EIT INFORMASJONSMAGASIN FRÅ VANYLVEN KOMMUNE NR.

Transkript

1 1 EIT INFORMASJONSMAGASIN FOR VANYLVEN - NR EIT INFORMASJONSMAGASIN FRÅ VANYLVEN KOMMUNE NR Eit fyrlys i natten Side 8 Steingalne bestefedre Side 10-11

2 reativ dans 2 DET ER HAUST, DET ER LAURDAG, og i gymsalen på Fiskå har borna kome for å vere med på danseøving i regi av Kulturskulen. Gruppa, som til vanleg er oppdelt i to, er akkurat idag slått saman. Derfor har no ti born i alderen 3-6 år skifta til kosekle og litt nølande funnet ein plass på golvet. Danselærar Solveig Styve Holte (26) strekk seg ut på mage. - Kom og legg dokke i ein ring her. Så knyt dokke hendene, og faldar dei ut...slik...som ein blomst. 24 små hender knyt og faldar seg ut, ein etter ein, under full konsentrasjon. Det er fyrste året med tilbod om kreativ dans for born på førskuletrinnet i Vanylven. Holte er dansar, tilknytta ulike prosjekt i samtidsdans, og prøver å få det til også desse to åra ho er stasjonert på Vestlandet. I bagasjen har ho ein bachelor i moderne dans med bevegelsesveiledning, og synest det er fantastisk å arbeide med born. - Ja, fordi dei har mindre forventningar om kva dans er - kva som er rett og gale. I tillegg er dei veldig aktive, og har det fysiske framleis, seier ho engasjert. Holte tok kontakt med kommuna då det viste seg at ho kom til å verte verande ein stund, og dei har vore veldig fleksible når det gjeld å leggje opp undervisninga slik at det passar henne. Det meiner Holte er positivt, for på den måten kan kommuna knytte til seg fagfolk som er aktive i jobben sin. Ho har undervisning på Åheim måndagar, samt Fiskå og Syvde tysdagar. Det går ei lang stund før det høyrest musikk i lokalet. Er musikkanlegget øydelagt? Nei, kreativ dans kjenneteiknast ved at den ikkje er avhengig av musikk, men er eit sjølvstendig kunstuttrykk. For born betyr det at dei skal vere kreative gjennom dansen, vere medskapende istaden for å lære enkelte bevegelsar eller steg. Like viktig som at dei får til bestemte former med kroppen sin, er at dei klarer å skape eit uttrykk med kroppen. Og der er alle ulike.

3 3 Jesper Egeland Bekkenes, 5: «Eg har øvd mange gonger på å stå på hendene! Alt med dans er det kjekkaste.» Holte er oppteken av kva dansen gjer med synet på ein sjølv. Ho trur at det å vere sjølvkritisk automatisk gjer ein meir kritisk til andre. Gjennom dansen kan ein få auka sjølvaksept, som i forlengelsen då fører til større aksept for andre. Spretne kroppar fyk fram og tilbake gjennom salen. Viser korleis ein bevegar seg når ein er eit år, to år, tre år, fire år. Aker på rumpa, kryp, spring og hoppar. Dei lagar ei skog med tre og steinar, som halve gruppa skal gå gjennom og under og over. Den andre gruppa bygg hus av armar og bein, som skal rome resten. Holte ser på seg sjølv som tilretteleggjar, vegleiar og inspirator. Prøvar å gi borna oppgåver istaden for bestemte bevegelsar. Til dømes vil ho at dei skal forstå kva det betyr å falle, kor stor og kor liten kroppen er, ulikt tempo - slik at dei etterkvart kan bestemme sjølve kva dei vil bruke dansen til. «Born har mykje bevegelsespotensiale i kroppen sin. Derfor er det unaturleg å måtte fylgje bestemte steg.» No får borna tildelt kvar sin teiprull, med oppgåven å lage eit hus for seg sjølv på golvet. Innanfor den skal dei finne opp ein dans, som skal innehalde eit hopp, ein balanse og ein snurr. Etter å ha øvd på eiga hand ei stund, skal dei oppføre dansen sin framfor dei andre. Danselæraren samlar gruppa. Her er både røff musikk og sarte pianotonar, etter eige val. Og dansevariasjon så det held. Ikkje alle torer med ein gong, men etterkvart slepp dei seg lause, og mot slutten har alle dansa. Den viktigaste erfaringa borna kan få med seg frå dansøvinga, er gleda ved å bevege seg, at det er ein naturleg del av deira uttrykk, seier Holte. Det er viktig at dei forstår kva det betyr å gi og å få oppmerksomhet. Vi snakkar om det å sjå på kvarandre med gode auge - at ein ikkje er oppteken av å samanlikne og vurdere, men å sjå for å oppleve. I ulike kunstformer får born med seg andre ting enn det dei kanskje får i skulen. På skulen handlar det mykje meir om å verte vurdert. Gjennom kultur vert det fokusert på å uttrykke seg. Å vektlegge det å vere open og undrande og at det ikkje fins EIN fasit, det er viktig at born får oppleve, tenkjer Holte. - Større born synest sikkert det er veldig gøy å gå på tradisjonell dans, utdjupar ho. Men når du kjem ut i det verkelige livet er det ingen som fortel kva du skal gjere - då må du bestemme sjølv. Derfor tenkjer ho at ho også førebur borna for framtida.

