Nr 2, Aktuelt: ELVEBLEST og UKUF-FEST. Sterke inntrykk frå THAILAND - SMILETS LAND. Møta nye venner - Søkja Gud - Få del i oppdraget

Transkript

1 Nr 2, 2008 Møta nye venner - Søkja Gud - Få del i oppdraget møte:plassen E i t m a g a s i n f r å U n d h e i m k y r k j a Aktuelt: ELVEBLEST og UKUF-FEST Sterke inntrykk frå THAILAND - SMILETS LAND G o d s o m m a r!

2 Undheimkyrkja for alle U N D H E I M K Y R K J A Steinar Sandvik Undheim kyrkjelyd skal vere ein god plass for alle menneske på Undheim. Ein møteplass der vi alle vert tekne imot og sett og der alle er like verdifulle. Ein plass der vi kan stoppe opp og ikkje berre haste vidare. Som kyrkje har Gud kalla oss til å fylgje han. Då Jesus gjekk på jorda, var kontakten oppover med Gud viktig for han. Han brukte og tid saman med sine næraste; det vi kan kalle innover. Og han la stor vekt på å vise andre kven han er å arbeide utover. stad å møte nye venner, søkje Gud og få del i oppdraget. Undheim kyrkjelyd - ein stad å møte nye venner, søkje Gud og få del i oppdraget. Dette er den nye visjonen vår. Høyrest det godt ut? Dette er ein visjon som seier noko om kva vi vil. Men visjonen seier ikkje noko konkret om kva vi skal gjere. Saman skal vi oppmuntre kvarandre og setje mot i kvarandre til å finne vår oppgåve og våre arbeidsfelt. Oppmuntring betyr mykje for oss, og det byggjer opp. Det same skjer når vi set pris på kvarandre. Nokre gode ord i staden for å tie kan Nokre gode ord i staden for å tie kan bety så uendeleg mykje for eit anna menneske bety så uendeleg mykje for eit anna menneske. Å kjenne seg verdifull er eitt av dei beste grunnlaga for å vekse, og det skaper dessutan god kontakt mellom ulike menneske. handlar om å rette ut ei open hand for å dele og for å bidra med det eg har fått. Kyrkja på Undheim skal vere midt i bygda og på mange måtar spegle livet i bygda. Her er rom for alle. Ansvar skal prege arbeidet, både eit ansvar for kyrkja sitt oppdrag og eit ansvar for livet i bygda der samhald og respekt skal vere byggjesteinar. Visjonsbrosjyre Soknerådet sin visjon og tankar om dette vil bli gitt ut til glede, inspirasjon og samtale i ein eigen brosjyre. Denne vil de få etter sommaren Undheim kyrkjelyd vil ha Jesus som førebilete og gjere det han lærte oss. I alt vårt arbeid ynskjer vi å ha blikket retta oppover, innover og utover, akkurat slik trekanten i logoen vår viser og når vi seier at Undheim kyrkjelyd skal vere ein Å gå ut har alltid vore kyrkja sitt kall og oppdrag. Også på Undheim ynskjer vi å gå ut, anten det er å krysse grenser til andre land, eller det er å vere med og løfte saman med andre i bygda vår. Det

3 møte:plassen årgang Utgjevar: Undheim sokneråd Ansvarleg redaktør Hanne Brit Sandsmark Den verdifulle oppmuntringa Redaksjonen: Marta D. Undheim Inger Ueland Tjåland Hanne Brit Sandsmark Per Børge Hillestad Foto: Inger Ueland Tjåland Marta D. Undheim Hanne Brit Sandsmark Aksel Tunheim Adresse: Møteplassen Time kyrkjekontor Pb Bryne E-post: Internett: Lay-out/Grafikk: Hanne Brit Sandsmark Trykk: NetPrint Prosessen, Kleppe. Opplag: 500 eks. Eilin Sandsmark Eg er fødd og oppvaksen på Undheim. Blant traktor, høyballar og Felleskjøpdresser. Og eg er ein av dei som veit at det er vår når vipa, lamma og hevdaloktå kjem. Ja, eg er ein ekte jærbu. Og stolt av det! Men me frå Jæren har rykte på oss for å vera litt trauste. Vår måte å skryta på er å sei at dæ va jo kje så aller værst dette eller at æg he smakt