viktig å stilla grundige spørsmål om kva som var dei eigentlege røtene. Vi gjer feil om vi berre ser på fedrane si aktualisering. Då kan vi lett tru at kopiering er den gode vegen. Men det kan bli å grava ned talentane i staden for ansvaret med å forvalta dei på ein klok måte. Vi må ta oss umaken med å stilla radikale spørsmål med refleksjon om korleis vi bør aktualisera røtene i samtida. Det høyrer nemleg til eit ansvarleg misjonsfolk å stilla slike spørsmål. Før vi tek opp tråden med å finna naturleg veg i vår tid, er det viktig at vi får med oss hovudlinjene i Guds ord. Difor stiller vi spørsmålet kva seier Bibelen og vedkjenninga om åndeleg leiarskap? Eit moment må vi straks ha med til ettertanke. Når vi sterkt understrekar trongen for synleg åndeleg leiarskap, kan vi skapa det inntrykket at vi har å gjera med noko spesielt og heva over fellesskapet. Slik er det ikkje med åndeleg leiarskap i den truande forsamlinga. Leiarskapet si hovudoppgåva er at heile lekamen skal kunna fungera best mogeleg. Ei presisering må vi ha med her. Vi brukar litt om kvarandre uttrykket åndeleg leiarskap og berre uttrykket leiarskap. Det første uttrykket er vald fordi det er eit kjent uttrykk frå lang drøfting av dette temaet. Det understrekar også at det er i åndeleg samanheng vi snakkar om leiarskap her. Det er ikkje leiarskap i verdsleg samanheng i samfunn og bedriftsliv vi talar om. Det er leiarskap i Guds rike det er tale om. Men vi skal også vera merksam på at når vi set så tydeleg fokus på åndeleg leiarskap, kan vi få det inntrykket at det er dei som får slik teneste som verkeleg er åndelege. Andre oppdrag i styre og tillitsverv er mindre åndelege. Tenkjer vi slik, kjem vi på feil spor. Alt liv og alle tenester i Guds rike er åndelege. Sjå berre korleis Det nye testamentet omtalar dei som vart valde til å hjelpa apostlane med praktiske tenester (Apg.6:1ff) og dei etiske kriteriane som blir nemnde i 1Tim.3:8ff. I Guds rike skal alle tena med den kraft Gud gjev, -. 1Pet.4:11. ImFs røter Indremisjonen har sin bakgrunn i dei store vekkingane på talet. Det var forkynnarar og åndelege leiarar med kall frå Gud og tillit hos vekkingsfolket som la grunnlinjene for åndeleg leiarskap i bedehuset og med det også i indremisjonen. Lekmannsrørsla synleggjorde sitt leiarskap gjennom lover og innforståtte ordningar med respekt for nådegåver og tenester. Når bedehuset ikkje fekk leiarskapsoppbygging som kyrkjesamfunn og sjølvstendige kyrkjelydar, har det både historiske og teologiske grunnar. I tillegg har nok ein god del tradisjonalisme blitt med i utviklinga. Historisk vaks lekmannsrørsla fram i opposisjon til embetskyrkja og la stor vekt på det allmenne prestedømmet og dei frie nådegåvene. I ein slik situasjon var det naturleg at det blei 2

3 lagt stor vekt på fridommen. Den nære kontakten til og den sterke posisjonen som dei sentrale predikantane hadde, gjorde også sitt til at det ikkje ofte vaks fram eit sterkt lokalt åndeleg leiarskap. Det myndige lekfolket var nær knytt til sterke leiarar. Det er også døme i ImF på sterkt lokalt leiarskap som bar rike frukter ut over eiga forsamling. Eit godt døme er framveksten av Bergens Indremisjon. Her var det leiarar med ulike gåver som utfylde kvarandre, og ringverknadene breidde seg utover. Teologisk gjekk leiarskapstanken i to retningar i bedehuset og organisasjonane. Det kan illustrerast gjennom ulik forståing av den såkalla ellipsen i norsk kyrkjeliv. Ellipsen står for at kyrkja har to sentra den offisielle kyrkja med sine embete og råd, og så bedehuset med vennesamfunnet og forkynnarane som det andre senter. Den meir kyrkjelege forståinga av ellipsen har gjerne vore slik at den offisielle kyrkja representerte det kyrkjelege embetet med presten. Bedehuset og emissæren representerte så evangelisten og dei frie nådegåvene. Saman utgjorde ein så ein kyrkjeleg heilskap. Indremisjonsforbundet sine fedrar tenkte ikkje slik. Difor kan vi seia at ImFs røter representerer ei heilt anna teologisk tilrettelegging. Den truande forsamlinga (før gjerne kalla vennesamfunnet) har både samlingsretten og kallsretten etter Guds ord og evangelisk luthersk kyrkjeforståing. Ellipsen blir då ikkje ei teologisk forståing av ei praktisk todeling, men meir ei strategisk tilrettelegging av det åndelege livet og misjonsstrategisk fordeling av oppgåver mellom kyrkje og bedehus. Denne prinsipielle forståinga kom til uttrykk då ImF i 1953 formulerte sine Syn og retningslinjer der det heiter vi føreheld oss ikkje til det kyrkjelege embetet, men til innehavaren. Dette var ei viktig prinsipiell markering som slår fast at indremisjonen ikkje er underlagt noko kyrkjeleg embete, men vil gjerne samarbeida med presten når vi har tillit til han som bror mellom brør. Denne teologiske forståinga og denne misjonsstrategiske pragmatismen var også til hjelp i møte med utfordringar i kyrkjesituasjonen og spørsmålet om det var rett å stå i statskyrkja eller om ein burde vera med å danna frikyrkje. Våre fedrar var ikkje avhengige av ein spesiell åndeleg situasjon i kyrkja for å halda på medlemskapen. Det avgjerande var fridommen i eige hus og forsamlinga i bedehuset. På det grunnlaget står ein prinsipielt fritt også til i ei kvar tid å vurdera tilhøvet til andre samanhengar. Det vere seg tilhøvet til Den norske kyrkja sitt offisielle virke og/eller tilhøvet til andre trussamfunn, samtidig som ein har fritt mandat til å utvikla eige arbeid og forsamlingsliv med det innhald og dei ideala som ein ønskjer å fremja. 3. Kva seier Bibelen og vedkjenninga? For ei bibeltru rørsle som ImF, vil det alltid vera viktig å spørja om korleis Bibelen og vedkjenninga rettleier oss. Det gjeld også spørsmål om korleis Bibelen uttalar seg om forsamlingsfellesskapet, nådegåver og tenester. Føregripande kan vi seia at Bibelen gjev oss to observasjonar. For det første får vi klare føringar for det åndelege fellesskapet og tenestene i den truande forsamlinga. Vi skal henta fram eit riss av dette. For det andre er det på evangelisk luthersk mark stor semje om at Bibelen ikkje føreskriv eit detaljert mønster for oppbygging og leiing av den kristne forsamlinga som er bindande. Det gjev oss også fridom til å tilrettelegga alt slik vi ser det strategisk til ei kvar tid og på kvar stad. Det er her røter og fornying også kan vera viktige stikkord. 3

4 Forsamlinga i NT I NT er det særleg tre uttrykk som er viktige å ha med seg når det gjeld forsamlinga av dei truande. Ekklesia Det vanlege ordet som i bibelomsetjingar har blitt omsett med kyrkje eller kyrkjelyd, er ordet ekklesia. I nyare bibelomsetjingar finn vi at ordet er omsett med forsamling (t.d. forsamlinga i Rom, Rom.1:1) når ordet blir brukt om den lokale flokken. (Forsamling er språkleg meir korrekt omsetjing enn nemninga kyrkjelyd (eller menighet for den saks skuld).) Ordet er i og for seg ikkje eit religiøst ord, men det er henta frå den offentlege politiske samanhengen. I NT tyder ordet å koma saman, vera saman som åndeleg fellesskap, lyda til Herren og lyda (adlyda) hans ord. Ordet har også dobbel tyding. Det blir brukt om dei som kjem saman lokalt i eit hus (slik i t.d. 1Kor.1:2, Kol.4:15) og om den kristne forsamlinga totalt (slik i t.d. Matt.16:18 og Ef.1:22). Eit viktig poeng å ta med seg er at når ein flokk er samla lokalt, er det ikkje berre ein del av Guds forsamling som er samla. Det er Guds forsamling på den staden! Der to eller tre er samla i Jesu namn, er (heile) Han tilstades. Matt.18:20. Koinonia Det andre uttrykket har vi m.a. i Apgj. 2:42 der det heiter at dei heldt trutt fast på samfunnet (fellesskapet). Uttrykket som vi har her er koinonia, og det tyder språkleg å ha del i nokon saman. I NT tyder det då å ha del i Jesus Kristus saman, samfunn med kvarandre gjennom Jesus. Sjå m.a. 1Kor. 10: Her er viktige poeng om det kristne fellesskapet. Det er eit fellesskap som er relatert til det fellesskapet som vi har til kvarande gjennom den realiteten at vi tilhøyrer Jesus. Det byggjer ikkje først og fremst på kjensler og kjenslemessige relasjonar på direkten til kvarandre. Slik forstått kan vi seia at di nærare vi kjem Jesus, di nærare kjem vi kvarandre. Det kristne fellesskap er noko som er, og ikkje berre noko som burde vera! Soma Dette kjem enno meir tydeleg fram gjennom det tredje uttrykket. Men de er Kristi lekam (kropp) og kvar av dykk ein lem på han. 1Kor.12:27. Dette kan på mange måtar kallast hovudordet om det kristne fellesskapet. Guds folk er hans lekam (soma) på jord. Guds folk på ein lokal stad og i eit konkret hus er hans lekam der. Fellesskapet mellom Kristus og Guds born, og fellesskapet borna innbyrdes er av organisk karakter. Det er ein organisme og ikkje ein organisasjon. Forsamlinga i Vedkjenninga Vi finn viktige poeng om den kristne forsamlinga i den tredje artikkelen i Luthers vesle katekisme (LK) og i Den augsburgske konfesjon, Confessio Augustana (CA), artikkel 7 og 8. Eg trur på Den heilage Ande, ei heilag allmenn kyrkje, samfunnet av dei heilage står det i den tredje artikkelen. Det fortel oss at forsamlinga av dei truande er Guds verk, og ikkje berre ei foreining eller fellesskap av menneske med same interesser. Den truande forsamlinga er heilag i Kristus. Martin Luthers medarbeidar Melanchton sa det slik: Når ein skal definera kva kyrkja er, så må ein definera den kyrkja som er Kristi lekam, og som er kyrkje både i namn og gagn. Med det syner han at reformasjonsfedrane var opptekne av å vedkjenna seg til Bibelen også i dette spørsmålet. 4