4 4

5 5 Frå by til bygd Dei er unge, har høgare utdanning, og tilhører kafégenerasjonen. Alt talar eigentleg imot at dei skulle velje å flytte tilbake til bygda. - Vi oppdaga til dømes fort at det gjekk raskere å køyre bil frå Syvde til Bergen, enn å kome seg til Vigra for å fly dit, seier Henriette Svendsen (30). I lag med sambuar Sindre Brekke (30) driv ho nyetablerte Vanylven kiropraktorklinikk i Syvde sentrum, og til sommarferien skal det nye huset deira stå ferdig på tunet til Sindre sine foreldre. Dei siste to åra har dei brukt stort sett all ledig tid til å bygge om driftsbygninga på garden for dei tre hestane i familien. FRÅ HAMAR TIL SYVDE Dei hadde begge fast jobb som kiropraktorar på kvar sin klinikk på Hamar då ei rekke hendingar gjorde at dei ville søkje nytt beite. Plass å boltre seg på sto høgt på lista, og dei sakna både sunnmørsnaturen og familien. Odelsguten Sindre fortel at planen alltid har vore å kome tilbake. Det vart berre litt tidlegare enn tenkt. - Eg kunne aldri ha tenkt meg å bygge hus ein stad der naboen kan sjå kva du har på brødskjeva di, seier Henriette. NY KVARDAG Kvardagen deira er forandra i så måte at innkjøpa må planleggast litt meir. Før var det berre å dra innom kjøpesenteret på veg frå jobb om kvelden. Men etter arbeidstid er alt stengt her i Syvde. Derfor vert shoppinga no helst lagt til laurdagane. - Og det tek tid, ler Henriette. Ein møter alltid nokon på butikken som ein vert ståande og prate med. På Hamar var det ukjende fjes overalt, medan her er det omvendt. - Det er heilt i orden - men uvant, seier Sindre med eit smil. Dei vel å fokusere på dei gode tinga. At tempoa er roligare på bygda er ikkje noko han har lagt merke til foreløpig. Det er alltid noko å styre med på garden, og hobbyar som lafting og jakt på hjort og småvilt er noko han ser fram til. - Ja, eg har nok ikkje skrudd på fjernsynet meir enn nokre få gonger på desse to åra, seier Henriette. Lidenskapen hennar er hestar, og det seier seg sjølv at det tek mykje av fritida når ho både trenar dei og konkurrerar. SAKNAR MØTESTAD Den gode møtestaden for unge kan dei sakne begge to. Ein koseleg kafé der ein kan treffe kjente utan å invitere heim eller verte invitert. Dei er vande med det, frå studietida i Odense i Danmark, og seinare Hamar. Men det kunne til tider vere keisamt å kome frå jobb når ein berre hadde leiligheit og ikkje hage å styre med. Det vart også meir tungvint med dyra, som dei måtte leige stallplass til. Heim var alltid sunnmøre. No jobbar dei skift på klinikken sin, og planlegg utviding og nytt lokale så fort det let seg gjere. Det er heilt tydeleg eit marked for kiropraktorfaget her, og dei har vorte godt mottekne. To- og firbeinte pasientar kjem heilt frå Nordfjordeid til Ålesund. Ja, for Henriette har i tillegg etterutdanning som kiropraktor for hest og hund. Ridehester kan verte stivare i eine sida, få overbelastingar etc. STØTTAR DET LOKALE Dei er opptekne av å støtte lokale handlarar. Til dømes er det lett å prioritere HL Data når pc skal kjøpast, seier han. Då er det også nærare til supporten dersom noko skulle skje. Også husbygginga ber preg av at dei har valt lokalt så langt det går. - Kanskje det auka fokuset på fråflyttingsproblematikken har gjort oss bevisste på å handle lokalt, trur Henriette. Ho, som er oppvaksen i Ulstein, er samtidig litt glad for at ho er ny i området. Då kan ho møte folk med eit ope sinn, utan kjennskap til historia deira. Men bygdedyret har ho ikkje sett noko til. - Det finst sikkert, men eg meiner ein sjølv kan velje om ein tolkar ting negativt eller positivt. Og om innbyggjarane kanskje var litt betenkte på forhand korvidt det let seg gjere for to personar å drive kiropraktorklinikk i vesle Syvde, har nyetablerarane fått veldig mykje ros og skryt undervegs. - Folk er rett og slett utruleg positive til at unge vel å flytte heimatt, seier Sindre.