værre. Me er nemleg realistar, og har aldri hatt behov for å skryta ting opp til det aller høgaste berre for å gjera det. Nei, me tek ting som dei er, og nøyer oss med det. Men dette var tydelig ikkje godt nok for ein bergensar eg vart kjend med hausten Han meinte at ros og oppmuntringar var noko me som menneske ikkje kunne få nok av. Eg valde å le høgt av dette, nemleg fordi for mykje ros kunne skapa sjølvgode menneske som trudde dei var betre enn alle andre. Og er det noko me jærbuar ikkje likar, så er det nettopp folk som har tru på seg sjølve. Nei dette måtte han lengre ut på landet med. Problemet var berre at der var han jo allereie! Så då hadde eg ikkje noko anna val enn faktisk å byrja å skryte av andre. Den gongen var eg 16. No er eg 22, og har forandra meg veldig. Mykje på grunn av akkurat det eg byrja med for seks år sidan. Å gje andre ros. Det er mykje som vert forandra i eit menneske idet det får skryt av noko det har gjort eller av noko det har på seg. Ein dårleg dag kan bli snudd til den beste, og mykje frykt kan faktisk bli snudd til det motsette. Skryt har paradoksalt nok lenge vore oppskrytt, men det er ei av dei største løgnene som finst. Det kostar oss tydelegvis mykje å seia til venene våre at me sett pris på dei, til arbeidskollegaen at han gjer ein god jobb, eller til treningsinstruktøren at gruppetimen faktisk var kjekk. Men poenget er ikkje å overdrive. Poenget er å sei noko positivt. Det er faktisk ikkje så veldig vanskeleg. Du burde prøva. møte:plassen E i t m a g a s i n f r å U n d h e i m k y r k j a Nr 2, 2008 Møta nye venner - Søkja Gud - Få del i oppdraget Aktuelt: ELVEBLEST og UKUF-FEST Sterke inntrykk frå THAILAND - SMILETS LAND G o d s o m m a r! Neste nummer i september

4 Operasjon Thailand Marta D. Undheim Me møter tre friske, flotte jenter i eit koseleg husvere på Undheim. Dei er tydelegvis godt kjende og gode venninner. Samtalen går lett når dei berre kjem i gang og temaet er Thailand. Dei tre jentene er Bente Kristin Solheim som for tida arbeider i ein gardsbarnehage her i Time, og Linn Åse Holtet som har arbeid i ei mottaksavdeling for tospråklege born i ein annan barnehage i kommunen, og Ang frå Thailand som er på besøk hjå dei. Ville ut i verda - Eg har alltid sagt at eg har lyst å reisa til Afrika, seier Linn Åse på spørsmål om korleis dei kom på å reisa til Thailand. Bente Kristin har nok hatt meir lyst austover. Ho har eit syskenbarn i Thailand som arbeider for misjonen der. - Då ho spurde om ikkje me kunne reisa dit, var eg med på det. Så vart det Thailand. Men me var begge innstilte på at dette ikkje berre skulle vera ei reis for å sjå og oppleva, men for å hjelpa, legg BK til. Så dei gjekk fort i gang og samla inn pengar og vennene rundt dei var ivrige med på innsamlinga. Mange enkeltpersonar gav større og mindre pengegåver, så alt i alt reiste dei ut med kr. I Thailand Så stod dei der, i Thailand, på flyplassen i Bangkok. Eg visste der var varmt, men at det var såååå varmt., seier Linn Åse. Eg tenkte berre at dette klarer eg aldri. Men det gjekk. Me takla varmen etter kvart. Frå flyplassen reiste dei rett ut i slummen der dei skulle bu på ein studentheim og der barnehagen dei skulle arbeida i ligg. Den er driven av Det Norske Misjonsselskap og heiter Home of praise. Den hjelpa barnehagen ynskjer å tilby skal vera for dei borna som er verst stilte. I slummen er det mange vaksne som lever eit hardt liv, med mykje kriminalitet og