5 Den augsburgske truvedkjenninga (Confessio Augustana) seier presist at kyrkja er forsamlinga av dei heilage (art.) (og sant truande (art.8)), der evangeliet blir lært reint og sakramenta forvalta rett (i tysk tekst:=i samsvar med evangeliet). Og til sann einskap i kyrkja er det nok å vera samd om evangelielæra og om forvaltinga av sakramenta. Men det er ikkje naudsynleg at det allstad er einsretta menneskelege overleveringar eller skikkar eller seremoniar som er fastsette av menneske Her er tre viktige poeng: 1. Kyrkja er eit samfunn av personar forsamlinga av dei heilage, CA 7 og forsamlinga av dei heilage og sant truande, CA Kyrkja er personar som er samla om lever av Ord og sakrament (nådemidlane). 3. Kyrkjeordning, organisasjonsform og organisering av forsamlingar er ikkje bunden til guddommeleg ordning, men skal tena evangeliet på kvar stad og til kvar tid! Evangeliet sitt innhald den kristne læra - ligg derimot fast. Reformasjonsfedrane understrekar at det er nok for einskap å vera samd om læra. Altså læreeinskap og ordningsfridom! Etter luthersk lære har kirken bare ett kjennetegn, nemlig at Guds ord blir forkynt rett og sakramentene forvaltet rett. (Carl Fr. Wisløff) Nådegåver og tenester i NT Flyttar ein blikket enno meir mot personane i den truande forsamlinga, er det tre uttrykk som vi må skjelna frå kvarandre og halda saman. Det første er (det lutherske kyrkjesynet) læra om det allmenne prestedømmet. 1Pet.2:4ff. Det allmenne prestedømmet avløyser det spesielle prestedømmet i GT. Nå er Kristus øvstepresten og einaste mellommann mellom Gud og menneske. Det allmenne prestedømmet tyder at i kraft av liv i Gud, har alle truande tilgjenge til Gud gjennom Jesus, og vi har alle fått del i hans oppdrag å forkynna hans storverk. 1Pet.2.9 Medan det allmenne prestedømmet uttrykkjer likskapen mellom dei kristne, uttrykkjer nådegåvene ulikskapen. Som lemmer på Jesu lekam har dei truande ulik funksjon og utrustning til teneste. 1Pet.4:10ff. Det kristne fellesskap er eit nådegåvefellesskap, og kvar skal tena med den nådegåveutrustning som Herren gjev til lekamen si oppbygging. 1Kor Det er bibelsk rett å vera oppteken av nådegåver med tanke på liv og teneste i den truande forsamlinga. Men også her går livsvegen mellom to grøfter. Ein kan på den eine sida hamna i falsk navlebeskuelse av nådegåver slik at ein får ei uvillig ånd til å sjå nauda og gå inn i kallet. På den andre sida kan ein bli så oppteken av menneskeleg dugleik at ein gløymer at dugleiken er av Gud. Der nauda er tydeleg, må Guds folk be seg ut åndsutrusting og ei villig ånd til å gå inn i oppgåvene som treng tenarar! I forlenginga av det allmenne prestedømet og nådegåvene talar Bibelen om tenester. Sentralt avsnitt er Ef.4:11ff. Han (Kristus) er det som gav somme til apostlar, somme til profetar, somme til evangelistar, somme til hyrdingar, og lærarar, så dei heilage kunne setjast i stand til å gjera teneste, til å oppbyggja Kristi lekam,.. I lekmannskrinsar og bedehusland har det nok vore meir fokus på det allmenne prestedømmet og nådegåvene enn dette avsnittet om tenestene i Guds forsamling. I samband med å synleggjera åndeleg leiarskap er det viktig at vi har eit medvite tilhøve også til tenesteorda i NT. 5

6 Dei konkrete nemningane i Ef.4:11 er desse - Apostlar: I NT går det først og fremst på dei tolv og seinare Paulus. Apostlane som openberringsberarar er avslutta teneste. Luk.10:16 Joh.15:27 16:13 Apgj. 1:21ff 1Kor.9:1 Kol.1:25 Joh. Opb. 22:18ff. Det tyder ikkje at alle moment i dei tolv si teneste er borte. I NT kan vi også finna at apostel blir brukt om fleire enn openberringsberarane. Det er menneske som har vore i lag med Jesus og ber ut vitnemålet om han med eit meir overordna ansvar. Denne utvida bruken av omgrepet i NT fortel oss at vi lyt vera varsame med å ha prinsipiell sperre mot å bruka aposteltittelen i den kristne forsamlinga ut over aposteltida. Likevel vil vi meina at for skuld presisering og avgrensing av openberringsberar til dei Jesus valde ut, bør vi ikkje føra vidare den tittelen i dag. Det vil gje feil assosiasjonar og kan gje falsk autoritet til enkeltpersonar. Ingen åndelege leiarar har apostolisk mynde! Vi lever på apostel- og profetgrunnvollen. Men innhaldet i aposteltenesta (utanom dei tolv openberringsberarane) må vi få med. Det er åndelege leiargåver av gründer-typar, visjonsberarar og med gåver til å sjå heilskap og vegar for Guds rike som ikkje må stengast ute. - Profetar: Vi kjenner nemninga både frå GT og NT. Det er tydeleg at omgrepet også blei nytta om nådegåver og tenester i den nytestamentlege forsamlinga. Det gjeld både kvinner og menn. Apgj.2:17 1Kor.11:4 1Kor.14:3 og 29ff. Profettenesta er ei vitne- og forkynningsteneste som tener til oppbygging, formaning og trøyst. Ei slik åndsboren forkynning som formidlar Guds ord inn i den aktuelle situasjonen, trengst i Guds forsamling. Så langt vi kan forstå Ordet, er profetiaspektet vesentleg for all kristen forkynning. Samtidig er det tydeleg ei konkret gåve/teneste. - Evangelistar: Nemninga evangelist (2Tim.2:5) er ikkje ofte brukt i NT. Men verbet å evangelisera blir ofte brukt. Det står for vitneteneste med særleg adresse til ikkje-kristne til vekking og omvending. Jfr. evangelisten Filip i Apgj.8:26ff. Denne tenesta har viktig plass i ei misjonsforsamling som har fokus på å nå folket med evangeliet til frelse og nytt liv. - Hyrdingar: Jesus er sjølv den gode hyrdingen og overhyrdingen. Joh.10:1ff 1Pet.5:1ff I den truande forsamlinga er det leiartenester. Her høyrer hyrdingane heime. Vi skal merka oss at fleire omgrep blir nytta tilsynelatande sideordna. Hyrdingar, tilsynsmenn, eldste, lærarar, forstandarar. Hyrdetenesta har sitt hovudfokus på å halda flokken saman, sørgja for sunn og god mat, verna mot fiendar, gje omsorg, pleie og trøyst, og rettleia. Hyrdingen går saman med dei han er hyrding for. I NT finn vi at tenesta både er stasjonær og omreisande for eit større område. Hyrdegåve og hyrdeteneste er ikkje einsidig og snever. (Når vi i dokumentet seinare talar om hyrderåd og legg vinn på å hyrdetenesta spesielt i den lokale forsamlinga, er det nettopp ut frå tanken om ei omfattande og inkluderande teneste.) - Lærar: Lærarane har ikkje berre til oppgåve å undervisa i den kristne trua, men også ansvar for at den sunne læra blir formidla og at ikkje folket får falsk åndeleg føde. Lærartenesta heng nær saman med forstandartenesta. NT presiserer at lærartenesta høyrer med til tenestedelinga. Jfr. 1Tim. 2:12. Det viser at det dreier seg om noko anna enn pedagogisk lærarverksemd. Eit viktig poeng må tilføyast når det gjeld desse tenestene i den kristne forsamlinga. Oftast blir dei ulike uttrykka brukt i fleirtal. Det gjev oss tydeleg signal om at åndeleg leiarskap bør omfatta fleire personar. Åndeleg leiarskap bør ikkje avgrensast til den eine pastoren eller den eine leiaren. Det er viktig at leiarskap har forankring i eit leiarfellesskap som omfattar fleire personar. 6