6 6 Teas Selskapssalonger & Restaurant kontinental atmosfære uteliv DET KUNNE LIKE SÅ GODT ha vore salongen i ein ærverdig restaurant i Italia ein kom inn i. Men det er Øyraskulen på Eidså som har fått heilt nytt interiør. Tove Adriansen frå Fredrikstad og mannen Arvid Fiskaa, med røtene på Sunnmøre, har på nokre år omskapt gamleskulen frå 1924 i klassisk kontinental stil. Tove og Arvid ville, til tross for kjærleiken til Sunnmøre, skape eit utradisjonelt selskapslokale og sette seg derfor ned med skisseblokk og draumane sine. I kjellaren til restauranten finn ein eit flislagt dametoalett som fører tankane til fransk boudoir heller enn det bikkjekalde borneskule-toalettet med betongveggar og ditto golv frå fortida. Ved sminkebordet kan ein pudre nasa i dus belysning. Veggane er tapetsert med gullskimrande, mønstra stofftapet. Det ligg djuplilla silkeputer på benkane, og speglane har gullornament.

7 77 Det er nok ikkje mange i Eidså grendalag som kjenner seg igjen i salongen der det årlege julebordet går av stabelen, sjølv om fleirtalet faktisk har gått på skule her. Kremfarga veggar og digre lysekroner under rosestuckatur gjev følelsen av å vere inne i ei anna tidsepoke. Ein må nesten klype seg litt i arma for å skjøne at vi faktisk er i Vanylven, men eit blikk ut glaset fortel at Breiteigsfjella ligg der framleis. Fat fylt med pinnekjøt, juleribbe og alt det som høyrer jula med bæres ut i pynta, men ikkje stivpynta, lokaler. Det same gjeld gjestane - her er både dresser, perlearmband og naglebelter, men ein nokså laus snipp etterkvart. Svein Morten Sandnes, styremedlem i grendalaget, seier at det var naturleg å velje Teas Selskapslokaler & Restaurant. - Vi vil gjerne støtte det lokale, sidan vi er eit grendalag. Det er viktig å samle bygda. Svein Morten og kona Torill sit saman med utflytta barndomsvenninne Tove Strand og Jarle Stølen frå Sogndal. Stemninga er god, og humoren vitnar om at fellesskapet er der sjølv om dei er ifrå kvarandre lenge av gongen. -Vi likar å vere med på slike ting som dette, og meldte oss på via Facebook, seier Tove Strand i det desserten - sjølvsagt riskrem med raud saus - kjem på bordet. Etterkvart leggjes planer for å avslutte kvelden på dansegolvet på Reidars Pub.