narkotika. Bente Kristin fortel at mange av borna er foreldrelause. - Ein del foreldre berre stikk av, eller dei ser seg ikkje i stand til å ta seg av barnet av økonomiske grunnar og set det frå seg på trappa. Alle som arbeider i barnehagen må vera kristne. Men sidan Thailand er eit buddhistisk land, vert dette ofte møtt med ein del skepsis, heilt til dess folk ser at borna har det godt i barnehagen og at misjonærane vil dei vel. Smilande og vennlege folk I tillegg til varmen, var det alt folket som gjorde mest inntrykk i fyrste omgang. Utruleg mykje folk. Det offisielle talet på innbyggjarane i Bangkok er 12 millionar, men truleg bur der i alt 16 millionar. Alt var så forskjellig frå her heime. Store kontrastar. Thaiane er småe av vekst og me er store og kvite. Og når me ser den fattigdomen mange lever under, er det nesten utenkjeleg for oss at det går an. Me veit eigentleg ikkje kor godt me har det. Men det merkelege er at midt oppi dette er alle smilande, blide og vennlege. Me vart inviterte på besøk i ulike heimar og det var sterkt å møta gjestfridomen deira. Endå så lite dei hadde, ville dei dela med oss. Finaste turen Jentene er samde om at den finaste turen hadde dei til den nordlege delen av Thailand. Der hadde mannen til Anne (misjonæren som driv Home of praise) eit prosjekt på gang. Han hadde mellom anna bygd ein skule der. Prosjektet vart kalla Faa lang Fon, som tyder Himmelen etter regnet. Han ville hjelpa vanskelegstilte barn i denne delen av landet. Me veit at han mellom anna fekk

5 hjelpa eit barn med CP (cerebral parese) og ein med vasshovud. Det er å få hjelpa enkeltpersonar han ser som det viktigaste i arbeidet sitt. I Thailand er det ikkje vanleg at det offentlege tek seg av born med handikap. - Det var imponerande å sjå det arbeidet misjonærane gjer. Det står stor respekt av den innsatsen dei legg ned for framande folkeslag. Me var med og fekk sjå arbeidet frå innsida. Me var også med i kyrkja. Sjølv om me ikkje forstod nokon ting så gjorde det inntrykk å sjå den gleda dei har, fortel BK og Linni. Pengane kom til nytte Jentene var nokså bestemte på at dei pengane dei hadde med frå Undheim skulle brukast til beste for barna, så nokon ny kontorstol kom ikkje på tale! Og dei fekk sjå at pengane vart nytta på ein god måte. Noko av det fyrste dei sette i gang med var å få nye vegger i barnehagen. I dei gamle veggene var det dyr og larver, så dei måtte vekk. Toaletta vart reparerte og fiksa opp, og myggnett framfor vindaugo var godt å få. Og litt maling i ulike rom gjorde susen! Laga fest - Me hadde så lyst å laga noko gildt for borna, noko som dei aldri elles ville få oppleva, og då måtte det verta Dreamworld, ein draumedag med tivoli og alt det gilde som høyrer med. Kan tru dei små var nydelege då dei kom i det finaste dei hadde av kle og smilte frå øyra til øyra! Hugsar ein liten gut som var så fin, men han hadde ikkje sko. Då kjøpte misjonæren sko til han. Det kosta 3 kroner! - Og så var det julefesten. Den måtte me berre ha før me reiste og hadde vel helst annonsert han då det gjekk opp for oss at me ikkje hadde pengar att til det. Me skreiv om dette på bloggen og den dagen då me forstod at nokre venner her på Undheim hadde overført ein skikkeleg sum til oss, ja, då måtte me berre grina ein skvett, så glade vart me! Og julefest vart det for alle, med underhaldning der nokre av borna spela fiolin og andre dansa til. - Så uskyldigt og fint, og så flinke dei var. Me lærte dei