7 Bibelske kriterier I menneskeleg samanheng er det tale om kompetanse og ferdigheiter for å gjera eit best mogeleg arbeid. I åndeleg samanheng er det ikkje uvesentleg med det som vi kan samanfatta i kompetanse. Men i Guds rike er det først og fremst tale om nådegåver og åndeleg utrustning. Med tanke på åndeleg leiarskap er det tre poeng som må vera i fokus nådegåver og åndeleg utrustning, indre og ytre kall, og etiske kriterier slik det går fram av 1Tim.3:1ff. Bibelen krev ein tydeleg etisk standard av dei som skal vera i åndelege leiarfunksjonar. Dei åndelege leiarane skal syna hyrdeomsorg for dei truande, vera førebilete og ha godt omdømme i folket. Siktemålet er klart: så dei heilage kunne setjast i stand til å gjera teneste, til å byggja opp Kristi lekam. Ef.4:12. Kva med tenestedeling? Tenestedeling er eit uttrykk som vekker ulike assosiasjonar og reaksjonar. Difor er det svært viktig at vi hjelper kvarandre til å få eit godt og inkluderande perspektiv på dette. Sjølve grunnforankringa er også klar: Alle truande kvinner som menn tilhøyrer den same nådestand. Gal.3:28: Her er ikkje jøde eller grekar, her er ikkje træl eller fri, her er ikkje mann og kvinne. For de er alle ein i Kristus Jesus. I temaet om tenestedeling er det viktig å halda saman to spor. Den fremste tenestedelinga i Det nye testamentet er grunna i nådegåveskilnadene. Nådegåvene viser at alle lemmene på lekamen har bruk for kvarandre til å utføra heile lekamen sine funksjonar. Alle truande har del i Guds nådegåver, og som lemmer på Kristi lekam, har alle del i det allmenne prestedømmet sitt totale oppdrag inklusive å forkynna hans storverk. 1Pet.2:9 I Guds rike er det altså tale om nådegåvebasert teneste. Det er det første sporet. Det nye testamentet har også eit anna spor som er viktig for dette temaet, nemleg familien som modell. I den naturlege heimen har mor og far sin plass i relasjon til kvarandre og borna. Jfr. Ef.5:24ff. Saman med bibelord som 1Tim.2:12 peikar dette på ei viss skjelning i tenestefunksjon mellom menn og kvinner. Sjølv om aktualiseringa kan forståast nyansert, kjem vi ikkje forbi at utøvande åndeleg leiarskap i form av forstandarteneste og liknande funksjon, er lagt til menn som har fått utrustning til det. Det er dette Indremisjonsforbundet alltid har hatt som læresyn. Det er nå forankra i Lov for ImF (2005). Tenestene og tenestedelinga kjem best til sin bibelske rett når vi held saman desse to bibelske aspekta nådegåveprinsippet med nådegåvebasert teneste og familieprinsippet med mor og far som er foreldra. Respekten for tenestedelinga meiner vi er viktig både imot våre røter og sjølvsagt først og fremst i truskap mot forståinga vår av Guds ord. Men i dette er det i dag også viktig å løfta fram kvinneleg teneste, og å gje kvinner frimot til å tena i indremisjonen. I sjølverkjenning må vi konstatera at ein kan koma i skade for både å maksimera tenestedelinga og fokusera på kva ein kan gjera eller ikkje gjera. Då får ein ikkje med seg alt Guds ord. Slik kan ein ikkje minst ta frå kvinner frimot til å tena i forsamlinga med dei gåver og kall som dei opplever at Gud har gjeve kvar enkelt, og som andre stadfestar at dei har. Det skadar ikkje berre kvinnene, men heile forsamlinga! Det kan også undergrava respekten for det som verkeleg er bibelsk tenestedeling. Beste åndelege leiarskapsmodell er etter vår oppfatning når både menn og kvinner tener saman etter dei gåver og tenestedeling som Gud gjev. Familien med far og mor 7

8 som saman leier borna er god modell for slikt åndeleg leiarskap. Uttrykket tenestedeling er medvite sett i -. På ein måte fører uttrykket oss litt på feil spor. Når vi hentar fram familien med far og mor som modell, har ikkje det sterkast fokus på tenestedeling, men funksjonen dei er i. Det er ikkje eit detaljert mønster om kva dei skal gjera, eller kva den andre ikkje kan gjera. Dei er kort og godt far og mor. Hyrderåd (eller kva namn ein nyttar) og dei som har slike formelle leiarposisjonar, må leggja vinn på å inkludera med seg alle nådegåver i forsamlinga. Åndeleg leiarteneste er inkluderande teneste, og ikkje eksklusivt monopol. Farstenesta skal syta for at alle nådegåver hos kvinner og menn kjem til bruk i fellesskapet! Tenester i Vedkjenninga Læra om det allmenne prestedømmet er den lutherske kyrkja sitt kyrkjesyn, har det ofte vore sagt. Ei lekmannsrørsle som ImF har kjent seg heime i slike tankar. Det er særleg to artiklar i Den augsburgske truvedkjenninga som har aktualitet for oss. CA 5 lyder slik: For at vi skal koma til denne trua (viser til art. 4 om rettferdiggjering ved tru åleine), er det skipa ei teneste med å læra evangeliet og gje sakramenta. For med Ordet og sakramenta som middel vert Den heilage Ande gjeven, han som verkar trua, kvar og når Gud tykkjer om det, i dei som høyrer evangeliet, nemleg at Gud, ikkje for våre fortenester skuld, men for Kristi skuld, rettferdiggjer dei som trur dei vert tekne til nåde for Kristi skuld. Gal.3(14): så vi kunne få Andens lovnad ved trua. Dei fordømer gjendøyparane og andre, som meiner at Den heilage Ande kjem til menneska utan det ytre ordet, ved deira eigne førebuingar og gjerningar. I vedkjenningsskriftet har denne artikkelen fått overskrifta - om det kyrkjelege embetet. Det har leia mange til å tru at det her dreier seg om eit særskilt embete som må vera på plass for å formidla tru og liv. Denne tankegangen må vera ei mistyding. Hovudpoenget i denne artikkelen i Augustana er tydeleg dette: Den heilage Ande formidlar trua med Ordet og sakramenta som nådemiddel. Anden kjem ikkje til menneske utanom dette ytre Ordet, ved våre eigne fromme gjerningar slik svermarane tenkte på reformasjonstida. Når artikkelen kjem etter art IV om rettferdiggjering ved tru, er det også eit tydeleg signal om at det viktige er at evangeliet blir formidla slik at menneske kjem til denne trua. Vedkjenninga lærer ikkje at menneske er rettferdige for Gud (verdsrettferdiggjering) i kraft av Golgataverket. Golgataverket må formidlast til åndeleg døde menneske for å føda dei på ny til livet. Vi kan då gjerne seia det slik: Hans storverk må forkynnast det allmenne prestedømme skal gjennom nådegåver og tenester formidla evangeliet. Det er heilt nødvendig for at menneske skal bli frelst! CA 14 er den andre aktuelle artikkelen. (Artikkelen har fått overskrifta Om kyrkjeordninga: Om kyrkjeordninga lærer dei at i kyrkja bør ingen læra offentleg eller forvalta sakramenta utan at han er retteleg kalla. Denne artikkelen har også blitt forstått ulikt i den lutherske kyrkja. Den vanlege forståinga har gjerne vore at retteleg kalla er dei som er ordinerte til teneste og/eller har fått fullmakt frå ein biskop. Saman med denne forståinga har vi det synet som legg vekta på å representera. Dei retteleg kalla talar på vegne av kyrkjesamfunnet og representerer dette. Konventikkelplakaten som var ei gamalpietistisk vaktordning om presten sitt læreansvar og forkynning bygde på denne forståinga av CA 14. Berre presten var retteleg kalla. Difor måtte Hans Nielsen Hauge stoppast. 8