8 8 Alle under same tak Klokka er laurdag natt, nett den tida i veka då ein får servert den ufiltrerte (og truleg litt forvridde) sannheita innanfor ein radius av ti meter frå baren. Det skuldast vel helst promillegehalten. Men kanskje også urmenneskets ustyrlege trong til å slakke på tøylane av og til. Det er glissent, veldig glissent, på pubfronten på ytre søre sunnmøre. Men som eit fyrlys i natten held Reidars Pub på Fiskå ope kvar fredag og laurdag året rundt. Medeigar Roy Gunnar Skåre fortel at dei stort sett har band kvar tredje veke. I kveld er det duoen Born2boogie som får det til å rykke i dansefoten til litt over hundre betalande. Uansett er det etter midtnatt dei kjem. Ungkarane, ungjentene, stammisane og dei utflytta. Dei som har vore på julebord og avsluttar kvelden på pub. Her er politikaren, fjellklatraren og kulturprisvinnaren. Danselæraren frå Stryn (eller, hey - tok han ein spansk ein?) Her er alle under same tak. - Det er her dei burde ha vore, politikarane, seier kommunepolitikar Nils Olav Moen. For det er gjerne midt i det yrande nattelivet at ein får vite kva innbyggjarane er fornøgde med, eller ikkje. Kva dei er opptekne av. Og det burde vere høgaste prioritet for ein politikar. Ellers går han hit for å vere sosial. Medan doggete halvlitere samlast med tome ølglass på bordene, fyllast golvet meir og meir opp av danseglade i alle aldrar. Sidan det er band på scena, er kveldens publikum meir vaksent enn det brukar. Skåre ser fram til utvida opningstider på Reidars Pub framover. Både quizkveldar og fotball på storskjerm står på menyen.