linedance og så vart det gåver og god mat til alle! Ei fantastisk oppleving for dei, men kanskje aller mest for oss! Varige inntrykk - Me trur at desse månadene i Thailand har gjort noko med oss. Me opplevde at me fekk gjera noko godt for andre og det er utruleg meiningsfullt. Det er godt å kunna hjelpa. Me fekk mange gode vener. Og så alle dei herlege ungane. Kjenner tårene pressar på ved tanken på korleis det skal gå med dei. Mange har eit dårleg utgangspunkt. Då Bente Kristin og Linn Åse stod på flyplassen og skulle reisa heim til Norge, var 20 personar møtt fram for å seia farvel. Det gjorde inntrykk! Dei har fått ein plass i hjarta vårt! Avsluttar Linn Åse og Bente Kristin. Den siste har alt planane klar om ny tur til Thailand litt utpå hausten. Frå 15 til 59 grader nord - Oh, it`s so cold! (For no må det gå på engelsk og me spikkar i veg så godt me kan). - Å, her er så kaldt og mykje regn, seier Ang og hutrar berre ho tenkjer på det. Men ho har møtt mange gilde folk og hatt det så bra på alle vis dei vekene ho har vore her. Berre det å få bu i eit så fint husvere som ho har opplevd her, er som ein draum, seier ho. Venninna som er på besøk hjå BK og Linni heiter eigentleg Anghana Tunvirot og er fødd i det nordlege Thailand. No bur foreldra, og ei syster og ein bror i Bangkok. Bestefaren hennar kom frå Kina. Ang er oppvaksen i ein kristen familie og har gått på kristen skule. Elles er dei fleste i Thailand buddhistar. Litt friare Ang var med på ei gudsteneste på Kapellet på Undheim ein sundag for nokre veker sidan. Ho forstod sjølvsagt ingen ting, og inntrykket hennar er at kyrkja i Noreg er meir tradisjonell og at me er litt rolegare enn det ho er van med. I Thailand er gudstenestene friare, meiner ho, med meir liv og røre. Éin song kjende ho att, det var Hvilken venn vi har i Jesus. Ho fortel at kyrkjene i Thailand ser ut som vanlege hus, men er innreia som kyrkjer. Ang høyrer ikkje til ei luthersk kyrkje, men ei kyrkje dei kallar Christian Fellowship. Ho er sjølv døypt som vaksen. Eit kall Å arbeida i barnehagen i Bangkok opplever Ang som eit kall. Ei oppgåve Gud har for henne. Lønningane er små, så ho får litt støtte hjå bror sin til studiane innan kommunikasjon. Desse vekene ho har vore her hjå Bente Kristin og Linn Åse, har ho vore med dei på arbeidsplassane deira. Her kan ho sjå og læra korleis barnehagen er organisert, og læra meir om vår kultur. I Thailand er det vanleg å straffa borna fysisk når dei har gjort noko gale. Her i Norge ser ho korleis personalet taklar slike problem på andre måtar. Dette vil eg lære meir om, seier ho, og har lyst å koma att viss det lagar seg med dei planane ho har. Kjende ikkje til Norge Det var gjennom BK og Linni at Ang fekk tilbod om å koma hit til Norge. Ho kjende ikkje til landet frå før og ser at folk er litt annleis her enn i Thailand. Nordmenn er tilbakehaldne før dei kjenner folk. Men så har ho òg merka at når dei først vert kjende, er dei veldig koselege og til å stola på. I Thailand er det meir slik at folk smiler til kvarandre uansett om dei er kjende eller ikkje. Ho innrømmer at ho var litt redd at folk her skulle sjå ned på henne fordi ho er asiat, men det har ho ikkje opplevd. Folk har vore berre positive. Litt norsk mat har ho lært seg å lika. Brunosten fell visst ikkje i smak, kom heller med primen! - Om to dagar må eg reisa, og det gruar eg meg til. Men eg håpar og trur at eg kan koma att, avsluttar Ang og smiler til oss.