9 Både Konventikkelplakaten og det seinare nødsprinsippet (som godtok lek forkynning når presten svikta) er offisielt borte. Å avgrensa retteleg kalla til statskyrkja sitt presteskap er totalt misbruk av denne artikkelen sitt poeng. Artikkelen understrekar derimot dette viktige poenget: I Guds forsamling skal ingen ta seg til rette på eiga hand etter som ein sjølv vil. Det er orden i Guds hus. Av omsyn til at folket skal få sunn åndeleg mat, skal dei som serverer vera prøvde og ha tillit i forsamlinga. Kallsretten ligg til forsamlinga! Nå kan det også vera grunn for å peika på to tilleggspoeng. Artikkel 14 var faktisk ikkje med i den første utgåva. Katolikkane skulda dei lutherske forsamlingane for å skapa kaos og uorden, og dei skulda dei for å vilja ta bort ordna teneste med Ord og sakrament. Då gav dei lutherske leiarane sitt svar gjennom denne artikkelen. Ein annan merknad kan det også vera grunn til å nemna: - Den augsburgske truvedkjenninga er ikkje skriven på vegne av den lutherske kyrkja som kyrkjesamfunn. Våre kyrkjelydar (forsamlingar) trur og vedkjenner, er poenget. Igjen: Kallsretten tilhøyrer den truande forsamlinga. Kva med tilsyn? Åndeleg tilsyn. Biskoppeleg tilsyn. Dette er ord og uttrykk vi kjenner frå den kyrkjelege vokabularen. (Det greske ordet for tilsynsmann er også episkopos.) Spørsmålet er kva Bibelen seier om dette. Slår du opp i ei bibelordbok finn du tilsyn relatert til Apgj. 8.27; 1Pet.5:2. Tilsynsembete relatert til Apgj. 1:20; 1Tim.3:1. Tilsynsmann 1Tim.3:2; Tit.1:7;1Pet.2:25. Tilsynsmannen 2Krøn 24:11; 26:11. Tilsynsmenn 4Mos.11:16; 5Mos. 1:15 Jos 24:1; Ap.gj. 20:28; Fil.1:1 Tilsynsmennene 5Mos 20:5-9; Jos 23:2. Kortfatta summering av desse tekstane gir oss viktige signal. I det gamle Israel var tilsynsmannen/-mennene mellom tenestene i folket. Vi les om dei eldste, hovdingane, dommarane og tilsynsmennene. Jfr. Josva 23:1f. Eit viktig moment som vi ikkje skal gløyma: i den kristne kyrkja fann ein ikkje opp nye bibelske titlar, men ein fylte kjende titlar med bibelsk innhald. Slik var det også med uttrykka tilsyn og tilsynsmenn. Hovudspørsmåla er så kva oppgåve(r) hadde tilsynsmennene, og kva område dekka dei? Var det tilsynsmenn for kvar forsamling eller hadde dei sitt geografiske område? På det siste spørsmålet er vel svaret både og. Tilsynsmenn høyrde til det åndelege leiarskapet i forsamlingane (Apgj.20: 17ff), og det var tilsynsmenn som dekka større område (Apgj.1:20). Når det gjaldt innhaldet, er det nokre moment som peikar seg tydeleg ut. Tilsynsmennene skulle vera hushaldarar for Gud og førebilete for dei truande i lære og liv. Tilsynsmennene skulle vera opptekne av åndeleg omsorg for dei truande gjennom å gje dei åndeleg mat i samsvar med den sunne læra, formana og driva tilbake falsk lære ( Tit.1:7-10). Eit viktig poeng kjem også fram i 4Mos.11:16ff. Her les vi at Gud tala til Moses. Han gav tilsynsmenn sin Ande for at dei kunne bera børa av folket saman med Moses slik at han slapp bera børene åleine! Denne funksjonen er det bruk for i Guds forsamling også i dag. Jesus er den gode hyrde Vi har sett at Bibelen har rik rettleiing om hyrdetenesta både når det gjeld innhald og oppdrag. Bibelen skildrar også hyrdetenesta i Israel. Og eg vil gje dykk hyrdingar etter mitt eige hjarta. Dei skal vakta dykk med vit og visdom, seier Gud gjennom profeten Jeremia 3:15. Slik er Guds fokus for den gode hyrdetenesta vakta folket med vit og visdom. Dessverre var det ikkje alltid slik i Israel heller. Folket var kjende med dårlege hyrdingar. Jfr. Esekiel 34:1ff. Vi har her ei viktig åtvaring om ikkje å likna slike hyrdingar. Dei tek seg til rette på eiga hand. Dei utnyttar folket i staden for å støtta og hjelpa. Dei styrkjer ikkje dei svake og sjuke. Dei 9

10 søkjer ikkje etter dei som er komne bort frå flokken. Dei lyfter ikkje opp, men trakkar ned og underkuar folket. Dei blir årsak til villfaring i staden for å vakta den sunne læra. Gud er den gode hyrdingen. Jfr. Esekiel 34: Jesaja 40:11 Jer. 31:20. Salme 23 samlar opp poenga på ein god måte. Gud er ein oppsøkjande hyrding. Gud er hyrdingen som ser til folket. Gud er hyrdingen som samlar, i staden for den dårlege som spreier. Gud er hyrdingen som gjev sunn og god mat. Gud er hyrdingen som gjev kvile. Gud er hyrdingen som syner omsorg. Sjølve forankringa har vi i Jesus som vår gode hyrde, og hans førebilete for vår hyrdeteneste. Både det profetiske perspektivet om Messias i GT, Jesu liv i evangelia, og oppsummeringa i dei nytestamentlege breva gjev oss klare konturar av Jesu hyrdeteneste. Jfr. Esekiel 34:23, Sakaria 13:7, Matt. 25:32, 26.:31, Luk.15:1ff, Joh.10:1ff, Hebr. 13:20, 1Pet.2:25, 1Pet.5:4 Jesu hyrdeteneste er eineståande og kan aldri overtakast av andre. Det er hans hyrdingrøyst vi skal lytta til gjennom Ordet. Han sette livet til for oss gjennom sin stedfortredande offerdød. Han er hyrdingen over alle hyrdar. Han er hyrding og tilsynsmann for sjelene som ingen andre. Men Jesu hyrdeteneste er også førebilete for dei som blir kalla inn i hyrdeteneste i den kristne forsamlinga. Her er ideala som hyrdingane skal følgja. Han var villig til å betala prisen. Han har omsorg for dei bortkomne og søkjer opp dei han har mista. Han har omsorg for den enkelte. Han kjenner sine. Han fører sine til liv og overflod av liv. II. Organisering i Indremisjonsforbundet Indremisjonsforbundet blei oppretta 19.okt 1898 i Bergen. Det var lokale lag, fellesforeiningar og indremisjonskrinsar som gjekk saman om å oppretta Det vestlandske Indremisjonsforbund (DVI). Namneskiftet til Indremisjonsforbundet (ImF) skjedde frå år Indremisjonsforbundet er organisert slik det er uttrykt i Lov for ImF: Etter revisjon i GF 24. juli 2005) I. Indremisjonsforbundet Grunnlag, føremål og status 1. Grunnlag Indremisjonsforbundet byggjer arbeidet sitt på Bibelen, Guds ord, og den evangelisk lutherske vedkjenninga 1. På dette grunnlaget driv Forbundet alt arbeidet sitt, kallar og sender ut sine arbeidarar. ( 1 Den apostoliske truvedkjenninga, Den nikenske truvedkjenninga, Den athanasianske truvedkjenninga, Den augsburgske vedkjenninga og Luthers vesle katekisme.) 2. Føremål a. Indremisjonsforbundet har til føremål å fremja Guds rike og halda ope eit livskraftig indremisjonsarbeid. For å nå dette føremålet vil ein til ei kvar tid forkynna Guds ord gjennom dei tiltak, reiskapar og kanalar Forbundet finn tenleg. b. Indremisjonsforbundet vil og verkeleggjera det ideelle føremålet gjennom eigne sjølvstendige einingar via utleigetilhøve dersom Forbundet finn det tenleg. All slik verksemd skal byggjast på ikkjekommersiell (non-profit) basis, og omfatta mellom anna utrustning av menneske til arbeid i Guds rike gjennom barnehage- og skoleverksemd m.v. 10