9 Aina Thunem (f. 1975) bur i Gøteborg, men hadde barneåra på Fiskå. Ho jobbar som frilansjournalist for norske blad og magasin. 9 uteliv SOM DAG OG NATT Åssen er det med nattelivet i Gøteborg? Noen gode tips? Det er ein tidlegare kollega frå eit fancy bladforlag i Oslo som har kontakta meg på Facebook. Han vil vite kva barar og nattklubbar han skal besøkje når han tek med seg undersottane på firmatur til Sverige. Eg bur i Gøteborg, har gjort det i over tre år, men fingrane ligg no urørlege på tastaturet. Natteliv? Eg rettar på morgonkåpa, klør det rufsete bakhovudet mitt. Har mest lyst til å svare: Kom heim til oss ei natt - her er det eit helsikes liv. Oss er meg, Mannen, Ungen (3) og The New Guy (9 mnd), samt kattane Storepus og Lillepus. Det finst ein bar byrjar eg og innser med det same at dette vert triste greier. - Du, haukar eg og håper at nokon høyrer, då helst ein vaksen. - Ein bra nattklubb eller bar her i Gøteborg? Mannen kjem inn i stova, ser på meg med vantru i blikket. Det er ikkje partyposar han har under augo, for å sei det slik. - Skojar du? Dårlig timing, tenkjer eg. Mannen har ikkje sett innsida av ein uteplass på skrekkeleg lenge. Han burde eigentleg ta seg ein tur ut. Sjå ein fotballkamp, drikke eit par Newcastle Brown Ale, prate skit med kompisar. Natteliv Altså, kor vanskelig kan det vere? Finst då mange plassar å ta seg ein fest. Problemet er berre at eg knapt er ute etter klokka elleve på kvelden. Er eg det, så sit eg og gjespar på trikken heim og nikkar fjernt til natteravnane som knapt har starta å tenkje på resten av natta. Natteliv for meg er grining, mykje grining. Det er tenner, vonde draumar, tørste born og tette naser. Konstante avbrekk midt i den beste søvnen, det er dynetrekk som luktar sur mjølk og plastelina. Det er kattar, dei svartens kattane, som kvessar klør på sengekanten. Det er å henge over sprinkelsenga medan ein syng Lille Petter Edderkopp for 43. gong. Natteliv! Eg vil ikkje ha eit natteliv. Eg vil ha eit liv. Om dagen. Nattestid vil eg sove. Uavbrote. Enkelte gongar, når eg har hengt slik over sprinkelsenga ei respektabel stund, fantaserer eg om koma. Eg fantaserer om at eg ein dag sklir på ei såpe på badegolvet, går i dørken med eit klask og hamnar på sjukehus i ein lett og ufarlig koma sånn ei vekes tid. Forferdelig sjølvsagt, spesielt med tanke på at det finst dei som høgst ufrivillig ligg i koma, men ein fantasi likefullt. Eg fantaserer også om å leggje meg i ei seng og vakne opp i den same senga neste morgon. Ikkje på sofaen, ikkje i senga til Ungen, ikkje i lenestolen. Den einaste staden eg enno ikkje har sove, er kattekorga, men tru meg, hadde eg kunna presse meg ned i den Natta er stolleiken. Når grininga tek slutt, finn ei ledig seng. Fort. Natteliv. Eg hugsar då natteliv var friske drinkar, høg musikk og svindyre taxiturar heim. Då ein dansa til klokka fire på morgonen, åt slafsete hamburgarar og tenkte at nachspiel hadde vore ein knasande god idé. Ein brukte to timar på badet, hadde jentevorspiel og var på hei med dørvakter. Den gong livet var natta. Og natta var eins eiga. No er natta berre mørk. At eg bur ein kjapp og relativt billig taxitur frå blinkande lys og festlege vattenhol er vel, irrelevant. Eg kunne budd på Manhattan eller Fiskå livet mitt om natta ville sett likt ut. Slik sett er småbarnsterroren geografisk samlande: By og land hand i hand midt i svarte natta. Ei stund kom 3-åringen konsekvent inn til oss så ugudeleg tidleg som klokka tre. Ho hadde mykje med seg. Vassflaska, bamsar, bøker. Av og til så mykje at ho såg seg nøydd til å gå i fleire omgangar. Ho kraup opp i senga, klina seg ned mellom meg og The New Guy, før ho brølte av all kraft inn i miniøyrene til veslebroren: Goooo mojen. Det blei dårlig motteke. Det er NATT. Legg deg, kveste vi foreldre då og prøvde samstundes å roe den forskremte og totalt forvirra nykomlingen. Ho kjem ikkje så tidleg lenger no, og ho er litt meir forsiktig: Maaammaa, ej det natta no?, kviskrar ho med hes røyst og varm pust. Ja, det er svarte natta, svarar ei slu mor då og takkar stjernene for at sola søv frampå. -.