6 Marta D. Undheim På veg mot Ålgård, heilt i utkanten av Time kommune, ligg ei lita klynge med hus rundt eit stort tun. At me er ute på landet kjennest godt på den sterke, gode vårlukta! I eitt av desse husa bur ei dama som me har lyst å verta litt meir kjende med. Olaug Iren Rasmussen heiter ho, er mor til tre og kona til Rune. Før ho gifta seg var etternamnet Vigdel, og for dei som er litt lokalkjende på Jæren kan det namnet få oss til å tenkja på Sola. Og det stemmer. Midt mellom Solastranda og Sola kyrkje har Olaug Iren trødd sine barnesko. Då kan me lura på kva som fekk ei Solajente gift med ein Madlagut til å flytta hit? Vil bu landleg - Jo, det hadde seg slik, forklarar Olaug Iren, at då eldstejenta vår nærma seg skulealder, hadde me lyst at ho skulle få begynna på ein mindre skule. Det var litt vel store forhold der me budde då, på Hundvåg. Dei kikte i avisene etter hus på Jæren, frå Varhaug og nordover, og ved andre gongs utlysing av huset på Øvre Håland gav dei bod og fekk det. Då kjende dei at det var dit dei skulle. - Me var jo litt kjende her oppe i traktene rundt Undheim frå før då, fortel Olaug Iren. Rune har ei syster her og eg har eit syskenbarn. Det er fint å bu på landsbygda. Det er trass alt nokså sentralt på den måten at det er berre ein god halvtime til Stavanger. Me trivst i alle fall godt her! Kristen heim Når Olaug Iren skal til å tenkja etter kvifor ho er ein kristen i dag, ser ho at det har vore heilt naturleg og nesten sjølvsagt heile livet. Slik har eg hatt det godt, seier ho. Aldri det store behovet for protest og opprør. Eg har stort sett hatt det greitt. Mor og far gav meg ein god start i ein trygg, kristen heim, der trua på Jesus var viktig og naturleg. Faren var kyrkjetenar i Sola kyrkje då Olaug Iren voks opp. Eg var ofte med far i kyrkja og hjelpte til med det som skulle ordnast. Det var gildt, syns eg. Om torsdagane var det møte i bedehuset Salem på Sola. Der gjekk mor og far og dei tok Olaug Iren med. Kanskje var det dei større syskena mine som ikkje ville passa på meg heime, det kan vera. Eg vart i alle fall tatt med på bedehuset og likte meg der. I den tida lærde eg dei gamle, gode songane som Klippe du som brast for meg og Løftene kan ikkje svikte. Dei nynna eg mykje på og dei er ei god ballast å ha.

7 «Mi tru» - Olaug Iren Rasmussen Kor er gildt Kor har alltid vore gildt! Fyrste koret Olaug Iren var med i, var ungdomskoret Confession på Sola. Der begynte ho då ho gjekk i 7. klasse. Det var godt miljø i det koret med omsorg for den einskilde og rom for å byggja gode venskap. Det var ei veldig kjekk tid. I klassen min var me få kristne, og me som var heldt godt i hop, men i koret var me så trygge. Ungdomsskulealderen er trass alt ein sårbar alder. Olaug Iren opplever ofte at songstrofer frå ei korøving plutseleg tonar i hovudet og vert til gleda og oppmuntring. Det opplevde ho veldig sterkt for nokre år sidan då ho mista eit syskenbarn i kreft. - Då song eg om att og om att på ein song me hadde i Dekor på den tida som heiter Irsk velsignelse. Ei stor, god og trygg hand Kanskje har eg ei enkel tru, seier Olaug Iren og tenkjer høgt. Eg er ikkje så sterk i teoretisk bibelkunnskap og kunne ha vore meir kjend i Guds Ord, men med små born i huset er det vanskeleg å finna tid og ro til å lesa. Både Rune og eg har snakka om at me har lyst å vera med i ei bibelgruppe viss det lagar seg. For meg har Gud og Jesus vore den store trygge handa som alltid held fast sjølv om handa mi ikkje alltid er like fast og bestemt. Og med trua på Jesus har me noko godt i vente. Frå russetida hugsar Olaug Iren eit bibelvers som ho kjenner gjer henne godt. Det står i Sefania 3.17: Herren din Gud er hos deg, en helt som har makt til å frelse. Han gleder og fryder seg over deg og gir deg på ny sin kjærlighet. Han jubler over deg med fryd Takksam Det er godt å få veksa opp i ein familie der så mange viser omsorg og på ein måte peikar same vegen. Olaug Iren kjenner seg audmjuk og takksam for det. Det er ikkje sjølvsagt. - Mest kjenner eg på takk til mor og far. Hugsar også med glede ei tante som var misjonær. Det var gildt og spennande når ho kom heim og fortalde frå misjonsmarka. Og ei moster til mor mi som ofte song Jesus er kongen min, Guds barn eg er. Om somrane lesste mor og far pikk og pakk inn i bilen, og med meg i baksetet, sette dei kursen mot Justøya. Det var koselege ferieturar. Ynskjer å gje det vidare Både Olaug Iren og Rune er med i Dekor og deltek i fellesskapet på kapellet så ofte dei kan. Me har funne oss til rette på kapellet, føler oss velkomne og har fått venner der. Olaug Iren og Rune har alltid hatt same livssyn. Eg ser endå meir no kor viktig det er at me har dei same verdiane og tenkjer i same retning. Det er godt å ha ei felles plattform for heimen og livet. Den kristne trua er noko me ynskjer å gje vidare til borna våre, med glede, avsluttar Olaug Iren. Irsk velsignelse Må din veg komme deg i møte, Vinden alltid være bak din rygg, Solens lys leke på ditt kinn, Regnet falle vennlig mot din jord. Og må Guds gode hånd verne om deg Til vi møtes igjen!