11 3. Status a. Indremisjonsforbundet er ein sjølveigande, frittståande og ikkje-kommersiell (nonprofit) organisasjon med upersonleg og avgrensa ansvar for gjeld. b. Indremisjonsforbundet er dei krinsar, foreiningar 1, forsamlingar og kyrkjelydar, heretter kalla einingar, og enkeltpersonar (jfr. pkt. e) som melder seg inn, og som er samde i og forpliktar seg på 1 og 2. Opptak av nye medlemer skal godkjennast av Forbundsstyret. Indremisjonsforbundet er hovud- og sentralorgan for dei innmelde einingane og skal vera til felles støtte og hjelp i arbeidet for Guds rike i folket vårt. Kvar eining har rett til å ordna sine eigne saker så lenge det ikkje kjem i strid med organisasjonen sitt grunnlag og føremål. Skal krinsane kalla ein person til leiarstilling eller setja i verk større økonomiske tiltak, skal ein rådføra seg med Forbundsstyret. c. Krinsane og andre direkte innmelde einingar skal etter førespurnad frå Indremisjonsforbundet senda melding om arbeidet, om talet på foreiningar og om andre tiltak. d. Vert ei eining som er innmeld i Indremisjonsforbundet oppløyst eller går inn i ein annan organisasjon, skal Forbundet ta hand om det eininga eig, dersom dette er i samsvar med eininga sine lover. e. Personar som bur i område av landet der det ikkje er ein krins eller lokalforeining knytt til Indremisjonsforbundet, kan verta direktemedlemer i Forbundet inntil foreining/krins vert danna. Kort sagt Indremisjonsforbundet med alle sine einingar er ei bibeltru evangelisk luthersk vekkingsrørsle. Denne grunnen og læreprofilen står ikkje til diskusjon. Ingen kan endra dette. Det er uforanderlege paragrafar i ImF. Når vi skal snakka om leiarskap og tilsyn, og å bygga Guds rike gjennom vårt arbeid, er det altså på denne grunnen og med denne profilen vi alle har vårt mandat. Då er det også viktig at alle som går inn i åndelege leiartenester i særleg grad både set seg inn i kva dette tyder, og lojalt lever og lærer i samsvar med dette grunnsynet. Det har å gjera med tillit og truverde. I det følgjande tek vi ikkje for oss alle sider ved leiing og styrearbeid. Det skjer ut frå mandatet i lov, vedtekter og tenesteordningar. Håndbok for bedehuset omtalar fleire tema til god hjelp. I dette heftet er det synleggjeringa av den spesifikke åndelege leiarskapen gjennom hyrderåd, tilsyn og forstandarteneste vi er opptekne av å omtala og konkretisera. 4. Foreiningar og forsamlingar i ImF Uavhengig av lokale nemningar som foreiningar, forsamlingar, kyrkjelydar eller menigheter (bokmål), treng det ikkje bety noko læremessig skilnad når det gjeld spørsmål om åndeleg leiarskap og tilsyn. Men sidan forsamlingsbygging er eitt av dei områda som trykker mest på for tida, er det naturleg å ha med eit avsnitt som dette, før vi går nærare inn på organisering av åndeleg leiarskap og tilsyn i ImF. I og med at temaet er sterkt på dagsorden både i vårt land og internasjonalt, er det naturleg å reflektera litt over det her. Forsamlingsbygging er ei sak med eigen dynamikk. Vi kan gleda oss over at fleire organisasjonar og kyrkjer innanlands og i fleire land har mykje å tilby på området. Men vi skal heller ikkje stikka under stolen at det gir oss store utfordringar. Mange av dei som er opptatt av spørsmåla, har ikkje alltid like gode organisasjonsrøter som formelle posisjoner i foreiningane tilseier. Dei søker der hjelp er å finna. Men dersom vi ikkje har ressursar å setja inn, kan utviklinga gjerne gå i åndelege retningar som ikkje alltid er like sentrale i våre bibeltru vekkingsspor. 1 Forening vert brukt som samla nemning for indremisjons-, IUF-, kvinne-, manns-, Finnmarksforeiningar, kor og lag for barn og tenåringar. 11

12 Det er Forbundsstyret si overtyding at det vil vera i heile Indremisjonsforbundet med krinsar og lokalplanet si interesse at vi får tilført ressursar til dette området. Skal vi også utvikla organisasjonen i den retning som dette peikar på, blir det heilt avgjerande for at det skal bli meir enn teoriar. Når det gjeld forsamlingsbygging, er det viktig å presisera at vår bruk av omgrepet er nyansert. Mest merksemd har uttrykket fått der ein satsar på forsamlingsbygging med samla leiing for all verksemd og alt under et tak. Men forsamlingsbygging i vår samanheng kan like godt omfatta fornying av den tradisjonelle bedehusforsamlinga. Vi skal hugsa at i indremisjonen sine røter sto vennesamfunnet sentralt. D.v.s at i indremisjonen sitt vennesamfunn hadde misjonsvenner med engasjement og hjarta for dei ulike misjonsorganisasjonar sin fellesnemnar. Alle var med i indremisjonen. I mange år har vi sett utviklinga med at bedehus med mykje aktivitet har blitt eit aktivitetshus for indre- og ytremisjonsorganisasjonar, foreiningar og lag for ulike aldersgrupper. Lite og ingenting merker ein til fellesnemnaren. Vi registrerer at yngre kristne gjerne i alderen med småbarn, lengtar etter ein stad å høyra til, og dei lengtar etter at bedehuset ikkje berre skal vera eit aktivitetshus utan fellesnemnar, men i rett forstand ein åndelig heim. Denne lengten må indremisjonen og bedehuset ta på alvor. Korleis ein skal gjera det, må vurderast i høve til beste lokale strategi. Uavhengig av om ein vel den eine eller andre form for organisering av det lokale fellesskapet med full pakke eller meir tradisjonelt samarbeid med Den norske kyrkja, er det viktig å ha fokus på eit tydeleg åndeleg leiarskap i bedehuset. Uansett situasjon bør indremisjonen møta foreldre som ønskjer hjelp til t.d. dåp i bedehuset eller konfirmantopplegg med ei positiv haldning. På same måten må misjonsvenner som ønskjer gravferd i bedehuset, møtast med positiv haldning. Vi oppmuntrar også til nattverd i fellesskapet på bedehuset. I vårt engasjement for forsamlingsbygging vil Forbundsstyret gjerne ta vare på fleksibiliteten og oppmuntra til naturleg lokal organisering av forsamlinga. Når det så gjeld tankane i det gamle vennesamfunnssynet at alle kunne høyra heime i indremisjonen, er nok situasjonen ikkje like enkel i dag. Vi må nok konstatera at dei læremessige skilnadane til tider kan vera så store at det er vanskeleg å tilrå felles forsamlingsbygging. Felles forsamling må ikkje skapa uklar haldning til sentrale læremessige spørsmål. Våre signal til lokale misjonsvenner som ønskjer å satsa på sterkare forsamlingsbygging i bedehus der fleire organisasjonar held til, bør ha god kontakt med krins og ImF sentralt for å drøfta aktuelle spørsmål både av organisatorisk og ikkje minst læremessig art. Vern om læra og våre åndelege ideal må gjerast i den praktiske kvardagen. Difor høyrer det med til sunn vurdering å ta desse momenta med i den langsiktige planlegginga. 5. Åndeleg leiarskap i Indremisjonsforbundet I indremisjonen sine røter ligg det altså ikkje faste og rigide ordningar som alle må følgja. På den andre sida har det alltid vore respekt for dei ordningar som ein etter samlande prosess har komme fram til. Det ligg i det som frå gamalt har vore kalla forbundslinja. I den historiske foreiningsmodellen som formalstrukur hadde ein ei fast ordning med styre og formenn. Andre tenester var basert på frie nådegåver. Når vi i seinare år snakkar meir om synleggjering av åndeleg leiarskap, ønskjer vi å finna modellar som både ivaretek våre radikale lekmannsrøter og røtene sitt medvit om tydeleg åndeleg leiarskap. Spørsmålet er korleis vi 12

13 best mogeleg aktualiserer desse røtene i møte med vår tids utfordringar. Her må vi på ny understreka medvitet om at aktualisering er noko anna enn kopiering. Herren spør etter trufaste og kloke hushaldarar til leiarskap i kvar tid. Jfr. Luk.12:42. I ImF snakkar vi gjerne om malar for lover og vedtekter. Det er ei Lov for Indremisjonsforbundet vedteke av Generalforsamlinga. Det er basis og ramme for heile organisasjonsfamilien. Forbundsstyret har så til oppdrag å laga malar for lover for krinsar, ulike einingar på lokalplanet og for bedehus. Då er det noko som ligg fast, og noko som må tilpassast lokale tilhøve. Formelle vedtak blir gjort av dei respektive samanhengane som lover og vedtekter skal gjelda for. Det er ingen grunn til å endra denne prinsipielle haldninga. Men det krev sjølvsagt også respekt for fellesskapet sitt læremessige fundament og dei hovudordningar som gjeld. Ingen kan teikna eigne vedtekter på fri hand i ein organisasjon med definert basis, læremessig forankring og uttalt føremål. Når vi nå legg fram dette dokumentet, er det i respekt for Indremisjonsfamilien sine åndelege og organisatoriske røter. Når vi skal aktualisera røtene inn i vår tid, er vi opptekne av å be oss ut åndeleg visdom til å tenkja langsiktige konsekvensar. Langs vegen om åndeleg leiarskap ser vi for oss grøfter på båe sider. Dersom indremisjonen og bedehuset held fram med så liten organisering av eit tydeleg åndeleg leiarskap som har vore praksis gjennom mykje av tida, står vi i fare for å la folket vera som sauer utan hyrdingar i vår tid. Vi lever ikkje i eit nøytralt rom med berre positiv stimulering, eller der det meste går av seg sjølv. Paulus seier det klart i talen til tilsynsmennene i Efesos at dei vil møta glupande ulvar utanfrå, og enno verre at det vil koma lokkande falsk lære innanfrå! Det trengst i dag tydeleg åndeleg leiarskap som tek det bibelske innhaldet på alvor. Jfr. 1Pet.5:1-4 Har vi i våre røter overtyding i Guds ord om å vera eit folk som er prega av det allmenne prestedømmet, nådegåvebasert teneste og eit tydeleg lågkyrkjeleg embetssyn, må vi tenkja langsiktig. Når vi i dag talar sterkare om å synleggjera åndeleg leiarskap, må vi også tenkja på om dei ordningar vi set opp, vil endra dette på lang sikt. Det er ikkje noko eksakt fasitsvar på dette. Men lærer vi av vår eiga historie, og studerer vi andre organisasjonar og kyrkjefellesskap si historie, trur vi at det er visdom å henta både om kva vi bør satsa på og kva vi bør avgrensa oss imot. Full organisering av åndeleg leiarskap trur vi er vanskeleg å kombinera med eit avgjort og markert lågkyrkjeleg embetssyn. Det kan føra indremisjonen og bedehuset i retning meir deling i lekfolk og embete. Det er ikkje ønskeleg. Kristi lekam er ein. Vår gamle understreking av lekfolket kan faktisk med nyorganisering av åndeleg leiarskap gje ekstra puff til slik todeling mellom lekfolk og embete om uttrykket blir misforstått. Lekfolk i indremisjonsk tyding er understreking av at heile Kristi lekam på jord er eit fellesskap med det allmenne prestedømmet og nådegåve- og tenestefordelinga som omfattar alle. Vi understrekar at hyrdetenesta og åndeleg leiarskap er ikkje avgrensa til presteembetet. Men det tyder også at like lite som vi skil mellom lekfolk og embete i kyrkja, må vi skilja mellom lekfolk og embete i bedehuset. Vi finn det rett å understreka at hyrdingane (NB: hugs vid tyding av ordet!) sin hovudplass er å gå saman med folket ein er hyrdingar for. Det tyder ikkje at hyrdingane ikkje også skal gå føre og visa den gode vegen. Men i dette ligg ei viss erkjenning og nyansering frå ein del tradisjonalistiske tankar om at åndeleg leiarskap er dei som har det overordna ansvaret og tek overordna læreavgjerder. Det må tilståast at slike signal gjerne har vore framme i debattar om tenestedeling og skilje mellom menn og kvinner si teneste. Vi trur det er nødvendig å 13