10 Steing 10 - Det er sant, smiler Inge Hellebust, formann på knuseverket på Sibelco Nordic, Åheim. Dei fleste av oss her har gullklokke, og vel så det. Dei er stort sett bestefedre også.. Med ei fartstid på over 30 år i verksemda, veit han truleg kva han pratar om. Og sidan han kjenner anlegget som si eiga lomme, vert det ofte han som tek på seg å vise til dømes geologforeningar eller skuleklasser rundt her. No piskar regnet frontruta på anleggsbilen som han køyrer oss rundt med for å vise eit transportbånd her, og eit mellomlager for sand (0-300 mm) der. KVA ER EIGENTLEG OLIVIN? Olivin er eit kjent ord i området, men kva brukast det til? Hellebust forklarer at olivin er eit mineral som finst i heile verda, og nett her i bruddet i Gusdalen finst den reinaste forekomsten av det, med opptil 50% magnesium i. Grunna det høge magnesiuminnhaldet medvirkar olivin til at det uønska stoffet i jarn vert fjerna, og derfor brukast det i stålindustrien. Det er heller ingen liten knaus vi snakker om. Størrelsen er anslått til km 3, og undersøkingar med seismikk syner at den går minst 10 km ned. Miljømessig scorar olivin høgt. Det er nemlig betydeleg meir miljøvennlig enn dei andre minerala. Dei 2 millionane tonn slagdanner av olivin som ein no erstattar dolomitt og serpentin med, reduserar CO 2 - utsleppet med like mykje som ein samla norske bilpark slepp ut kvart år. -Vi skulle i grunnen hatt gratis bensin som frynsegode, alle mann, humrar Hellebust spøkefullt. Og kanskje eit smykke istaden for gullklokke? For i olivin fins peridot. Og peridot er rein olivin i så store krystaller at ein kan bruke det som smykke. Steinsamlarar har funne flotte eksemplarer av peridot i området. Den seiast å ha helande eigenskaper. - Ein vert litt steingalen av å jobbe her, seier Hellebust. ALEINEARBEID I bakrunnen ligg ein konstant during som blandar seg med lydane frå radioen i maskiner og lagerrom. Det er lett å sjå føre seg at Nattønsket har vorte høyrt både ein og tre gonger i sjøbua, der Ernst Løvold nett no har besøk av Jan Ekremsæter. Sjøbua er altså kallenamnet på det vesle styrehuset i lasteanlegget der den som styrer lastinga av slagdanner til båtane sit. At ein då befinner seg vel 17 meter over bakken, er ingenting som plager hverken Jan eller Ernst. To hjullastarar med vekt på 100 tonn er i full sving på kaia. Eit møysommelig arbeid, sjølv med 30 tonn stein i støyten.

11 - Nauta keisamt er det, seier Jan Ekremsæter, utan å høyres heilt alvorlig ut. Han har vore ute ei vinternatt før og lasta stein. No er han på ettermiddagsskiftet, som byrjar klokka 14 og sluttar klokka 22. Etter ein time i hjullastaren, er han i sjøbua ein halvtime. Og slik går arbeidsdagen. Men det er god stemning på skiftet, ein røff humor i lufta og fire mann på kvar post. Mykje av arbeidet gjer ein likevel aleina, fortel han. FOLKETOMT I BYGDENE - Rekruttering? Nei, det er no ikkje igjen folk i bygdene! sukkar Hellebust. Og med tanke på snittalderen på 50 i verksemda, vert det behov for arbeidskraft i framtida, like sikkert som gullklokka. Men det er ikkje berre lett å få dei unge til å flytte heim att. Det finst for få arbeidsmoglegheiter for dei som har høgare utdanning, og særleg for kvinner. Sidan situasjonen for dei fleste idag er slik at begge vaksne i ein familie må vere i arbeid, byr det på problemer for tilflyttinga. KONTROLLROMET På kontrollromet finn vi den klassiske lettkledd-dame-kalenderen, men også eit mannskap som er meir interessert i å fylgje med på dei tre store flatskjermane med til saman 12 overvåkingskameraer som syner aktiviteten rundt om på anlegget. Ofte må dei ut og sjå over noko, eller fikse eit eller anna. Andreas Lillebø, 61 år og utnevnt av rå men hjartelege arbeidskamerater som verneverdig, fortel om usikkerheita som tok til då verksemda Olivin vart seld for nokre år sidan og fekk namnet Sibelco Nordic. - Vi var litt skeptiske når det vart permitteringar, seier han. Skulle det som dei mest av alt frykta skje, at det vart oppseiingar og nedskjæringar? Rettnok fant vel 90 av dei tilsette det for godt å takke ja til ein sluttpakke i løpet av eit par år, men framleis er her rundt 140 tilsette. Etter eit år med full stopp i to av dei norske anlegga og lokale permitteringar grunna effektane av finanskrisa, har 2010 gått rett veg. Sibelco har fått igjen storkunden LKAB, og attpåtil stålverk i Brasil og India som nye kundar. Anlegga på Bryggja og Raubergvikja har vorte stengt, og istaden har ein gått over til full aktivitet på Åheim. No har dei tre skift, noko som betyr at det er stilt i anlegget i beste fall frå fredag kveld kl 22 til måndag morgon kl 06. Duringa av stein som fell ned i siloen for mellomlagring høyrest for eit utrent øyre ut nett som, ja...stein som fell. Men Hellebust insisterar på at han høyrer på lyden om steinen er av rett kvalitet. Her er slagdanner (0-3 mm), der er singel (10-70 mm), og derborte, der lagrar dei tørkasanden (0,2 mm) som brukast til formsand for støperier. Det er eigentleg fyrst når Inge Hellebust visar kikholet han har laga seg i siloveggen, som ein forstår at han ikkje overdriv når han seier at ein vert litt steingalen. 11 «Vi skulle i grunnen hatt gratis bensin som frynsegode» alne bestefedre