8 Elveblest by the riverside Fredag 6.juni kl vert det konsert på det nye uteområdet ved kapellet. The Green Sax er arrangementkomité, og kvelden vert leia av primus motor Sigmund Bjelland. Eg møter Sigmund ein fin vårkveld nede ved elva. Det er sett opp flotte benker, lagt heller på marka, og ein flott utegrill pyntar opp. Ideen vart unnfanga for om lag 1 år sidan i forbindelse med dugnad for å gjera ferdig dette området. - Dette må vera ein flott samlingsplass for folk i Undheimsbygda! Tenk om me kunne arrangera ein konsert her! Som tenkt så gjort. Sigmund lufta ideen for ulike aktørar, alle var positive, dette ville dei vera med på. Det vert sang og musikk av Country Lights Torill Egeland m/band Harald`s krydder Jan og Evy Lode De Kor Ekko Undheim og Eikeland Musikk-korps The Green Sax Tor Helge med trekkspel og sag Per Børge skal bidra med ein kort appell. Aktuelt Sigmund ynskjer at denne kvelden skal sveisa saman folk i bygda, byggja bruer på tvers av kultur og tradisjonar. Han ynskjer at vi skal koma saman i eit mangfald av musikk, musikk i alle uttrykksformer. Her skal vera noko for alle, store og små, gamle og unge. Konserten er primært for folk i Undheimsbygda, men alle som ynskjer det er velkomne. Dette skal også vera ein dugnadsinnsats for bygda. Vi ser fram til å få idrettshall, og Sigmund kan fortelja at kapellstyret har bestemt at overskotet frå kvelden skal gå til arbeidet med å byggja hall. Det vert salg av grillmat m/tilbehør. Elles kan kvar enkelt ha med det ein ynskjer av kaffi og kaker. Campingstol og evt. bord må også takast med. Sigmund satsar på fint ver, og lover friske og spenstige tonar frå kyrkjeparken denne kvelden. Kanskje det vil rykkja litt i dansefoten på nokon og einkvar? Han ynskjer velkommen til alle. Ved ulagleg ver, vert konserten inne. Inger Reis på leir! Me møter 4 begeistra jenter nede ved elva etter at sommaravslutninga i Ekko er ferdig. No er det snart sommar og då er det mange leirar å reisa på. - Leir er galgildt! Seier dei i kor. To av dei, Anja og Oda har akkurat vore på pinseleir og fått skikkeleg påfyll. Dei struttar av gode opplevingar. Me får høyra om Jesus på leir. Det er det viktigaste. Og så kan me få forbøn viss det er noko me syns er vanskeleg. Alle ledarane er så gilde. Dei kan me snakka med ein time om så er og så kan dei be for oss. Då vert alt så godt etterpå. Det er veldig godt på leir for der er det ingen som bannar. Dei likar ikkje når nokon bannar, er dei samde om. No er det berre ein god månad til det er sommarferie og leir igjen. Kanskje dei snart må melda seg på, så dei får plass!? Ja, det må me! Det må du òg, seier dei, til deg som les dette og er i den rette alderen. For det er galgildt på leir! Marta Laurdagskveldane er dei gildaste. Då er det festkveld og mykje underholdning. - Då har me det skikkeleg løye. Og korssamlinga i kjellaren om kveldane er veldig fin. Då samlast me rundt korset og les om Jesus, syng saman og har det stilt og fredeleg og godt. Ragnhild og Eline kunne ikkje vera med på pinseleir for dei skulle syngja på gudstenesta på kapellet 2. pinsedag. Men dei har vore på leir før. - Alt er gildt på leir. Dei har ein del reglar, men det er ikkje veldig strengt. Det einaste er viss dei har sagt at me skal leggja oss og me ikkje gjer det, då kjeftar dei litt, men ikkje så mykje! - Og så får me gjera så mange gilde ting. Kanopadling er heilt topp. Og om kveldane er det mange slags leikar. Og så får me mange gode nye venner. Eg har fått ei skikkeleg god venninne på Sandnes, kan Ragnhild fortelja og Oda har fått ei fantastisk venninne på Nærbø.