14 nyansera og nyprofilera hyrdetenesta meir nettopp mot det å vera mellom folket. Det er ikkje vedtak bak lås og slå som er hyrdetenesta sin ståstad. Då blir avstanden for stor, og resultatet blir lett at folket opplever å vera utan hyrdar. Dei treng hyrdingane i kvardagen der livet skal levast. Dessverre er det her vi sjølvkritisk må konstatera at vi langt på veg har svikta i bedehuset over lang tid. Fruktene har ikkje uteblitt. Her er vår store utfordring til å venda om og finna ein ny og god kurs. Hyrderåd Når hyrderåd er den nemninga ImF har føreslått som nemning for synleggjering av åndeleg leiarskap, er det ikkje utan grunnar. Hyrdingane har til oppgåve å gje åndeleg mat, rettleia, formana og vakta Guds folk gjennom føredøme, ord og gjerning. Hyrdingane veit når dei følgjer Guds ord! - at dei ikkje åleine utgjer heile den åndelege leiarskapen, men at dei står saman med andre. Slik kan vår aktualisering i dag motverka at vi på sikt får eit anna embetssyn enn våre røter tilseier. Hyrdingane har eit særleg kall til å hjelpa heile lekamen til å fungera best mogeleg. Men vi vil gjerne presisera følgjande: Vi trur det er viktig å ha ulike gåver inn i hyrderådet. Slik sikrar ein leiarskap som kan sjå heilskapen og inkludera alle truande med sine gåver i teneste for lekamen si oppbygging. Forbundsstyret har brukt nemninga hyrderåd (jfr. Også Lov for ImF) i sin mal og tilråding til krinsar og lokalplanet. Men det må understrekast at slike nemningar i indremisjonsfamilien kan aldri bli kategoriske eller fastlåste. Den nemninga som mange vil seia er naturleg nemning for kollektivt leiarskap, er eldsteråd. Det er ei nemning som ein finn i Bibelen, og er attkjenneleg i kyrkjesamfunn og forsamlingar både i vårt land og utanlands. Kvifor ikkje bruka den nemninga?, vil mange seia. Sameleis vil ein gjerne bruka tittelen pastor for den/dei som blir tilsett i åndeleg leiarteneste lokalt i staden for nemninga forsamlingsleiar. Som sagt, det må ikkje vera noko sperre mot slike nemningar. Vi vil likevel ikkje aktivt tilrå dei i vår samanheng. Hovudpoenget om langsiktig fare for nytt embetssyn er alt nemnd. I tillegg nemner vi at dei bibelske titlane er faktisk ikkje så bibelske som ein lett kan tenkja. Det var samtidstitlar frå det offentlege livet som blei brukte og fylte med bibelsk innhald. Når titlane blir brukte i dag, er det ikkje automatikk i å henta dette bibelske innhaldet direkte til vår tid. Vi får med i bagasjen all bruk og assosiasjonar som har komme til gjennom dei to tusen år som har gått sidan NT blei skrive. Uansett kva nemningar og titlar ein brukar, må vi vera opptekne av å formidla vidare den lågkyrkjelege embetsprofilen som våre røter er overtydde om har bibelsk og reformatorisk dekning. Når vi skal konkretisera hyrdetenesta i indremisjonen og bedehuset, må vi ta omsyn til at vi snakkar om tre plan ImF sentralt, ImF krins og ImF lokalt. Innhald og utøving av hyrdeteneste og åndeleg leiarskap kan ikkje vera likt på alle tre plan. Vi har ulik plass og funksjon i fellesskapet. Det næraste åndelege leiarskapet og tilsynet er i det lokale fellesskapet i foreininga eller forsamlinga. Vi trur at tilsyn på krinsplanet og frå ImF sentralt bør utøvast med sterk vekt på det vi vil kalla relasjonstilsyn. Det er lett for at tilsyn blir oppfatta med negative assosiasjonar som kontroll og overstyring. Mange tenkjer også på tilsyn i meir praktisk lei som bokettersyn og vakt om ordningar. Det er ikkje for ingen ting at det biskoppelege tilsynet ofte blir oppfatta som sterk kontroll og at ein ikkje har kommafeil i ordningsspørsmål. Klare brot på sentrale lærepunkt i bibel og vedkjenning tek ein mindre oppgjer med. Det er dette vi kallar 14

15 ordningsfundamentalisme og lærepluralisme. Den grøfta må ikkje vi falla ned i i indremisjonen. Sunn åndeleg mat og omsorg for lære og liv skal vera det sentrale. Tilsyn frå krins og ImF sentralt må ha ein dobbel relasjon til det lokale åndelege leiarskapet og til forsamlinga sine medlemmer. Det er naturleg at tilsynet har god relasjon til det lokale åndelege leiarskapet og hjelper dei på aller beste måte til å utøva si teneste. Men det er også viktig at folket i foreininga/forsamlinga har opne kanalar til tilsynet utafrå. Det vil også motverka misbruk av makt i åndeleg leiarskapsteneste, og gje signal om tryggleik i fellesskapet. Ei mistyding må også nemnast. Åndeleg tilsyn vil ikkje seia at det er berre tilsynsmennene som kan gje åndelege impulsar til lokale leiarar. Både i organisasjonen og utafrå vil det vera viktig å ha eit ope tilhøve til kompetanse og hjelp i arbeidet. Slik kan ein tilførast nye impulsar som hjelper ein framover. Tilsynet skal ikkje vera flaskehals, men hjelpa til sunne spor i liv og teneste. 6. Åndeleg leiarskap og tilsyn på lokalplanet I malen for vedtekter for lokalforeiningar er leiarskapsspørsmålet føreslått slik: (Vi tek også med merknadene i merknadsrubrikken som nyttig informasjon.) 7 Hyrderåd Det må vurderast kva som er tenleg her ut frå storleiken på foreininga. Det kan for eksempel oppnemnast hyrderåd for fleire foreiningar i eit regionalt område. Her kan ein søkja råd hjå krinsleiinga evt. ImF. FS meiner det er viktig at hyrderådet har klar forankring i styret. a. Hyrderådet består av tre menn som har tillit i foreininga. (Hyrderådet har til hovudoppgåve å visa åndeleg hyrdeomsorg for medlemene. Det skal ta i vare eit særskilt hyrde- og læreansvar ved å sjå til at forkynninga og forsamlings-/foreiningslivet er i samsvar med Guds ord og Den evangelisk- lutherske vedkjenning. Ved avvik eller lærestrid har Hyrderådet ansvar for rettleiing og formaning. b. Medlemer som tek til å leva i strid med Guds ord skal handsamast etter Matt 18, Medlemer som ikkje lever i samsvar med 3, 1. ledd i denne lov, kan utelukkast frå foreininga. Hyrderådet innstiller i slike saker til styret som avgjer saka. c. Oppgåver i rådet vert fordelte etter utrustning og nådegaver. Rådet innstiller til styret ved kall av tilsette og frivillige arbeidarar. Når det er tilsett ein mann i åndeleg leiarstilling, bør han naturleg vera med i hyrderådet. Åndeleg leiarskap og tilsyn på lokalplanet må naturleg nok tilpassast den lokale situasjonen. I hovudtyngda av bedehusa ut over bygdene har gjerne indremisjonen ansvar for dei regelmessige møta, bønnemøta og gjerne nattverdsamlingane. Misjonsfolk med hjarta for ulike ytremisjonar har gjerne hatt indremisjonen som fellesnemnar. Dei ulike misjonane har sine misjonsforeiningar for vaksne, samt barnelag. Ungdomslaget er gjerne IUF og med i indremisjonsfamilien. Somme stader står ungdomslaget fritt. 15