12 12 Facebookvener Eg kan vere mannen din. Kjærasten din. Det byrja som det brukar. På ein fest, ved ein bardisk. Mann, kvinne. Tiltrekkjing. Ein gong mellom den fyrste og den siste drinken har du spurt. Og i det ei ny veke tek til er dokke med eit tastetrykk facebookvener, og det er vel ikkje rart at det vert veksla nokre ord frå tid til anna det er jo det ein gjer på facebooken, ikkje sant? Fullstendig harmlaust. Til no. Fingrane dine skjelv ovanfor tastaturet medan du stirrar på orda på skjermen. Korleis kom dokke til dette augeblikket? Sjekkekulturen er i konstant endring, og har teke steget inn i chatteverda. Dette er den nye møtestad, og no er det faktisk meir vanleg at ein har møtt kjærasten sin på verdensveven enn ved ein ølklissete bardisk. Når ingen ser deg rødme kan du vere nøyaktig så frilynt du vil. Det er jo kun ord. Eller? Det er ikkje så veldig lenge sidan dei gjekk over fjellet om laurdagen for å kome seg på dans. Treffe nokon. Kjenne ein varm kropp inntil, eit flørtande blikk, den varme pusten mot halsgropa. Då var det instinkta som viste veg, og ikkje snakk om å lene seg tilbake i sofaen med laptopen. Ikkje snakk om å vere facebookvener. Men no tikkar sekunda avgarde, og forslaget hans på skjermen står der framleis. Du må snart seie noko, men kva? Det er kanskje ikkje meininga at det skal vere så enkelt. For å vinne, må der også vere noko å tape. Han kan til dømes stå adrenalinfylt og raud om kinna på trappa di, utan romantisk filmmusikk i bakgrunnen, kun pusten, litt skjelvande. Fordi han er redd, og om han ikkje har gått over fjellet så har han i alle tilfelle reist langt for å kome dit, nett til deg. For di skuld. Og sjølv om han ikkje veit sikkert kva du meiner, om du likar han, om du har lyst til å vere hans, vil han spørre. Men ansikt til ansikt, ellers tel det ikkje. Ellers har han ikkje noko å tape. Alt det vil du seie, men gjer det ikkje. (Og forresten, kva om han køddar?) Og det einaste han taper når du loggar deg av, er eit namn på facebooklista si. Tips og idear om redaksjonelt innhald? Ta kontakt på: smile@vanylvenutvikling.no VANYLVEN UTVIKLING Vanylven - ein grunn til å smile, nr Utgjevar: Vanylven Utvikling AS Ansv. redaktør: Bernt Westad Redaktør, ord og bilete: Anna-Ma Olsson - smile@vanylvenutvikling.no Bladbunad: Tor Inge Nygård/Anna-Ma Olsson Anna-Ma Olsson (f. 1972) er busett på Kvamsøya i Sande, men kjem opphavleg frå Sverige. Ho frilansar som fotograf og journalist, og er engasjert av Vanylven Utvikling AS.