9 Døypte Vi har ofte dåp i gudstenesta i Undheimkyrkja, og gleda over desse store Guds under merkast i heile bygda. 16.mars Siste nytt frå Ihosy Turid Mellemstrand Rabenorolahy og Rado Rabenorolahy er misjonærer i Ihosy på Madagaskar, reiste ut for Det norske misjonsselskap (NMS). Dei har 2 flotte gutar, Filip og Marius. I første omgang skal dei vera der til sommaren Soknerådet har forplikta seg til å gje kr ,- pr.år til deira misjonsengasjement. Dette er heile kyrkjelyden med på gjennom gudstenesteofringar. I tillegg har både soknerådet og Ukuf forplikta seg til å støtta ein nystarta kyrkjelyd, Soanatao, i nærområdet deira med kr ,- kvart år. Desse pengane skal gå til å løna ein katekist (lærar/prest) og til nytt kyrkjebygg. Det er fantastisk kor mykje lenger pengane rekk på Madagaskar enn her heime i Noreg! Turid skreiv nettopp: Vi var å så på kirketomta for noen uker siden. den lå fint til på toppen av en høyde i bydelen. de har begynt å rydde tomta og har kirketegninene klare. de er så glade og ivrige. Jeg spurte forresten hvor mange som bodde i bydelen store og små. det er vel ca på størrelse med Undheim det? var litt gøy. I brev frå NMS les vi dette om livet til Turid og Rado: Rado er mye på farten i sitt arbeid innen evangelisering. Turid underviser ved bibelskolen i Ihosy. Turid beskriver her selv hvordan hun opplever sin arbeidssituasjon: - Det er spennende og lærerikt for en teolog fra Norge å undervise i prekenlære på Madagaskar. Jeg tror jeg har noe å bidra med faglig sett, og selv om mitt språk er enkelt, klarer jeg å formidle ting som er viktige. Mye av det jeg underviser i, er verken ukjent eller nytt, men studentene trenger å bli bevisste på det. Også jeg får nye perspektiv på ting. Selv om jeg har det faglige inne, når jeg ikke studentene mine til støvleskaftet når det gjelder engasjement, frimodighet og personlig innlevelse i andakter og vitnesbyrd. Og jeg misunner dem dette utgangspunktet. De har det viktigste, jeg kan bare pirke litt for å gjøre dem mer bevisste og til enda dyktigere talere. Turid har i tillegg valgt å undervise i engelsk, noe som har vært en positiv opplevelse. Rados arbeid er knyttet til undervisning og evangelisering. Det dreier seg ikke bare om å reise og evangelisere, men gjelder alt fra kurs for evangelistene til skrivebordarbeid med organisering og planlegging. Området han jobber i er ikke stort, men veiene er en utfordring mange steder, så det tar sin tid. Det er fem evangelister i arbeid, og i tillegg til deres innsats, er det viktig å engasjere og istandsette folk i de lokale kirker til selv å ta ansvar. Derfor satses det på å arrangere kurs i områder som ikke nås av evangelistene. Rado har også halv stilling som lærer ved bibelskolen i Sakaraha. Studentene har forskjellig utgangspunkt, og undervisningen må tilpasses deretter. Teori er viktig, men minst like viktig er det med praksis. Rado har derfor fått på plass en praksisordning for studentene. Sammen reiser de til en erfaren evangelist og er med ham på husbesøk. Christina Undheim 30.mars Theodor Håland 13.april Bjørnar Risa Taksdal Kristus er lyset i verda

10 Ein tanke fram og eit blikk tilbake! Maria og Dina har begge vore topp-sjefar i Ukuf-styret, men nå takkar begge for seg. Dei reiser frå Undheim, og vil møta verda og livet på ein ny måte. Har tida dei har brukt i Ukuf gitt dei noko å møta livet med, tru? Me lurer litt på det - - Takk for innsatsen! Eit nytt Ukuf-år er så og sei over. Det første året på lenge utan Per Børge til full disposisjon. Klart det merkes! Takken går nå til Ukuf-styret som har teke abeidet vidare på ein strålande måte! - Fleire av dei, Dina Hadland, Tora Undheim, Maria Aarrestad og Sarah Bjelland, reiser nå frå Undheim. Kristine Sikveland går ut av styret etter fleire år i teneste..tusen takk for alt de har gitt av dåkke sjølv til arbeidet i Guds rike på Undheim! 