16 I slike situasjonar bør ein så vidt mogeleg få til eit lokalt hyrderåd med representantar med tilknyting til ulike organisasjonar i bedehuset. Når det gjeld spørsmålet om lokalt tilsyn, bør hyrderådet ha omsorg for heilskapen i fellesskapet. Hyrderådet bør ha særleg omsorg for alle lagseiningar for born og unge. Då byggjer ein sunn lokal einskap forankra i Guds ord der forsamlingsfellesskapet og ikkje aktivitetane blir i fokus. Mange stader er landsskapsbiletet slik at det er mange små bedehusflokkar der husa står tett og viser ei anna sosiologisk tid med andre møteplassar enn i dag. I slike situasjonar bør krinsen ta ansvar for å hjelpa bedehusflokkar i naturleg område til å få åndeleg leiarskap og åndeleg tilsyn. Det kan gjerast både med å slå saman bedehus eller finna eit naturleg samarbeidsmønster. Innhaldet i tenesta som åndeleg leiarskap og tilsynsmenn i den truande forsamlinga (lokalplanet) kan ikkje setjast opp på ein enkel formel. Jfr. det som er sagt tidlegare at hyrdetenesta er meir å vera enn å gjera. Det er likevel nokre sentrale moment i Guds ord som vi skal ha fokus på: - vera føredøme i lære og liv - ha tilsyn med forsamlinga der dei får åndeleg sunn mat - verna mot vrang lære og liv - ha omsorg for den enkelte truande sitt gudsliv - elska fram nådegåvene - leia handlingar med dåp og nattverd i forsamlinga. - be for og salva sjuke i forsamlinga - leia forbønnshandling og innsetjing i tenester. Vi vil ikkje setja opp ein detaljert og konkret instruks. Momenta ovafor må praktiserast gjennom den åndsutrustning og visdom som Herren gjev. Det er viktig å ha fokus både på haldning og handling sanninga tru i kjærleik. Ef.4:15 Momenta ovafor er altså ikkje monopolliste for leiarskapet i høve til fellesskapet Det er heller ikkje eksklusiv monopolliste for menn i høve til dei gåver Gud har gitt kvinner. Åndelege leiarar har sentralt ansvar for dette og dei har ansvar for at alle nådegåvene i forsamlinga blir brukte til heile lekamen si oppbygging. Kor lenge skal perioden vera for dei som skal vera med i hyrderådet/eldsterådet? Det er heilt klart at indremisjonen bør koma bort frå det hyppige leiarskifte som pregar mange lokale stader. Den vanlege valrulleringa (gjerne for to år om gangen og avgrensing for nokre periodar) til val av formann og styre er ikkje naturleg for dei som blir kalla til åndeleg leiarskap. Det er likevel ikkje heilt lett å setja opp ei fast ordning. Vi trur kanskje at når vi nå legg vinn på å få dette på plass, kan det vera greitt å prøva seg med ein periode på fem år med høve til ein ny periode. Vi vil råda frå å ha livslang plass i hyrderådet. For det eine er det sunt at tilliten blir prøvd i forsamlinga, og for det andre er det jo eit mål at forsamlinga skal veksa og at nye leiargåver kan stiga fram. Difor trur vi at ei litt langsiktig rullering er sunt. Tidlegare leiarar kan jo også bli gode støtter i forsamlinga etterpå. Slike gåver er ikkje minst viktige for sunn utvikling og vekst! 7. Åndeleg leiarskap og tilsyn i forsamlinga Malen for forsamlingslovene fortel om korleis ein kan organisera åndeleg leiarskap og tilsyn i indremisjonsforsamlingar i byar og andre større stader. Fleire moment under pkt. 6 er også aktuelle her. Frå malen til forsamlingslovene tek vi med dette: 16

17 8 Hyrderåd Nemning i samsv. med ImF. Andre nemningar kan veljast. a. Hyrderådet består av tre menn som har tillit i forsamlinga. Forsamlingsleiar (der slik er tilsett) er ein av desse. Hyrderådet har til hovudoppgåve å visa åndeleg hyrdeomsorg for medlemene. Det skal ta i vare eit særskilt hyrde- og læreansvar ved å sjå til at forkynninga og forsamlings-/foreiningslivet er i samsvar med Guds ord og Den evangelisk lutherske vedkjenning. Ved avvik eller lærestrid har Hyrderådet ansvar for rettleiing og formaning. b. Medlemer som tek til å leve i strid med Guds ord skal handsamast etter Matt 18, Medlemer som ikkje lever i samsvar med 3, 1. ledd i denne lov, kan utelukkast frå forsamlinga. c. Oppgåver i rådet vert fordelte etter utrustning og nådegåver. Rådet innstiller til styret ved kall av tilsette og frivillige arbeidarar. FS ønskjer synleggjøring av åndeleg leiarskap og tilsyn. Forbundsstyret meiner det er best at hyrderådet har klar forankring i styret. Så vidt mogeleg bør ein tilsetja forsamlingsleiar som saman med hyrderådet utøver åndeleg leiarskap og tilsyn med alle einingar og arbeidsgreiner i fellesskapet. Men NB: Åndeleg leiarskap og tilsyn skal først og fremst ha fokus mot menneske og ikkje mot arbeidsgreiner! I større forsamlingar er det aktuelt å vurdera tilhøvet mellom hyrderådet (eller eldsterådet der ein vel slik organisering) og styret. Vårt hovudråd er at ein bør finna ei organisering som ikkje fører til to leiarsentra som kan bli motpolar eller føra til eit hus i strid med seg sjølv. Det bør i alle fall gjerast gjennom klar markering av hyrderådet og styret sitt mandat. I visse høve på krinsplan og enno meir på lokalplanet er todeling ei aktuell løysing både med tanke på nådegåveaspektet, oppgåvefordeling og ikkje minst blir det lettare å få til kontinuitet i hyrderådet. Men i tilfelle ein vel slik todeling, må ein sikra gjensidig representasjon for kontakten og informasjonen si skuld. Vi understrekar også at det er viktig at både kvinner og menn har plass i styret. Sjølv om vi i dette dokumentet ikkje har fokus på styret sitt mandat og funksjon, vil vi understreka at det bør skjelnast klart mellom styret sitt mandat i retning saksframstillingar/vedtak og hyrderådet sitt mandat i retning å vera åndelege leiarar i forsamlinga. Hyrderådet er ikkje noko overstyre. 8. Åndeleg leiarskap og tilsyn i krinsen I lovmalen for krinslover er det også sagt noko om korleis ein tilrår organisering av åndeleg leiarskap og tilsyn. 7 Åndeleg tilsyn a. Krinsleiar, formann og ein vald styremedlem er åndeleg leiarskap for krinsen. Desse har eit særleg hyrde- og læreansvar og skal difor vera menn. Dette blir tilråda. Om krinsen ikkje oppnemner eige hyrderåd, må både formann og nestformann vera mann. Jfr. vedtak

18 b. Krinsleiar utøver åndeleg tilsyn i samråd med og på vegne av det åndelege leiarskapet, og i kontakt med Indremisjonsforbundet sin generalsekretær og hyrderåd. Dette bør vera med uansett om ein har eige hyrderåd eller ikkje. Krinsleiaren og krinsen sitt hyrderåd har i samråd med ImF sentralt og generalsekretæren ansvar for å utøva åndeleg leiarskap og tilsyn i krinsen sitt område. Åndeleg leiarskap på krinsplan må ha noko anna utforming enn på lokalplanet. Her er det meir snakk om åndeleg ansvar for sine respektive ansvarsområde i god relasjon til dei lokale leiarane og med Forbundsleiinga. Fokus blir meir på åndeleg rettleiing og omsorg for leiarar på lokalplanet. I spørsmålet om korleis det i praksis skal gjerast, må vi ha fridomsidealet sentralt med oss i tanken. Dersom ein skal utøva åndeleg leiarskap og spesielt tilsyn på ein aktiv og konkret måte, må det bli meir enn teori og arbeid ved skrivebordet. Også her skal ein vera Ordet nær og mennesket nær. For å få det til må ein gjerne få med seg menn som er åndeleg utrusta for slik teneste til å stå for mykje av den konkrete tilsynstenesta og oppfølginga overfor forsamlingane og dei lokale åndelege leiarane. Tek ein dette på alvor, har vi bruk for mange tilsynsmenn i krinsane våre. Her trengst ei offensiv haldning og ditto handling! Krinsleiaren (føreslått ny nemning for krinssekretæren) vil stå sentralt i krinsen sitt tilsyn. Det bør gje signal om kven som blir tiltrudd slik teneste, korleis vi utrustar slike personar, og korleis vi prioriterer deira arbeidstid i høve til mange nødvendige oppgåver. Men med den vekt på oppfølging av lokalplanet i utøving av tilsynet kan aldri ein krinsleiar makta dette åleine. Det er bakgrunnen for at vi meiner det er nødvendig å peika ut tilsynsmenn på krinsplanet med ansvar for konkrete område det vere seg ei foreining/forsamling eller foreiningar/forsamlingar i eit geografisk område. Krinsleiaren bør normalt vera bindeleddet og leiaren for tilsynsmennene i krinsen. Eit relasjonstilsyn krev ein open og god kanal mellom lokalplanet og tilsynsmennene utafrå. Konkret bør ein også ha ein fast plan for besøk og konkrete møte. Så vidt mogeleg bør det vera formelle tilsynssamlingar kvart halvår. 9. Åndeleg leiarskap og tilsyn på landsplan i organisasjonen ImF Generalforsamlinga og Forbundsstyret har først og fremst ansvar for tilrettelegginga på landsplanet og korleis hovudorganisasjonen skal utøva si teneste i organisasjonen både utover og overfor krinsar og lokalplanet. Når det gjeld åndeleg tilsyn er det uttrykt i 10 slik: IV. Åndeleg tilsyn 10. a. Generalsekretær, formann, nestformann og ein valt styremedlem er hyrderåd for Indremisjonsforbundet. Desse har eit særskilt hyrde- og læreansvar og skal difor vera menn. b. Generalsekretæren utøver i samråd med hyrderådet, åndeleg tilsyn i organisasjonen på vegne av Forbundsstyret. Det sentrale hyrderådet og tilsynet på landsplan må naturleg nok ha ein annan funksjon enn på krinsplan og særleg på lokalplanet. Åndeleg leiarskap og tilsyn sentralt må ha særleg fokus på lærespørsmål og åndeleg rettleiing i samsvar med bibel og vedkjenning. Heile organisasjonsfellesskapet byggjer på felles læremessig basis. Den læremessige profileringa på krinsplan og lokalt har ikkje berre aktualitet for vedkomande krins og lokalplan. Det er 18

19 åndeleg vatn som på ulik måte flyt ut i den store kjelda som alle drikk av. Difor er det også så viktig at nokon har eit særleg ansvar for at dette vatnet er friskt og har den kvalitet som ein forventar. Denne åndelege leiar- og tilsynsoppgåva er ikkje ei einsidig oppgåve eller signalgjeving ein veg. Det er avgjerande viktig at heile det allmenne prestedømmet i organisasjonsfamilien tek ansvar for den sunne læra og prøver åndene i kraft av den nådegåveutrustning Gud har gitt kvar enkelt. Konkret i organisasjonsfellesskapet er det viktig at i åndelege lærespørsmål og når det gjeld spørsmål om rettleiing i konkrete saker, er det god kontakt mellom lokalplanet og krinsplanet, og mellom krinsplanet og ImF sentralt. Lokale leiarar, krinsleiarar og generalsekretæren er viktige kontaktpersonar for at dette kan skje på ein god og sunn måte. Landsorganiseringa er laga slik at generalsekretæren saman med krinsleiarane og rektor ved bibelskolen utgjer ImFs misjonsråd. Denne forsamlinga møtest i dag to gonger i året, samt at vi har telefonmøte og andre meir direkte kontaktar mellom generalsekretær og den respektive krinsleiar eller bibelskolerektor. Dette er til god hjelp for å utøva leiarskap og byggja gode relasjonar mellom ansvarlege leiarar i utøvande posisjonar. ImF sentralt har til oppgåve å hjelpa krinsar og direkte innmelde forsamlingar til å fungera godt med åndeleg leiarskap og tilsyn slik at organisasjonsfellesskapet kan veksa med den sunne læra og åndelege profil som vi har fått i våre røter. Rådsmøtet 2 har alltid hatt ein reell viktig funksjon i Indremisjonsforbundet. Sjølv om det først var i revisjonen av Lov for ImF 2005 at rådsmøtet blei innført i lova, har det vore slik at rådsmøtet sine tydelege råd har vore følgt opp av Forbundsstyret, og alle ledd i organisasjonen har kjent forplikting på rådsmøtet sine føringar. Dette høyrer til forbundslinja. Døme på slike læremessige avklaringar er samlinga om Syn og retningslinjer 1953, tenestedelinga (1983), og seinare retningslinjer for etiske spørsmål. Skal ein organisasjon ha kraft innad og ikkje minst utad er slik lojalitet av avgjerande viktig art. Eit hus i strid med seg sjølv har lita kraft. Eit moment kan vera nødvendig å nemna når det gjeld åndeleg leiarskap og tilsyn på alle plan lokalt, i krinsen og sentralt. Utøvinga har først og fremst fokus på føredømefunksjonen og åndeleg omsorg. Slik åndssituasjonen er teikna i Bibelen, veit vi at det er snakk om åndeleg innsikt både til å uttrykka trua sitt klare ja til Guds sunne lære, og stundom trua sitt faste nei til falsk lære og falskt liv. Men det er viktig at alt blir gjort sanninga tru i kjærleik. Fare for alle med overordna åndeleg leiarteneste er at dei blir flaskehalsar, inspektørar og kontrollørar utan åndeleg visdom og innsikt. Då får lett tradisjonalisme og menneskelege vedtekter overtaket, og ikkje Andens samfunn og fridom. Vi må be om at det ikkje blir vitnemålet om Indremisjonsforbundet på noko plan i organisasjonen. 10. Nådegåver og åndeleg fokus ved val til tillitsverv I indremisjonen sine røter er det eit tydeleg fokus på åndelege kriterier ved val av personar til åndelege oppdrag. Vi skal heller ikkje fornekta at dette har lege bak både når valkomitear har gjort sitt arbeid og når årsmøte og generalforsamlingar har vald tillitspersonar eller ansvarlege 2 Rådsmøtet er i nemnd Lov for ImF 12. Det har i hovudsak bestått av Forbundsstyret, sekretærar i adm, repr. for forkynnarane, BUR, krinsleiarar/krinsformenn, og rektorar ved skulane. 19

20 styre har tilsett i stillingar. Det må likevel vedgåast at dette åndelege fokus ikkje alltid har vore like tydeleg uttalt eller medvite vore med i vurderingane. Men skal åndeleg leiarskap og åndelege tilsynsmenn koma i funksjon, kan ein ikkje berre organisera eit apparat, men ein må medvite ta bibelsk rettleiing på alvor. Når apostelen Paulus i 1Tim.3 og Titus 1 underviser om åndelege leiarar og tilsynsmenn, er det alvorleg meint. Det følgjer alltid velsigning med å leva etter Guds ord. Det gjeld også i spørsmålet om åndelege kriterier ved val til åndelege verv og åndelege stillingar i misjonen. Dette er også årsaka til at Forbundsstyret i sitt forslag til mal for valnemnda i ImF har med avsnitt om dette. Vi føreslår at ein på krins- og lokalplan på naturleg måte følgjer opp dette. 11. Utrustning og utdanning til åndeleg leiarskap og tilsyn Nådegåver blir ikkje skapte av menneske. Det er Guds suverene gåver som han gjev, slik Han vil, til oppbygging for Kristi lekam på jord, som er forsamlinga av dei truande. Difor startar vår teneste med å få fokus på åndeleg leiarskap med bønn til Gud om Hans gåver og åndsutrustning. Nådegåver er likevel ikkje alt. Den Gud gjev forkynnargåva, må arbeida med Ordet slik at bodskapen både blir i samsvar med Guds ord og at formuleringane blir så pedagogisk gode som mogeleg for å nå fram til den enkelte tilhøyrar. Dette arbeidet må gjerast, samtidig som ein i eitt og alt er avhengig av Gud og Hans Andes skapargjerning. Slik må alle åndelege leiarar kontinuerleg leva i utrustning i Herrens skule. Fostring av leiarar og framelsking av nådegåver skal først og fremst skje i forsamlingsfellesskapet. Den åndsatmosfære og åndelege klima skal råda i forsamlinga at den enkelte truande veks personleg i nåde og kjennskap til Kristus og at heile Kristi lekam blir utrusta til si neste. Åndelege leiarar har to oppgåver leia og utrusta nye leiarar. Det er ikkje rett å setja opp eit fast mønster og skjema for dette. Men viktige moment er at åndelege leiarar blir utrusta til å vera gode medvandrarar for nye leiarar. Bibelen har gode døme på dette Elia/Elisa, Paulus/Timoteus. Frå indremisjonen si historie kjenner vi ordninga der yngre forkynnarspirer reiste med eldre og meir erfarne. Prinsippet kan brukast på ulik måte. Skulane våre og særleg Bibelskolen har alltid vore sentrale institusjonar for utrustning og skolering av leiarar til misjonen på alle plan. Med den satsing på åndeleg leiarskap og det arbeidet som nå blir gjort med å reisa eit meir synleg åndeleg leiarskap og korps av tilsynsmenn i indremisjonen, er det av avgjerande verde at Bibelskolen blir sentral medarbeidar og ressurs for å realisera dette. Bibelskolen har gjerne vore kalla Forbundet sin lærestol. Bibelskolen med sine linjetilbod skal vera allsidig tilbod til kristen ungdom. Førsteårslinjene må difor alltid ha eit nyansert og aktuelt tilbod som ungdom får lyst til å søkja til. Det er liten tvil om at styre, rektor og personale ved Bibelskolen på Bildøy (også) er oppteken av dette i dag. I vår samanheng med tanke på å utrusta åndeleg leiarskap er andreårs- tilbodet enno meir av interesse. Her er Bibelskolen alt i gang med å utvikla studietilbod tilpassa misjonen sin trong for åndeleg leiarskap til forsamling og misjon i dag. Det er lagt til rette for god kontakt mellom skule og misjonsleiing for å utvikla dette tilpassa misjonen sin totale trong i dag. Bibelskolen er på dette området også ein viktig premisseleverandør for å utvikla åndeleg 20