1. Kva er godt med Ukuf? Maria: Ukuf er ein utruleg god plass å vere! Det er ein god samlingsstad for ungdom på Undheim, både for å treffe venner og høyra om Gud. Dina: Godt miljø og stort sett open atmosfære. Brennande engasjement. Du kan koma som du er. Latter, smil og tårer. 2. Kva er eit av dine finaste minne frå tida i Ukuf? Maria: Det er alle Bergensturane me har vore på. Det har vore utruleg kjekt å ha ei helg med venner, Gud og Brannkamp! :) + mykje meir :) Dina: Åhr - der er så mange! Kanskje då Tora talte om fordommar framfor både unge og vaksne i kapellet. Eller Bergensturane?! 3. Trur du at tida i Ukuf vil bety noko for framtida di? Maria: Ja, absolutt! Eg har blitt mykje betre kjend med Gud gjennom desse åra eg har gått på Ukuf. Eg har lært meir om Han og kva Han vil med livet mitt. Dina: Ja, det vil det. Eg har lært mykje om meg sjølv og andre, og fått erfaringar som medmenneske og leiar på godt og vondt. Har sett at Gud har vore med heile tida og leia styret, og han leier meg både personleg og som leiar. Eg har vorte kjend med personar som har betydd mykje for meg. - Olav Tunheim og Jarle Kartevoll er fortsatt med i styret + Hanne Brit Sandsmark.Tusen takk for stå-på-vilje, og Gud velsigne dåkke vidare - Fleire nye må på plass i styret - vi veit ikkje heilt kven alle er enno Gud, takk at du har ein god plan Maria Aarrestad Dina Hadland Helsing heim... frå Australia Først vil eg opna med å takka for all støtte eg har fått frå dykk heime, både i bønn, ord og økonomisk. Ofte kjenner eg at Herren er min Hyrde, og at han held meg på rette og gode vegar. Så spesielt takk for all bønn! Då er det nærmare eit år si eg sist var heime, og eg kjenner at det skal verta godt med ein ferie i august. Då er eg nemlig så heldig at eg får kome heim til Onnai for ei lita stund. Det skal varta godt å sjå kjente, kjenna jærvinden, -regnet og fjoslukta igjen. Som nokre av dykk kanskje allereie veit så er eg i min andre fase på ein skule med namnet Grunnleggjande leiarskapskule, ved Ungdom i oppdrag i Brisbane, Australia. Den første fasen, som eg nettopp har fullført, består av å vera stab på ein Sports DTS (Disippeltrenings skole). I den andre fasen får ein tildelt ein praktisk -administrativ stilling. Her arbeider eg for tida meg å byggja eit trimrom, slik at den neste Sports Disippeltrening skulen kan få eit betre trenings tilbod.

11 Håper me ser deg lørdag 7.juni kl på UKUF sin årlege sommar-fest Styre-film - Lovsang - Drama Tale v/per Børge - kollekt Fantastisk god mat underhaldning og film frå Bergensturen K I O S K E N Ingen for liten - ingen for stor - ALLE er akkurat passe! B I L J A R D M Ø T E UKUF satser vidare til hausten! Me vil at du blir med, om du går i 8.klasse eller høgare - DU er viktig! Ha ein strålande sommar imens! Neste veke kjem eg til å avslutta denne praksisperioden, for så å ta ein skole med namn School of Biblical Christian Worldview. Dette er noko eg ser eg fram til, og som er svært relevant til den tida vi lever i. Ei tid der trenden dessverre meir og meir er, å lite på, og sjå på livet sitt og verda gjennom vitenskap og teoriar, i staden for Guds ord og auge. Dersom du har lyst og be for meg, så kan du særskilt be for: At visumet som eg nå søkjer, må gå i orden. At skulen som eg skal begynne på må skje etter Herrens hjarta, og at Han må ta meg på dei vegar som Han ønskjer. Studentane for neste Sports Disippeltreningsskule. På førehand, hjarteleg takk for alle tankar og bøner. Då snakkast me kanskje i august! Beste helsing ifrå Jonas.

12 Takk til våre sponsorer: